Wat we deden (voltooid)

Het blijft moeilijk

Nieuw stukje (: 

µµµµµµµµµµµµµµµµµµµµµµµµµµµµµµµµµµµµµµµµµµµµµµµµµµµµµµµµµµµµµµµµµµµµµµµµµµµµµµ

Aaron

'Nog tien te gaan.' roept Aarons vader.

Aaron gromt en neemt de basketbal wat steviger vast. Zijn vingers op de juiste plaats bij de ribbeltjes. Hij probeert zich te concentreren op de strategie van zijn pa en begint aan zijn aanval.

Al heel de ochtend oefenen ze verschillende technieken, telkens weer opnieuw. Aarons armen voelen aan alsof ze er elk moment gaan afvallen. Zweetdruppels parelen op zijn voorhoofd.

Met zijn ogen op het doel kijkt hij naar de ring, buigt diep en schiet naar de ring, de bal gaat perfect door de ring. Hij neemt een nieuwe bal en herhaalt dit steeds verder. Aaron kijkt op wanneer hij het fluitje van zijn vader hoort.

'Dat is wel genoeg voor vandaag.' zijn vader kijkt hem tevreden aan.' Dat was veel beter. Goed om te weten dat je talent toch niet weg is.' hij geeft Aaron een harde klop tegen zijn schouders als teken van goedkeuring.

Aaron sluit zijn ogen en probeert te pijn in zijn schouder te negeren.

Zijn vader kijkt neer op zijn horloge, en daarna naar de zonnige horizon.

'Doe nog zeven rondjes, ga douchen en neem dan maar vrij om te doen wat je graag wil. Wees wel thuis rond 8uur. De talentzoekers hebben gebelt en ze willen je graag ontmoeten vanavond. Dus zorg dat je op tijd bent!'

Aaron kinkt en neemt zijn flesje sportdrank. Het is niet de eerste keer dat een talentzoeker bij hen thuis komt.

Zijn vader kijkt hem aan, met een vriendelijke blik. 'Goed gewerkt jongen.'

'bedankt.'

'Ik wil dat je dat soort spel toont op het plein vrijdag.'

'Ja meneer.' antwoordt Aaron.

Na een kleine lach van zijn vader wacht hij tot de voetstappen uitsterven. Hij sluit zijn ogen en draait zijn schouder, shit, het doet best veel pijn. Na nog een flesje water leeg te drinken start hij opnieuw met lopen.

Je zou denken dat lopen na zo'n intensieve training een beetje teveel is, maar dit is het Aarons favoriete gedeelte van de extra trainingssessies. Hij houd van het gevoel van grond onder zijn voeten, de wind in zijn gezicht en hoe zijn omgeving voorbij zoemt. Een raar gevoel dringt zich diep in hem op. Een gevoel dat hij maar op een manier wegkrijgt.

Hij moet naar haar toe.

Hij loopt van zijn normale route af en begint voorbij het dorpscentrum te lopen, langs de rivier tot hij aan een grote ijzeren poort komt. Even pauzeert Aaron, hij kijkt naar de perfect afgewerkte poort, die open stond, enkele bewakers lopen rond maar buiten hen ziet hij niemand. Aaron komt hier niet vaak en daardoor voelt hij zich best vaak schuldig. Maar het is niet iets dat hij elke dag aan kan. Het liefst van al zou hij het vergeten, de herinnering wegduwen en zich focussen op zijn eigen belachelijke leven. Maar vandaag heeft hij haar nodig, meer dan ooit heeft hij haar nodig.

Hij neemt het eerste pad rechts, zijn ogen strak op de kiezeltjes gericht, hij kijkt niet naar de stenen om hem heen, hij heeft er maar een nodig.

Wanneer hij bij de dikkere bomen langs het pad komt draait hij weer recht en loopt het oudste gedeelte van de begraafplaats op. De kleine muur die die oudste graven omringt komt in zicht. Enkele rijen voor die muur draait hij links af en stopt.

De steen voor hem is erg groot, de linkerbovenhoek is de vorm van een aarend. Aaron buigt zich en laat zijn hand over de rand glijden, zijn handen halen de dode bladeren en mos van de steen weg. Aaron haalt een paar keer diep adem en gebruikt het uiteinde van zijn mouw om het zweet van zijn gezicht af te kuisen. Hij laat zijn arm zakken en kijkt naar de sierlijke letters op de steen.

Alice Stuycks Doorns

Aaron haalt zijn vingers snel even door zijn haar en gaat op de grond zitten, zijn armen legt hij losjes rond zijn knieën.

'Hey, mam,' zegt hij, het voelt een beetje dom om te praten alsof ze er is, alsof ze vlak voor hem zit. Maar er is niemand dus het is niet zo dat iemand hem zou kunnen horen.

'Het spijt me dat ik zo lang niet ben geweest, ik ben... ik ben gewoon bezig geweest met basket en...' Aaron kijkt weg van de steen richting de zon, zijn ogen prikken van de helderheid, wat is hij toch een loser. Liegen tegen de doden. Hij bijt op zijn onderlip en schud zijn hoofd voor hij weer op kijkt. 'Ik heb vet veel problemen, mam. Ik ben hier niet geweest om dat ik niet wilde. Het is gewoon moeilijk voor me, het is moeilijk om hier te komen mam. Hier zijn... jouw naam op die steen zien. Zelfs na 6 jaar blijft het moeilijk. Maar ik weet niet echt wat te doen, ik weet niet meer wat ik kan doen. Of aan wie ik het moet vertellen.' zijn stem breekt enkele keren, hij kucht even en probeert zijn stem terug te vinden. En houd de rug van zijn handen tegen zijn prikkende ogen.

'Ik heb het verpest mam. En deze keer heb ik het heel héél erg verpest, ik weet niet wat ik moet doen.' zijn blik vind de steen weer. 'Wat moet ik doen? Wat kan ik in vredesnaam doen?'

___________________________________________________________________________

ooohn... best een zielig chappie niet? 

Wat vinden jullie? ben je Team Nina of Team Aaron?

Laat me iets weten ! Vote, Comment.

make me very happy? 

xMyr.