The Blind Lost Her Trace (Brilliantes Series #5) (COMPLETED)

CHAPTER 33

Chapter 33: Blessings

PAREHO kami ni Miko na may magandang balita at parehas din na ikasasaya naming dalawa. Hindi na bago sa akin ang eksenang ito subalit hindi ko magagawang tanggapin dahil sa batang nasa sinapupunan ko na. Ang magiging anak namin. Hindi ko siya puwedeng isakripisyo para lang mabigyan ako ng pagkakataon na muling makakita.

Aaminin kong natuwa ako dahil isa ng pag-asa iyon para tuluyan akong gumaling ngunit mas importante sa akin ang buhay ng anak namin kaysa ang makakita ako. Isang blessing, katulad nang sinabi ko kanina.

Isa rin na oportunidad para sa akin ang muling magkaroon ng donor. Mukhang may masuwerte ring tao na kagaya ko ang mabibigyan nito. Ang mga matang iyon ay hindi pa para sa akin.

"Bakit ganyan ang reaksyon mo, Jean?" Umiling ako at ngumiti.

"Napakagandang balita naman 'yan, baby. Pero...ibigay na muna natin iyon sa iba na mas nangangailangan," sambit ko.

"Ha? Why? Actually si Grandpa talaga ang may connection no'n kaya nagkaroon agad tayo ng donor pero bakit mukhang...ayaw mo, Jean?" nalilito niyang tanong.

"Hindi naman sa ganoon, Miko. Masaya nga ako pero..."

"Jean is pregnant," diretsong sabi ni Ate Novy at naramdaman ko na natigilan siya. "Alam kong matagal niyong hinintay ito, Miko. But you can't sacrifice your unborn child para lang makakita si Jean. Maski siya ay pipiliin niyang tanggihan 'yan." Tumango ako.

Hinawakan ako ni Miko sa siko ko at nararamdaman ko pa ang panginginig ng kamay niya.

"O-Okay lang na tanggihan 'yan, 'di ba?" tanong ko na nababahala rin.

"S-Siyempre. K-Kahit na gusto kong... makakita ka na pero... T-Totoo bang... uhm... buntis ka, Jean?" nauutal na tanong niya at bumigat yata ang paghinga niya. Mukhang nabigla siya sa narinig.

Ibinigay ko na sa kanya ang gamit kong pregnancy test. Isa lang iyon pero wala ng duda na buntis na nga ako. Lalo na nararamdaman ko na rin ang sintomas ng isang nagdadalang tao. "I'll call our family physician, Miko," narinig kong sabi ni Kuya Michael.

Inabot nga iyon ni Miko at ipinaliwanag sa kanya ni Ate Novy. Hindi agad siya nakapag-react. Ramdam ko ang pagtaas-baba ng dibdib niya.

"Hindi mo ba napapansin? Lumalabas na ang sintomas ng pregnancy niya, she's really pregnant. Hey, Miko... What kind of reaction is that? Good God..." Natawa pa si Ate Novy.

Mayamaya lang ay niyakap na niya ako at naririnig ko na ang pagsinghot niya. Sumiksik siya sa leeg ko at doon siya umiyak. Maririnig na nga ang paghikbi niya. Wala naman akong ibang ginawa kundi ang yakapin siya pabalik.

"Maiwan ko na nga muna kayo at hahanapin ko pa si Lenoah." Kinawayan ko lang si Ate Novy. "Congratulations, new parents," sambit pa niya at pareho niya yatang hinawakan ang mga ulo namin ng boyfriend ko.

Inalo ko na lang si Miko, matagal bago siya nahimasmasan at saka lang kami umupo sa sofa. Nasa bahay pa rin kami ng kuya niya. "God, baby... Parang... parang nanalo lang ako sa lotto—pero hindi naman pala ako naglalaro no'n. Sobrang saya... at ang ganda ng balitang iyan, Jean. Daddy na ako, daddy na talaga ako," sabi niya at hinalik-halikan ang tiyan ko. Natatawa na lang ako sa naging reaksyon niya.

"Salamat din sa inyo ni Grandpa, Miko. Mukhang hindi pa para sa akin ang mga matang iyon," ani ko.

"Babae ang donor mo, Jean. May sakit siya sa puso. Ayaw na rin naman niyang magpagamot kasi wala na raw siyang dahilan pa para tumagal dito sa mundo. Kinausap pa siya ni Grandpa at kusang loob niyang ibinigay ang mga mata niya sa 'yo." Nanikip ang dibdib ko sa narinig.