The Blind Lost Her Trace (Brilliantes Series #5) (COMPLETED)

CHAPTER 52

Chapter 52: Pretending

"DONNA Jean! J-Jean... Ako ito... A-Ako ito si Miko... Jean... Umuwi na tayo..."

In his familiar presence, in the way he hugged me. Now that I have heard his voice again. The voice of the man I first loved-the man I first gave myself to and temporarily became my life. Ang lalaking naging dahilan kung bakit nasaktan ako nang sobra-sobra dati at kung bakit din na nawalay ako sa kanila ng mga anak namin.

Ngunit ayoko siyang sisihin na kung bakit nalagay ako sa sitwasyon ko ngayon. Dahil naniniwala ako na kung ano man ang nangyari sa akin ay iyon ang nakatakdang mangyayari sa buhay ko. May kung dapat akong sisisihin ay isang tao lang dapat at iyon ang kinikilala kong asawa ko.

My whole muscle is shaking and if I didn't know how to hide my emotions I might just have a sudden breakdown. I kept my facial expression hard before I turned in his direction, while lying on the cold floor with his arms tightened by my bodyguards behind him.

My heart is beating so fast and I can even feel pain too. But I also feel something that seems happy, I don't know why.

Maybe because, one of the people I want to see years ago is now that I see him again and I can see his looks. Because there's a possibility that I'll have an idea of what they looked like too. My children.

The corners of my eyes warmed up and I can clearly see his taking refuge in the hands of my bodyguard. He's crying and his eyes are red.

"Let him go," I commanded them.

Agad naman silang sumunod sa akin at nahihirapan pang bumangon ang lalaki. Nag-angat ako nang tingin upang tinangalain siya.

I remembered before that I was just up to his chest, because he was tall but now I feel he is taller more than before.

Handsome, this word isn't enough because of his face perfection. His cheeks are smooth and his skin is mestiza. His eyebrows are thick, his eyelashes I know women will envy him dahil ang ganda nga ng pilikmata niya. He has a nice and high nose, his jawline is also perfect and his lips are naturally red. His hair is a little messed up.

Kumuyom ang kamao ko at pinipigilan ko lang ang sarili ko na itapon ang sarili ko upang yakapin siya nang mahigpit at umiyak sa dibdib niya. Kung paano magwala ang puso ko ay baka ganoon ang gagawin ng aking katawan. Kailangan kong pigilan ang sarili ko.

Siya na nga ba ito? Siya na nga ba si Miko? Ang ama ng aking mga anak? Siya na ba itong lalaking matagal kong hindi...nakasama at nakapiling sa nakalipas na apat na taon? Siya na ba ang lalaking nakaya ko ang lahat at nagtiis sa hirap, sakit at pangungulila? Siya na ba ito? Siya na ba ang lalaking hanggang ngayon ay nakikilala pa rin siya ng puso ko?

Isa lang ang masasabi ko sa kanya, napakaganda niyang lalaki.

Akala ko ay wala na siyang gagawin pa at ang titigan na lamang ako pero tinawid niya ang pagitan namin. Muli akong nakulong sa mainit na mga bisig niya. He buried his face between my shoulder and neck. He was crying like a baby. Ramdam na ramdam ko ang kaparehong emosyon namin.

"J-Jean... D-Donna J-Jean..." he uttered my name under his breath. Basag na basag na ang boses niya.

"Ma'am, do you know him?" tanong sa akin ng bodyguard ko. Sinenyasan ko siya at nakuha naman niya agad ang gusto kong iparating sa kanya.

Umalis silang dalawa sa corridor at kaming dalawa na lamang ni Miko ang naiwan. Ngumiwi pa ako nang hinigpitan niya ang yakap sa akin. Nagpakawala ako nang malalim na hininga saka ko siya tinulak sa dibdib.

"Let me go," may diin na utos ko.

"J-Jean..." nanginginig ang boses na sambit niya sa pangalan ko na dati kong gamit-gamit. Ngunit ngayon ay hindi na at ayoko nang marinig pa.