The Blind Lost Her Trace (Brilliantes Series #5) (COMPLETED)

CHAPTER 30

Chapter 30: Ophthalmologist doctor

MAHIRAP man ang adjustment na gagawin ko dahil kailangan maging pamilyar ako sa paligid at kabuuan ng mansion namin ng boyfriend ko ay kinaya ko pa rin naman. Since na ganito nga ako at may kapansanan pa ay nag-hire pa siya ng kasambahay para may kasama raw ako. Pero pumupunta pa rin naman ako sa flowershop kasi nga kailangan. Hinahatid niya ako bago siya umaalis sa trabaho niya.

“Sigurado ka na wala ng masakit sa ’yo, Miss?” he asked me in a sweet voice.

“I’m okay na,” I replied and smiled at him. He caressed my cheeks and kissed me on my temple.

“May gusto ka bang kainin mamaya? O-Order ako ng lunch ninyo ni Zedian,” sabi niya.

“Hindi na kailangan, Miko. Kami na lang ang bahala ni Ate Zed mag-isip ng kakainin namin mamaya. Huwag ka ng mag-abala pa. Magiging busy ka niyan. Ikaw ang huwag magpapalipas ng gutom,” ani ko. He pulled my arms and hug me tightly.

Napapangiti ako sa tuwing naririnig ko ang tibok ng puso niya. Sobrang bilis nito at na sumasabay rin iyong akin. Totoong mahal nga namin ang isa’t isa.

“Noted, Miss. May bago na akong project ngayon at ibinigay na sa akin ni Kuya Markus ang isang branch ng kompanya namin. Doble kayod ang gagawin ng boyfriend mo, Miss. Dahil ngayon ay sa akin na dadaan ang lahat ng trabaho ng mga empleyado namin.”

“Bigyan na lang kita ng goodluck kiss,” ani ko at nag-tiptoe pa ako para maabot ko ang mukha niya. Sa pisngi ko sana siya hahalikan pero humarap naman siya sa akin kaya labi na niya ang nahalikan ko. Sinapo niya ulit ang pisngi ko at saka bumaba ang mukha niya para siilin ako ng halik sa mga labi ko.

Nasa labas pa kami ng flowershop at naririnig pa rin namin ang pagbusina ng mga sasakyan. Ang mainit na sikat ng araw na tumatama sa aming katawan pero hindi na alintana pa iyon. Tinugon ko ang mga halik niya kahit nasa public place pa kami. Nakadadala iyong nararamdaman namin, eh.

“Get a room, love bird!” Boses iyon ni Kuya Hart. Kahit nandiyan na ang nakatatanda kong kapatid ay hindi kami huminto hangga’t hindi kami kakapusan nang hininga.

Natawa pa siya dahil noong humiwalay na siya ay dumaing ako. Kasi gusto ko pa siyang halikan ng mas matagal, nang mariin at malalim.

“Nandiyan na ang kuya mo, baby. Batiin natin siya.” Tumango-tango ako. Gumuhit ang ngiti sa mga labi ko kasi nararamdaman ko na sa tabi ko ang presensiya ng kuya ko.

“Magandang umaga po, Kuya.” Itinaas ko agad ang palad ko para sana hawakan ang pisngi niya. Lumapad ang ngiti ko dahil eksakto kong nahawakan iyon. Hindi ko na kailangan pang tumingkad upang halikan siya sa pisngi dahil dumampi na ang labi niya sa noo ko.

“Hindi ka naman siguro ginawang yaya nitong engineer, Jean?” I shook my head.

“Hindi po, Kuya. Kumuha po kaya siya ng kasambahay para may kasama ako. Dalawa po sila,” ani ko. Parang bata na ipinakita ko pa ang mga daliri ko.

“Hindi ka naman siguro binabahay—I mean iyong komportable ka naman siguro?” Napakagat ako sa pang-ibabang labi ko. Hindi ko mararamdaman iyon dahil gumawa kami ni Miko ng baby namin. Ewan ko lang kung may mabubuo kami agad ng isang gabi lang.

“Ask my boyfriend po,” ani ko at itinuro ko pa si Miko.

“Nakipaglaro ako sa kapatid mo, Daizo. Napagod siya sa laro namin kaya tulog agad siya.” Humaba ang nguso ko. Ano’ng laro naman kaya ang tinutukoy niya?

“Talaga? Tsk. Mukhang okay naman ang kapatid ko,” ani kuya at mabilis niya akong niyakap. “Sige na, pasok na. Nandoon na ang ate mo, baby girl.”