Wat we deden (voltooid)

een praatje met de beste vriendin

Aaron

'Geen stap dichter of ik zweer dat ik je pijn doe en je weet waar ik bedoel pretty boy' zegt het zwarharige meisje,degene die Luca, Charly noemt. Ze staat beschermend voor de auto.

Normaal is Aaron erg beschermend over zijn, speciale plek. Maar momenteel was hij ook niet erg blij met die plek. Hij kan Nina's bruine krullen door de raam zien. Ze had haar hoofd naar beneden gebogen, ondersteunend met haar handen. Iets aan dat beeld doet hem pijn.

Charly gaat voor zijn zicht staan, waardoor hij haar wel moet aankijken.

'Ik wil gewo-'

'Denk je niet dat je al genoeg hebt gedaan?' vraagt ze koud.

Hij haalt diep adem en neem nog een stap naar voor, maar ze duwt hem meteen tegen zijn borst waardoor hij naar achter stuntelt. Hij richt zijn blik op haar. Hij wilt gewoon...eigenlijk weet hij het zelf niet. Hij probeert haar ook naar achter te duwen, maar het lukt niet echt. Hij is best verbaast over de kracht achter haar armen.

'Luister,' zegt ze, terwijl ze haar ogen tot spleetjes knijpt. 'Sinds dit allemaal begonnen is, heb ik niets anders willen doen dan je neerslagen voor wat je mijn beste vriendin hebt aangedaan. En ik ben erg dichtbij nu, je hebt geen idee.' ze pauzeert en haar grip op zijn t-shirt wordt zwakker. 'Maar voor de een of andere reden wilt ze dat niet, ze wilt niet dat ik je pijn doe. En ik weet niet wat er daarnet is gebeurd, en misschien bedenk ik me als ik het weet, maar voor nu...laat ik je.'

hij kijkt haar aan, hij bedenkt of hij nu bang moet zijn of niet. De blik van haat in haar ogen zeggen hem van wel. Maar hij kan haar dat niet laten zien. Hij kijkt terug naar de auto om Nina nog altijd in dezelfde positie te zien zitten. Heen en weer schuddend. Hij krijgt er een koude rilling van.

Zoveel vragen die hij heeft, zoveel dingen die hij wilt weten. Als je bedenkt de massa problemen waar hij inzit, is hij verrast door de eerste vraag die uit zijn mond rolt.

'Was ze...' zijn stem trilt. Na diep ademhalen gaat hij verder. 'Was ze echt nog...maagd?' Als hij terugkijkt naar het meisje voor hem, ziet hij dat ze licht fronst en een zachte blik ligt in haar ogen. ze hoeft niets te zeggen. Hij weet het antwoordt al. Verdomme.

Ze knikt, en laat haar handen van zijn t-shirt zakken en kruist haar armen voor haar borstkas. 'Jup.'

'God,' fluistert hij. Hij krabt even door zijn haren. 'Dus, Ik...ik heb haar pijn gedaan.' Hij weet niet waarom dit zo belangrijk is voor hem terwijl er DUIDELIJK grotere problemen waren.

Misschien omdat de andere problemen juist zo groot zijn ,dat hij liever eerst bij dit houd of misschien omdat, hoe groot, en beïnvloedend het andere ook was. Hij het zichzelf nooit zou vergeten dat dit gebeurt bij een beginneling.

'Ehm, ja...ze is niet van de grootste weet je...' mompelt ze.

Aaron trekt een moeilijk gezicht en kijkt weg. Hij weet waar ze het over heeft. Niet om op te scheppen ofzo...maar hij heeft niet te klagen over...en Nina is inderdaad niet erg groot. Niet alleen in grootte, hij zit een heel hoofd en deel van de schouders boven haar. Maar gewoon over het algemeen, toen hij eerder zijn hand op haar rug had om haar te ondersteunen, zijn vingers gingen bijna helemaal rond haar onderrug.

'Kijk,' zegt ze tegen de grond, tot ze haar blik terug bij Aaron brengt. 'Ik wil je nog steeds slaan, en het kan er nog van komen ook, maar ik geloof je als je zegt dat je niet wist dat ze... beginneling was. En ja, ik ben er zeker van dat het pijn deed, dus gelukkig voor jou kan ze het zich niet herinneren.

Hij wrijft over zijn slapen. 'Ik herinner me ook niets. En nu is ze z-' Hij voelt hoe alles draait. Misselijkheid kruipt door hem heen, hij buigt zich naar voor en haalt diep adem. 'Verdorie.'

'Wow gast, als je gaat overgeven, doe het ergens waar ik het niet zie. Goor!'

Aaron schudt zijn hoofd en blijft moeilijk ademhalen. Hij weet niet wat hij moet denken of zeggen. Hij heeft het verpest. Nog erger dan hij dacht dat je iets kon verpesten. Zijn vader gaat hem wat aandoen. En nu gaat dit meisje in de auto, een meisje dat hij amper kent zijn kind hebben. Zijn kind.

Hij kreunt en de misselijkheid komt weer opgeborrelt. Hij moet dit uitzoeken. Hij moet weten wat de volgende stap is. 'Laat me met haar praten.'

Charlynn schudt haar hoofd en klikt weer in de overbeschermende functie. 'Niet nu.'

Seriously? Meent ze dit nu.

De woede die zich heeft opgestapeld neemt de overhand.'Waarom niet? Dit gaat je niet eens iets aan!'

'Ze wilt niet met je praten vanavond. Niet meer dan al gebeurt is.'

'Maar-'

'Geen, ge-maar,' zegt ze. 'Ik snap dat dit erg is voor je, oké? Maar, en ik probeer echt geen kreng te zijn, denk je niet dat dit voor haar nog net iets moeilijker is?'

Hij probeert niet te denken aan het feit dat hij een meisje heeft zwanger gemaakt. Een meisje dat hij niet kent, een Beecks. Damn. Alles begint te draaien. Hij sluit zijn ogen. Wie weet... misschien is het een droom, een nachtmerrie en wordt hij elk moment wakker.

'Ik weet dat je bang bent.,' gaat ze door. 'Ik ga je niet beschuldigen, maar denk is even, waarschijnlijk is ze 1000x banger dan jij. Tenzij ze het aan iedereen bekent dat jij de vader bent, kom je er mooi vanaf. Maar zij niet. Nooit. Iedereen zal haar altijd blijven kennen als: Nina, het meisje dat zwanger werd op haar vijftien. Niet: Nina de cheerleader, of Nina de slimme student. Ze kan dat niet meer zijn. Het enige wat ze nog kan zijn is dit. Dus waarom denk je daar niet even over na en dan kun je daarna weer lekker zelfmedelijden hebben.

Aaron kijkt haar aan, en hij weet niet precies wat hij voelt. Woede. Angst, en iets anders, iets dat niet echt duidelijk is.

Charly, of wat haar naam ook is lijkt te vergeten dat hij ook een leven heeft. Hij heeft ook dromen en mensen die naar hem kijken. Universiteiten wilden hem, grote sportclubs stonden op de uitkijk.

Coaches over heel het land wilden hem in hun team. Hij was dichtbij alles wat zijn vader voor hem wilt. Maar nu... wat nu?

Eigenlijk kan hij gewoon zijn rug naar haar keren en weglopen. Als ze het aan niemand vertelt dan kan hij gewoon doorgaan met zijn leven, maar kan hij dan met zichzelf leven?

Charly zucht. 'Geef me je gsm.'

'Watte?' vraagt hij.

'Je gsm,' ze gebaart naar zijn broekzak, waar je het kleine vormpje kan zien. 'geef hem even.'

'Waarom?'

'Zodat ik je kan stalken, dat het zo vermoeiend wordt dat je niet anders kan dan je gsm weggooien en een nieuwe moet nemen. Loser, geef hem gewoon.'

Hij blijft wezenloos staan kijken.'Voor als ze je wilt bellen idioot.' zegt ze duidelijk geïrriteerd.

Hij zoekt in zijn zak en geeft haar de gsm, met bevende handen. Een echte vent hoor.

Ze neemt hem aan en drukt wat toetsten in, en geeft hem terug.

'Alsjeblieft.' een moment kijkt ze hem aan, onzeker en met een beetje medelijden. 'Geef haar wat ruimte. Als ze er klaar voor is belt ze je wel.' zegt ze zacht.

Hij knikt en ze wandelt verder richting de auto, zijn blik gaat weer naar de raam. En deze keer ontmoet zijn blik niet het meisje dat heen en weer schudt, zijn blik ontmoet de hare. Haar ogen staan verdrietig, kwaad en vooral bang. Hij weet dat in zijn ogen juist hetzelfde blik ligt.

Als de auto wegrijdt, ziet hij de achterlichten zachtjes verwijderen. De wereld die hij altijd heeft gekent, is een totale vreemde voor hem geworden.

___________________________________________________________________

2 Hoofdstukken op een avond... Dat verdient wat niet? haha... mss ook niet...

Lees, Reageer, Stem? 

bedankt.

xMyr.