Wat we deden (voltooid)

opties

Aaron

Aaron kijkt haar behoedzaam aan en volgt haar naar het bed. Nina gaat zitten, kruist haar knieeën en leunt tegen het bord bovenaan het bed.

“Wat zijn precies de problemen met dit contract?” vraagt ze hem.

Hij zucht en schudt zijn hoofd. “Ik weet niet..”

“Is het v-vanwege mij? Omdat ik zwanger ben?”

Aaron zegt een poos niets maar schudt dan zijn hoofd. “Nee, zo is het niet... het is misschien een kleine factor aan de zijkant maar. Ik denk dat het vooral aan mij ligt. Ik weet niet of ik het nog wel wil.”

“Je wil geen basketbal meer spelen?”

“Jawel.”

Nina giechelt even. “Oké, ik kan even niet meer volgen.”

Hij grijnst en likt over zijn lippen. “Probeer je in mijn schoenen te zetten. Het is niet zo dat ik niet wil spelen of verder wil studeren. Er zijn gewoon te veel verschillende dingen op mijn pad momenteel, en ik wil zoveel dingen tegelijkertijd.”

“Oké,” Nina knikt, aanduidend dat hij verder moet gaan.

“Zoals, jij... zoals de baby.. ik wil te veel.”

De knoop in Nina's buik groeit iets. “W-we hebben nog helemaal niet besproken... w-wat we willen doen...”

“Ja, dat weet ik maar ik heb er over nagedacht Nien.”

“Je hebt er over nagedacht?” herhaalt ze een beetje verdwaasd.

“Tuurlijk, dacht je dat ik het zomaar zou vergeten?”

Ze schudt haar hoofd. “Nee, i-ik probeer er gewoon zelf niet zoveel aan te denken, het komt telkens weer in mijn hoofd dus ik begrijp dat dat bij jou ook zo is.”

“We moeten dingen beslissen, we moeten praten. De wereld gaat niet voor ons beslissen weet je.”

“Eerlijk gezegd wil ik dat niet.”

“Hoezo?”

“I-Ik denk niet dat je akkoord zou gaan met mijn gedachten, Aaron.” fluistert Nina.

Hij blijft even stil, nadenkend voor hij weer spreekt. “Je wilt het kind weggeven.” besluit hij.

Nina slikt moeilijk door.

“Of niet?” vraagt hij, hij moet een bevestiging hebben.

“Ja,” haar lichaam maakt een pijnlijke beweging. “I-ik, nee..ja.” De papieren in Aaron's handen maken een krakend geluid, Nina richt haar blik op hem, de blik op zijn gezicht is niet erg blij, of ook niet opgelucht.

Ze voelt de nood om zichzelf te verdedigen, te verantwoorden. “Ik ben een tiener Aaron, zestien. Ik moet nog naar school, mijn ouders staan op scheiden, mijn broer vermoord je zowat elke keer als hij ons samen ziet en als mijn ouders erachter komen... Ik heb geen nood aan een kind opvoeden. Ik ben een tiener.” ze wacht even en zucht diep. “Maar dan bedenk ik me dat dit jouw kind is, van ons met twee en dan...”

“Dan wat?” vraagt hij, weigerend haar aan te kijken.

Ze neemt het contract uit zijn handen en legt het op het kleine tafeltje naast het bed. Dan gaat ze op zijn schoot zitten en streelt over zijn gezicht. “Ik weet gewoon dat alles wat voor een deel van jouw is, wat van ons is, dat ik er van kan houden. Ik kan er zo veel van gaan houden.”

Hoop licht op in zijn ogen en hij neemt haar handen in de zijne. “We kunnen dit, Nien. Samen.”

“Maar is het de juiste keuze?”