Wat we deden (voltooid)

Wat we deden.

Nina

Nina's wang leunt tegen het koude porselein van het toilet. En het lijkt alsof iemand een knoop in haar buik heeft gelegd. Ze heeft een zure smaak in haar mond die zelfs na tien keer spoelen niet weg gaat. Nog nooit, echt nog nooit in al de tijd dat ze uitgaat heeft ze zich zo slecht gevoeld. Heeft ze echt zoveel gedronken gisteren?

Als ze probeert recht te staan wankelt ze even, tot een paar handen haar tegenhouden.

'Het is de laatste keer,' zegt ze met een schorre stem, nog steeds vechtend tegen het gevoel van misselijkheid. 'Hoor je me Charly? Ik meen het!'

'Natuurlijk.' zei Charlynn , haar beste vriendin, terwijl ze Nina's lange bruine haren naar achter strijkt.

'Dat zeg je elke keer schat.' antwoordt Charly terwijl ze naar beneden duikt om de enkel-laarsjes van Nina's voeten te doen. 'Als het helpt, ik vind dat je er erg sexy uitzag gisteren kleintje, en daar schatje, hebben deze laarsjes aan geholpen.' Ze begint de laarsjes te aaien alsof ze leven en gevoelens hebben.

Als Nina naar de laarsjes kijkt is het enige waar ze aan denkt te blik van haar vader toen ze de trap afkwam. Hij was druk bezig met het plannen van de tactiek voor zijn volgende wedstrijd, aangezien hij coach is van het plaatselijke basketbalteam .

Heel het seizoen is hij bezig met het bedenken van manieren om het team van Doorns te verslaan want voor een onbekende reden was er een verschrikkelijke rivaliteit tussen de twee coaches. Coach Patrick Doorns  en Nina's vader hadden al sinds hun jeugd een ruzie die maar niet opgelost raakt.

-Gisterenavond-

'Verdomme Doorns' gromt Ineas Beecks. 'Kan niet eens eerlijk spelen. Smerige passen en die zoon van hem, dat joch speelt alsof hij pillen neemt, doet ie waarschijnlijk nog ook.'

 

Hij wist niet dat ze in de gang stond en dat wilt ze ook zo houden, het laatste wat ze nodig had was een preek over hoe Patrick Doorns het onkruid in zijn bestaan is.

Niet vanavond, ze bleven maar doorgaan over wat volgens haar moeder allemaal begon toen Doorns de plaats van coach van "de poema's" van Ineas afsnoepte.

Doorns is altijd een erg getalenteerde speler geweest, hoe hard  Ineas – haar vader – ook oefende. Door de jaloezie veranderde hij van gezellige huisvader in een vader die geen van hen , haar moeder, haar broer en Nina zelf nog herkent.

 

Ze probeert langs te sluipen, wat ook lukt, tot de hiel van haar laarsje de houten vloer raakt waardoor het geluid door de kamer galmt. Haar vader draait zich meteen om en kijkt haar met grote ogen aan.

 

'Waar denk je in vredesnaam heen te gaan in die kleren Nina?'

 

Nina kijkt naar beneden. Buiten de zwarte enkel-laarsjes draagt ze een kort zwart rokje uit rekstof dat net genoeg bedekt – vind ze zelf – en daarop een korset-achtig topje dat net kort genoeg is om haar navelpiercing te kunnen zien. 'Uit met Charlynn. En wat is er mis met wat ik aan heb?' Vroeg ze, alsof ze dat zelf niet wist, een van de redenen dat ze die kleren draagt is om een reactie van haar vader te ontfutselen, gewoon om hem even duidelijk te maken dat ze nog bestaat, buiten zijn eigen wereldje van sport.

 

'Niets. Als je een goedkoop speeltje wilt zijn, en dat ben je niet, je bent een vijftien jarig meisje. Mijn dochter. Dus ga je omkleden.' Hij draait zich terug om en gaat weer aan het werk.