The Blind Lost Her Trace (Brilliantes Series #5) (COMPLETED)

CHAPTER 64

Chapter 64: Locket

MIKO’S POV

“MIKO, are you really alright?” tanong ni Hermery sa akin. Kahit halata sa boses niya ang pag-aalala sa akin dahil nahulugan ako ng hallow blocks sa ulo ko. May suot akong hardhat at ang babaeng makulit na matigas ang ulo at pagala-gala lang na walang suot na proteksyon. Tsk. Mabuti na lamang ay nakita ko siya. Kapag hindi ako nakalapit sa kanya ay baka makapatay pa ako ng mga tauhan ko.

Hindi naman masakit at mukhang kapiraso lang naman iyon. Napatitig ako sa locket na nasa sahig na. Tingnan mo siya. Ayaw na ayaw niyang ipahawak itong kuwentas niya dahil may sentimental value raw at iniingatan niya kasi ang asawa niya mismo ang nagbigay nito pero ngayon ay nawala niya nang walang kamalay-malay.

I stared at her and saw her sad smile. Shít, what kind of smile is that? It looks like she’s hurt, huh.

I have the gut that Donna Jean and Kallani Soleil are the same person. I feel that she is the woman I love who just disappeared four years ago. We didn’t find her right away because her disappearance was like a bubble. So, when I saw her at the mall and our eyes met I knew in my heart that she was Jean. Because my heartbeat also beat faster that day. Sa kanya lang naman nagkakaganoon ang puso ko.

Even if there is a change in her behavior she is still the mother of my children. Iyon ang sigurado ako.

Lalo na nang gabing iyon... Na muli ko siyang naangkin at ibinigay pa niya ang sarili niya sa akin. Naalala ko pa ang mga narinig ko na pinag-uusapan nila ng babaeng iyon.

Mababaw lang ang tulog ko kaya nang maramdaman ko ang marahan na galaw niya lalo na nang tinanggal niya ang braso ko sa baywang niya. Her natural scent... Walang pinagbago iyon. Kahit iba na ang gamit niyang perfume. Pamilyar na ako sa amoy niya.

“Wait lang, Dalia,” narining kong sabi niya. Psh, gusto ko pa siyang makatabi sa kama.

“Grabe, ayaw mong makipag-ano sa asawa mo pero sa engineer mo. Mukhang ibinigay mo ulit ang sarili mo. But look at yourself, Kalla. You look tired but happy. Nakikita ko rin ang kislap ng mga mata mo,” the girl uttered at kumunot ang noo ko sa narinig.

Ano naman kaya ang ibig sabihin no’n? Paanong ayaw niya na galawin siya ng asawa niya tapos sa akin ay walang pag-aalinlangan niyang ibinigay ang sarili niya.

Sa pag-uugali pa lang niya ay may duda na talaga ako. Sana nga ay siya na si Donna Jean. Hinintay ko pa kung may maririnig pa akong pag-uusapan nila. Isang ebedensiya lang ang hinihingi ko... Isa lang po... Dahil sapilitan ko nang kukunin si Kallani. Isang ebedensiya lang para may panghahawakan na ako sa mga kapatid ko na iisa lang sila ng babaeng mahal ko.

“Mauna ka na, Dalia. I need to fix myself first, and thank you for replacing me.”

“You’re welcome.” Naramdaman ko ang pagkapit niya sa kama at mabilis akong umupo. Pinulot niya lang ang hinubad kong damit niya kagabi at roba lang din ang ipinasuot ko sa kanya.

“What the hèll?” gulat na sambit niya.

“Dapat ba akong matuwa, Kalla?” walang emosyon na tanong ko.

“Saan naman?” salubong ang kilay na tanong naman niya.

“Sa narinig ko na replacement. Ang babaeng iyon ang nakikipag-sèx sa asawa mo at ni minsan ba ay walang nangyayari sa inyo?” nalilitong tanong ko ngunit sa halip na sagutin ako ay tumingin lang siya sa orasan. Kaya ba sobrang uhm... Na parang hindi nga siya—ah, basta!

“Bumangon ka na lang diyan at ihahatid kita palabas. Hindi ka puwedeng magtagal pa rito,” utos niya sabay itinuro ang damit ko sa sahig.

“Answer me, Miss. Ginagamit mo lang ba ako dahil sa katawan ko o ikaw talaga si Donna Jean?” muling tanong ko. Bakit ba ang hirap niyang paaminin? Bakit hindi na lamang niya sabihin sa akin na siya na nga si Donna Jean?