Wat we deden (voltooid)

Hij is de volgende..

Aaron

“Hoi, pap,” zucht hij. “waarom bel je?”

“Waarom bel je, is dat hoe jij je gsm opneemt?” klinkt het geïrriteerd aan de andere kant van de lijn.

“Nee, meneer. Sorry.”

Coach Doorns mompelt iets maar gaat dan verder. “Ik heb een telefoontje gekregen van het Universiteitsteam.”

Aaron gaat rechter staan en slikt moeilijk. “Hoezo?”

“Hij heeft blijkbaar gehoord dat we verloren zijn gisteren.”

“Dus dit is het dan?” Aaron laat zijn hand over zijn nek gaan.

“Ja.” klinkt het bij zijn vader.

Verdorie, al het harde werk... alles waar hij de afgelopen jaren voor heeft gewerkt. Dit is de schuld van zijn ex...

“Hoe moet het nu verder, wat doe ik nu verder...moet i-”

Coach Doorns lacht even. “Ik denk dat je me verkeerd begrijpt.” vreemd genoeg klinkt het oprecht en vriendelijk.

“Huh? I-is het niet gedaan dan? Ik moet een andere uni kiezen pap, misschie-”

“Jongen, hou even je klep wil je?” zegt zijn vader. “Je hebt de plek. Je bent de aanvoerder van het team. Dit is niet over, dit is pas het begin. We hebben het gehaald, zoon. Jij hebt het gehaald.”

Aaron kan amper ademen, hij laat bijna zijn gsm vallen. Hij heeft het gehaald. Hij zit bij het team, al zijn werk was niet voor niets. Wat zal Nina zeggen? Zou ze het aanvaarden? Cameron Beecks zou eigenlijk deze plaats krijgen en nu heeft Aaron die, zou dit problemen geven? Hij draait zich om en verstijfd als hij het tafereel voor zich ziet. Nina's hand is over haar mond geslagen, terwijl ze levenloos naar de grond staart, met de handen van haar broer om haar heen.
De blik in haar ogen was geen woede, verdriet of angst...hij is niet eens zeker of het wel een emotie is.

Aaron wandelt de kamer terug binnen en wandelt naar het duo. Cameron kijkt even zijn richting uit maar ook hij heeft een lege blik in zijn ogen.

“I-is er iets, wat is er gebeurd?”

Cameron laat zijn zus los en vertrekt. “Ik wacht buiten op je.”

Ze knikt en volgt met haar ogen hoe haar broer het huis verlaat, zonder naar Aaron te kijken.

“Nien?” vraagt hij.

Ze kijkt naar hem op.

“Wat is er gaande. Heb je ergens p-”

“Uh, mijn moeder gaat bij ons weg. Officieel nu,” haar stem trilt, de emotie is misschien niet in haar ogen te zien maar haar stem is er vol van. “Ze is terug, maar ze is haar spullen aan het inpakken.”

“Ah,” stoot Aaron uit, “Nien...”

Hij zet een stap in haar richting maar ze houd haar hand uit, ze wil niet dat hij haar aanraakt en Aaron gaat niet ontkennen dat dat steekt. Nina slikt en bijt op haar onderlip.

“Ik ga maar eens naar huis. Uh, ik moet-”
Ze beëindigt haar zin niet.

“Oké.” Aaron neemt haar hand vast maar ze trekt weg, en kijkt naar hem op.

Ik..Aaron het spijt me, maar als je me nu vasthoud verlies ik de controle, en ik wil niet huilen.”

Hij kijkt naar haar gezicht, waarop enkele zoute druppels naar beneden glijden. “Maar je huilt al.”

Ze schudt haar hoofd. “Tot later.” Nina wandelt naar de voordeur.

Aaron wil haar stoppen, haar in zijn armen nemen ondanks haar bezwaren. Maar ze weet dat hij er altijd zal zijn als ze hem nodig heeft.

Voor ze de deur uitgaat kijkt ze om, haar ogen ontmoeten die van hem.
“Dit is wat ik bedoelde Aaron, mensen gaan weg, ze verlaten me en verdwijnen. Zo is het altijd geweest, dat heb ik je verteld.”

Dan wandelt ze weg. Aaron kan haast niet bewegen en staart naar de deur. Het begint hem te dagen dat ze gelijk heeft. Mensen gaan weg. Aarons moeder is weg, Nina's broer was er haast nooit. Haar moeder gaat nu ook weg. Iedereen heeft wel iemand dien hen heeft verlaten.

Dat pijnlijke besluit doet hem aan iets denken. Want na het gesprek met zijn vader dat hij net had, na het nieuws dat hij vernam, is er nog een persoon die haar gaat verlaten. Als Aaron de plaats in het team aanneemt, is hij de volgende.
Dan is hij degene die Nina achterlaat.

* * *

Sorry dat het korter dan normaal is, het volgende deel is weer langer (: 

Stem & Reageer (: bedankt voor iedereen die dat doen, jullie maken mijn dag altijd goed! 

40 stemmen? 

Writeitdown_