Wat we deden (voltooid)

twijfel

 Hey. Dankje voor het lezen alvast (;  Ik wou nog even LittleCuteWolf (dedicated to) bedanken voor haar hulp, met mijn vragen (; als je haar verhalen nog niet kent ga zeker is kijken. Is de moeite waard. 

* het schuingedrukte deel is een herinnering van tijdens het feest, voor als dat niet duidelijk is :D *

enjoy & laat me weten wat je vind.

$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$

Aaron

De sfeer in de kleedkamer is nu helemaal anders dan voorheen. De spelers staan in een halve cirkel, sommigen staan tegen de muur geleund, anderen zitten dan weer op de bank.

Het ruikt er naar zweet en deo, maar niemand spreekt. Niemand lacht. Het was niet het gevoel dat ze normaal hadden na een gewonnen wedstrijd, maar blijkbaar was dit geen overwinning om trots op te zijn.

Aaron zit vooraan bij de groep. De leider. De mislukkeling. Hij kijkt hoe de coach heen en weer loopt, zijn hand op zijn kin en ogen op de grond gericht. Aaron weet beter dan wie dan ook wat er zich in zijn vaders gedachten afspeelt. Winnen met 8 punten verschil is niet genoeg voor Patrick Doorns, niet als het een wedstrijd tegen Ineas Beecks is. Dan wilt hij bloed zien, laten zien hoeveel beter hij was, dan wil hij het 'talent' van zijn zoon laten opblinken in de man zijn gezicht. Maar dat is niet gebeurd.

Ook al heeft het team goed genoeg gespeeld om van Beecks team te winnen, maar bij zijn vader bestond 'goed genoeg' niet. In zijn geval was alleen de 'beste' zijn goed genoeg.

Zweet loopt over Aarons gezicht, Hij moest echt nodig douchen, alles prikte van het zweet, en zeker omdathij zich deze morgen heeft gesneden met het scheren. Auwtch.

Maar een beweging kon de aandacht van zijn vader trekken, en die wou hij liever nog even voor heel het team houden.

Uiteindelijk stopt zijn vader in het midden van de kamer en ademt diep in. Aaron laat zijn blik naar zijn handen vallen. Uit de hoek van zijn rechteroog kan hij het goud van de beker zien. Shit. Hij had hem in zijn kluisje moeten steken, ergens waar zijn vader er niet aan herinnert kan worden, dat ze hem eigenlijk niet verdienen.

'Wat vraag ik jullie elke keer als jullie het plein opgaan?' begint choach Doorns. 'Veel plezier? Om te lopen als een stel snullen en plezier te maken, dat je maar moet doen wat goed voelt?'

De kamer is stil, niemand durft of wilt iets zeggen. Zo was het altijd als we niet aan zijn verwachtingen voldeden.

'Nee, ik vraag om oplettendheid. Ik vraag om perfectie. Ik vraag om je 100% te geven wanneer je daar staat. Als je ook maar iets minder geeft is het de energie en de tijd niet waard. En ik denk niet dat ik moet uitleggen hoe zielig het er daarnet uitzag toch,' gaat hij verder. 'Alleen winnen is niet genoeg. Dit was onze kans om te laten zien wie we zijn. Maar wat ik daarnet zag...dat was geluk hebben. Jullie hadden geluk. Simpel. Ik zag geen concentratie, geen talent, geen inzicht. En ik weet dat jullie dat stuk voor stuk hebben!

Aaron voelt de blik van zijn vader zijn riching op gaan. En het ergste is dat zijn vader gelijk heeft. Al heel de avond kan hij zich niet juist concentreren, maar nadat hij het meisje – Nina – had gezien, aangeraakt, kon hij aan niets anders meer denken. Een blik op haar blauwe ogen, het was alsof er op een knop werd gedrukt en flitsen van de avond terugkwamen. Zijn vingers herkenden haar huid, zijn lippen herinnerden zich de hare, ook al kunnen zijn hersenen nog niet alles plaatsen. Het was een hele ervaring, in de ogen kijken van een meisje dat hij niet kent, en toch wel kent.