Ipikit at pakinggan niyo po ang musikang ito na siyang panimula ng aking kwento. Naway manatili ang musikang ito habang sinisimulan niyo po ang pagbabasa.
~~~•••~~~
SA lugar kung saan nababalutan ng kadiliman, nakatirik ang isang mansyon na napapalibutan ng abong kalangitan. Sa lugar na iyon walang araw ang sumisinag. Wala ring mga bituin ang makikita tuwing gabi. Tanging makikita lang mula sa umaga ay ang ulap na tila malungkot at ang buwan sa gabi na tila ay bumibighani sa mga nilalang na nakatingin rito. Nababalutan din ang paligid ng makakapal na hamog na lalong nagpadilim sa kapaligiran.
Yari sa matibay na semento ang malaking mansyon. Mansyong antigo. Mansyong naging luma sa mahabang panahon na para bang hinayaan na lamang. Napakalapad at napakalaki ng mansyon na ito na may mga bintanang babasagin. Ang harapan ng bahay ay may bakal na hagdang arko.
(Ang larawang ito ay representanti lamang ng lugar sa kwento)
Maririnig sa lugar na iyon ang mga hiyaw ng mga nilalang na humihingi nang tulong. Tila ba pinarurusahan sila upang pahirapan at malagutan nang hininga. Walang tigil ang kanilang pagsigaw kahit na napapaos na ang kanilang tinig. Sa lugar ding iyon maririnig ang tawa, tila ba natutuwa sa nakikitang pagpapahirap sa mga nilalang. Ito ay nakaramdam ng matinding enerhiya na tila nagpapalakas sa kanya nang makita ang pagpapahirap sa mga nilalang.
"Napakasarap sa pandinig ang inyong paghihinagpis" sabat nito.
"Great Thorn, hindi namin mahagilap ang iyong bunica (lola)" sabat ng isang alagad na yumuyuko.
"Kung ganon, huwag kang titigil sa paghahanap sa kanya. Ayaw mo namang malagutan ka nang hininga" sagot naman ni Thorn na tila tinatakot ang kanyang alagad.
Ngumisi ulit ang binata nang marinig ulit ang sigaw ng mga nilalang na mistulang malalagutan nang hininga. Sa lugar na ito na tinatawag na Deces Vila, Mansyon Ng Kamatayan, namumuno ang isang binata na hindi tumatanda o namamatay man lang. Siya ay namuhay nang mas mahigit pa sa libong taon ngunit ang kanyang wangis ay tila isang binata na may edad na dalawamput isang gulang.
Nilanghap niya ang mabangong amoy ng nilalang na nasa madilim na piitan dahil sa nagkalat ang kanilang dugo. Pumula ang kanyang mata dahil sa amoy na naging pabango sa kanyang ilong. Dahil sa nabangohan siya, agad siyang pumunta sa piitan. Marahas niyang nilaslas ang leeg ng mga nilalang gamit ang kanyang matutulis na kuko hanggang sa nalagutan na ito ng hininga. Sinipsip niya ang dugo ng mga ito. Wala siyang iniwan kahit patak man lang ng dugo. Nalunod siya sa sarap ng likidong naging droga sa kanyang katawan.
Sa kabilang dako, sa lugar kung saan hindi makikita o matatagpuan ang mansyon ng binata o ng kahit anong lugar na nababalutan ng kadiliman, may mga lugar din na nasisinagan ng araw. Ito ay mga lugar na napakalayo sa kasamaan. Napakalayo sa karahasan.
Sa nayon ng Sperca, ang Nayon Ng Pag - asa na matatagpuan sa timog silangan, naninirahan ang mga ordinaryong tao. Binibisita sila rito ng mga mabubuting mangkukulam at iba't ibang anyo ng mga nilalang. Sa kasamaang palad nang namuno ang gobernador mula sa kanilang bayan, marahas na tinutugis at pinapaslang ng mga taga - nayon ang mga nilalang dulot nang pinatay ng masamang bampira ang kanyang anak na babae. Dahil sa masalimuot na pangyayari, natakot ang mga mabubuting nilang dulot nang pagtugis ng mga tao sa kanila. Sila ay lumayo at nanirahan sa ibang lugar.
Sa limampung taon nagkaroon nang kaunting teknolohiya sa bayan ng Sperca. Dahil sa teknolohiya ay madali na nilang napapatay ang mga kakaibang nilalang na pumupunta sa kanilang lugar pagkat ang nayon ay puno ng mga kakaibang halamang gamot.
Nagkaroon din ng mga magagandang gusali ang bayan ng Sperca. Sa lugar nila, nagkaroon din ng mga mansyon halimbawa nito ang bahay ampunanan kung saan kinukupkop ang mga ulilang bata. Ito ay pagmamay - ari ng matandang madre. Ang mansyon ay napapalibutan ng nagtataasang mga puno at maliliit at esmeraldang damo sa lupa. Yari sa matibay na sementong abo at kalawang na kulay ang malaking ampunan. Ang tuktok ng gusali ay parang koronang may matutulis na dulo na isinusuot ng hari. Ang mga bintana nito ay hugis taluhaba at paarko na may abong kulay na salamin.
(Ang larawang ito ay representanti lamang ng lugar sa kwento)
Sa lugar na iyon mabilis na napatungo ang matandang babae na hinihingal sa pagtakbo. Ito ay naghahanap ng matataguan pagkat siya ay tinutugis ng mga tao dahil nalaman nilang siya ay mangkukulam. Matulin ang kanyang pagtakbo, walang tigil. Makikita sa matanda ang pawis na halos mailigo na niya sa kanyang katawan. Ramdam niya ang pangangatog ng kanyang binti. Ramdam niya ang sugat sa bawat parte ng kanyang katawan na nagpabagal sa kanyang pagtakbo hanggang sa sumuko na ang kanyang katawan.
Di napansin ni Scarlett ang matanda. Abala ang kanyang paningin sa mga puting telang sinasampay niya. Ramdam pa ng dalaga ang hanging dumadampi sa kanyang braso maging ang init ng araw sa kanyang balat. Habang abala siya sa kaunting katuwaan bigla na lamang siyang nakarinig nag ungol mula sa kanyang likuran. Ungol na para bang naghihirap at dumadaing sa sakit. Direkta siyang napahawi nang tingin sa kanyang likuran, malinaw niyang nakita ang matandang babae na nakaupo at maputla. Nanlaki ang mata ng dalaga dahil ito nakita niyang sugatan ito mula braso hanggang paa. Kasabay nang nadinig niyang mga yabag ng taong nagkakarerahan, para bang may hinahanap ang mga ito, hindi mapigilan ng dalaga ang mangamba sa matanda. Isa pa matanda na ito. Kaawa - awang tingnan ang matandang naghihirap. Alam niyang may tinutugis na naman ang mga taong bayan.
Nakita niyang naghihingalo na ang babae kung kayat agad niyang isinilid ang kanyang kamay papunta sa balikat nito at marahang itinayo sa kinaroroonan. Marahan niya itong inilalayan papunta sa likuran ng bahay ampunan. Kahit paika - ika sila sa paglalakad, hindi naunahan ng takot ang dilag. Ang nasa isipan niya ay ang maitago ang matanda sa kanyang silid. Ramdam niya ang kandilang natutunaw sa init mula sa kanyang kalooban. Ramdam din niya ang matulis na kutsilyong tumutusok sa kanyang loob na halos nagpa - iyak sa kanyang damdamin. Hindi niya kayang iwanan ang babae lalo na't nahihirapan ito, hindi na nga kayang tumakbo o magtago ito. May kung ano ba sa kanyang puso na umuusig sa kanya na ito ay hindi mapanganib, na ang matanda ay hindi masama.
Agad niyang ipinapasok ang babae sa likurang pinto ng bahay ampunan. Walang dalawang segundong isinara niya ang pinto. Dahan - dahang hinawakan ni Scarlett ang bewang ng matanda at maging ang braso nito isinilid niya papunta sa likuran ng kanyang leeg. Sa kanyang silid may malaking kapeng aparador. Buong lakas na itinulak ng dalaga ang aparador nang paabante upang makita ang lihim na pinto. Tinago niya roon ang babae upang gamotin ang sugat na natamo nito dulot ng mga malulupit na tao.
~~~•••~~~
Maikling Patalastas