SİHİR-KARANLIK ŞATO-

59

İçime dolan 'Kurtuldum' fırtınasıyla doğrulmaya çalışıp "Ben de yönümü arıyordum" dedim. Bana yardım etti ve ikimiz de kalktık.

İyi ki çamura sırt üstü düşmüştüm ve yüzüm çamur olmamıştı. Yoksa ne yapardım bilmiyordum. Ryan yanağıma yapışmış çamurlu saç tutamını aldı ve arkama doğru itti. Onun da üzeri çamur olmuştu. Ya da çamura benzeyen o pislikten olmuştu işte. Her ne ise. Sonuç olarak ikimiz de pistik artık.

"Beni nasıl buldun?" diye sordum.

"Seni arıyordum" Bakışları telaşlıydı.

"Kaybolduğumu nasıl öğrendin?"

"Herkes seni arıyor. Kolyeyle seni takip eden zümre görevlisi kolyeyi çıkardığını görmüş ve odana gelip seni kontrol ettiklerinde bulamamışlar. Gizli bir arama komitesi kuruldu ve bana da haber verdiler. Karanlık Şato'nun bir hamle yaptığını düşündükleri için Zümre ve Heyet yeryüzüne gitti. Annenin kanıyla seni aradılar ama yerini tespit edemediler"

Gördüğüm rüya gerçek miydi yani?

"Annemin durumu nasıl?" Neredeyse ağlayacaktım.

"Bilmiyorum. Ben hemen bu tarafa geçtim ve seni kaybettiklerini öğrenince aramaya çıktım"

Gözlerim doldu ve annemin benim için kan kaybından ölmek üzere olduğunu düşününce mideme yumruk yemiş gibi oldum.

"Selen, hemen buradan çıkmalıyız"

Kendimi yürüyecek halde hissetmiyordum. Çıkmam gerektiğini biliyordum ama içime oturan acı tüm gücümü emmişti.

Ryan'a baktığımda gözlerinde beklenti ve acı vardı. Neden böyle baktığını anlamamıştım. O kadar kötü mü görünüyordum?

"Gitmeliyiz Selen"

Evet gitmeliydik. Dik durmaya ve yürümeye çalıştım. Ryan elimi tuttu ve beni daha hızlı götürmek için çekmeye başladı. Bir kaç metre yürümüştük ki dizimin acısı kendini hatırlattı ve acıyla inledim. Halen iyileşmemiş miydi bu? Acaba çamura düşerken yine mi dizimi bir yere çarpmıştım? Ryan sesimi duyunca durdu ve gözlerime baktı. O anda kalbimde bir acı hissettim. Bir hayal kırıklığı. Ve bu bakışları...

Bu bakışları hatırlıyordum.

"Sen..." derken hatırladığım her şey yüzünden elimi elinden çektim. Bırakmadı ve ikinci hamlemi daha güçlü yapmak zorunda kaldım. Zihnime...Zihnime dolan görüntüler beni çıldırtacaktı. Ryan beni kandırmıştı. Bir anda hatırlamam omuzlarıma kamyon oturmuş gibi çökmeme neden oldu. Nasıl da unutmuştum?

"Bana büyü yaptın!" diye bağırdım. Ryan anlamayan gözlerle bana bakarken ondan kaçıp kurtulmak için arkamı döndüm. Aniden önümde belirdi.

"Büyü falan yapmadım Selen. Buradan çıkmalıyız. Çocukça davranmayı bırak" dedi ve bileğime yapışıp beni çekiştirmeye başladı. Bu sefer daha sert davranıyordu fakat yılmayıp kolumu ondan kurtarmaya çalıştım.

"Bırak beni!" diye haykırdım. Bana dönüp öfkeyle baktı. Onu ilk defa böyle görüyordum.

"Bana bak. Benimle geliyorsun Selen. Sana zarar vermeyeceğim anlıyor musun?"

Sesi bana güven veremeyecek kadar sahteydi.

'Selen'

Kafamın içinde Kellen'ın sesini duyunca irkildim. Hızla etrafıma baktım ama yoktu.

"Neye bakıyorsun?"

"Sana ne!"

'Selen, ışık enerjine odaklan. Işık enerjin karanlık kalpleri uzaklaştırır' dedi Kellen zihnime.