Wat we deden (voltooid)

Dingen om over te praten

Aaron

Aaron draait met zijn duimen, neerkijkend op het contract, het contract waar hij heel zijn leven voor gewerkt heeft.

Hij heeft al enkele keren willen tekenen maar hij kan het niet.

De woorden op het papier lijken naar hem te schreeuwen, wat is er toch aan de hand met hem?

Aaron gaat staan en draait zich om in zijn bureaustoel en wandelt naar het bed waar Nina op ligt. 

Hij laat zich zakken op de matras, en laat zijn ogen over Nina glijden, haar ogen zijn gesloten en ze heeft een rustige expressie over zich. Haar hand ligt op haar onderbuik, in een beschermend gebaar. Aaron bijt op zijn onderlip en laat zijn vingers over haar wang, langs haar nek en tot haar schouder glijden. Dan plaatst hij zijn handen boven die van Nina, hij zucht en wilt zich wegtrekken wanneer hij de vreemde bult voelt, net onder zijn vingers. Hij fronst, en laat zijn vingers voorzichtig nog een keer langs haar onderbuik gaan. Het is best vreemd dat hij het kan voelen maar dat er zo goed als niets zichtbaar is. En het meest frustrerende aan dit alles is dat hij zich niet kan herinneren hoe hij dat kind daar in de eerste plaats heeft gekregen.

Hij laat zijn hoofd zakken in het kussen en sluit zijn ogen in een poging iets te herinneren.

“Het voelt raar aan, hé?” Merkt Nina plots op.

Zijn ogen vliegen open en hij ontmoet de bruine kijkers van Nina. “Huh?”

“Mijn buik, het lijk wel alsof er een grote tennisbal onderzit.”

Aaron werpt een blik op zijn hand die nog altijd op haar onderbuik ligt en trekt die snel weg. “Uh, ik weet niet...het is wel een beetje raar.” hij kijkt op naar Nina, die hem nieuwsgierig aankijkt.

“Vind je het vies?”

“Je buik? Nee, waarom denk je dat?”

Ze haalt haar schouders op. “Omdat je je hand zo snel wegtrok, alsof iets je pijn deed. Ik snap het wel als je gek wordt.”

Aaron fronst. “Nee, dat is het niet, ik wil gewoon niet dat je me een engerd vind, en dat je denkt dat ik mensen aanraak wanneer ze slapen.”

Ik denk helemaal niet dat je een engerd bent.” Nina grijnst. “Je deed niks fout, je mag me best aanraken Aaron.”

“Soms voelt dat fout aan, alsof ik je niet zou mogen aanraken.” hij laat zijn hand over haar schouder glijden. “Alsof het fout is dat ik hier met je lig, dat ik je wil.”

Nina's ogen verwijden zich een beetje. “Je wilt me? Hoezo je wilt me? ”

Aaron lacht, en Nina houd haar hand op. “Nee, laat maar, antwoord daar maar niet op.”

Hij geeft haar een vragende blik.

“Ik weet al wat je gaat antwoorden,” legt ze uit met een blos.

“Oh is dat zo? Wat ga ik dan zeggen?”

“Dat ik zulke vragen niet moet stellen als ik geen antwoord wil dat pervers overkomt...”

Hij schudt zijn hoofd en schiet in de lach. “Je kent me te goed.”

Even denkt hij dat ook Nina zal lachen, maar ze kijkt naar haar handen en bijt op haar onderlip.

“Wat is er?”

“Denk je echt dat het fout zou zijn als je me aanraakte? Om me te willen?”

“Tuurlij niet, ik- dat meende ik niet.”

“Deed je wel, Aaron.”

Hij kan niet liegen en haar vertellen dat er niets is, dus hij zucht. “misschien wel, maar het is niet zoals je denkt, echt.”