Wat we deden (voltooid)

Waarom kan ik dit niet accepteren?

 Aaron

De serveerster haalt aarzelend haar blik van Aaron af en wandelt verder. Hij rolt zijn ogen en richt zijn aandacht weer op zijn vader en de strenge sportmanagers. Enkele dagen geleden zat hij nog bij zijn moeders kant van de familie, voor een familiediner maar nu wou zijn vader zijn toekomst bespreken. Hij moest van zijn vader zelfs een net pak aan.

De man naast hem port licht en zegt: “Je vader vertelt ons net dat je aan de universiteit bent aangenomen, als spelverdeler. Heb je er zin in?”

Aaron geeft de man een verwarde blik. “Ik heb het contract nog niet getekend...”

“Maar dat doet hij wel zo snel mogelijk,” onderbreekt zijn vader hem, hij heft zijn glas champagne op en wilt toosten. Eerlijk gezegd kan Aaron zich niet meer herinneren wanneer hij zijn vader voor het laatst zo blij heeft gezien. “Zodra we thuis zijn, brengen we dat contract in orde.”

Een zwakke, niet overtuigende lach verschijnt op Aarons gezicht waarna hij uit de raam kijkt. Hij heeft het tekenen van het contract express uitgesteld, waarom precies is hem nog niet helemaal duidelijk. Misschien vooral om Nina, hij wil haar niet nog droeviger maken dan ze al is, nu met haar moeder enzo.

“Dit is altijd een wens, een doel voor ons geweest en nu is het perfect binnen handbereik, we kunnen niet enthousiaster zijn.” merkt zijn vader op, verder ratelend tegen de belangrijke sportmannen.

Het is best grappig hoe zijn vader het steeds heeft over onze droom, alsof hij mee kan naar de universiteit, Aaron weet dat zijn vader veel voor hem heeft gedaan, en ook al was dat niet altijd zo leuk, het heeft hem op de een of andere manier sterker heeft gemaakt. Aan de ene kant wilt hij dit, hiervoor heeft hij altijd gewerkt en aan de andere kant wil hij gewoon aan Nien bewijzen, dat hij anders is en dat hij wel zal blijven.

Hoe kan hij nu voor haar zorgen als hij er niet eens is? Als ze hem nou nodig had, als zijn kind hem nodig had? Hij zit midden tussen twee vuren en hij is nou niet bepaald een goede brandweerman...

“Aaron, hoor je wel wat ik zeg?” klinkt de stem van zijn vader, dringend.

Hij werpt een blik op zijn vader. “Uh, sorry...wat zei je precies?”

Zijn vader stelt zijn vraag opnieuw en deze keer weet Aaron te antwoorden, hopend zijn vader tevreden te stellen...dit wordt maar moeilijker en moeilijker. Hij moet dringend met Nina praten, haar alles verder uitleggen. Wilt hij dit meer dan bij haar zijn?

Hij kijkt de tafel rond. Wat hij nu krijgt is precies waar ook deze mannen voor werkten ooit, maar nooit in geslaagd zijn. Wilden zij dit ook niet, misschien wel meer dan Aaron? En hier zit hij dan, met zijn contract en hij weet niet eens of hij het wel wilt.

Hij kijkt naar zijn handen waarin hij zijn gsm vasthoud, wanneer had hij die precies genomen? Hij wilt gewoon graag met Nina praten, haar stem horen. Maar hij zit vast in dit rotrestaurant, terwijl de serveerster momenteel haar boezem haast tegen zijn neus aanwrijft, terwijl ze de drankjes neerzet. Hij verschuift zijn stoel een beetje om weg te gaan van haar, proberend het subtiel te doen, maar aangezien ze licht verstijfd heeft ze het dus door. Ze pruilt een beetje en zwaait haar lange blonde lokken haast in zijn gezicht wanneer ze wegwandelt.

De man naast hem grijnst en port hem weer. “Ze is niet blij met je gebrek aan aandacht knul. Ik hoop maar voor je dat ze niet in je eten spuwt.”

Aaron wilt reageren maar bijt op zijn tong zodat hij niets ongepast zegt, deze shit was het niet eens waard. Hij steekt zijn gsm weer in zijn zak en gaat staan.

“Ik wil wat frisse lucht.” mompelt hij terwijl hij naar de glazen deur van het restaurant wandelt.

Buiten kijkt hij goed om zich heen, naar de drukte die een stad brengt, naar het vuile water dat langzaam de riolen in loopt. Overal op straat lopen mensen in pak met paraplu's.