Ben geldim ballarım! Sizlere yeni bölüm getirdim. Yorumlarınızı bekliyorum lütfen benimle paylaşın. Arkadaşlar bir şey söyleyeceğim sizlere; final yapmayacağım fakat diğer bölüm ne kadar süreceğini bilmediğim bu hikaye için bir sürece gireceğim. Büyük ihtimalle geri yazacağım ama inanın ne zaman bilmiyorum. Belkide çok uzun olduğundan yayıldı hikaye. Ama bende sizler gibi çok ama çok seviyorum. Ama bu süreçte SİMSİYAHI yazmaya güncellemeye devam edeceğim. Orada benimle birlikte olabilirsiniz.
Sizleri çok seviyorum iyi okumalar♡》》》》》》》》》》》》》》》》》》》》》》》》》》》》
Zeynep karşı taraftan gelen ve kocasının yüzünde gördüğü ifade ile dirsekleri üzerinde doğrulup sordu.
_ Ne oldu?!
İçinden kötü birşey olmasın diye geçirirken kocası yataktan çıkmış ve dolaba yönelmişken açıklama yapmıştı.
_ Güzelim Yağmurun doğum sancıları tutmuş! Hastaneye gidiyorlarmış.
_ Ne?!
Zeynep hiç beklemediği bu haberi alırken hemen beklemeden yataktan çıktı ve kocası gibi dolaba yöneler hızlıca üzerine birşeyler geçirdi.
_ Kerem Nurgül burda kalacaktı bugün. Ben hemen ona haber vereyim, Duygunun yanında olsun
Zeynep aceleyle cevap bile beklemeden odadan çıkarak koşarak aşağıya inip Nurgülün kaldığı odaya girdi ve ne kadar utansada onu uyandırıp hızlıca olan durumu söyleyerek özür diledi ve odasından çıktı.
Salona vardığında Keremde aşağıya inmiş, arabanın anahtarını almıştı. İkiside hemen montlarını üzerlerine geçirip evden çıkarak arabaya geçmişlerdi. Kerem olduğunca hızlı kullanarak diken üstünde hastaneye çabucak varmıştı. Durumu bilmedikleri için içlerinde büyük bir telaş vardı. Hastaneye girdiklerinde hemen danışmaya sormuş ve öğrenince hızlıca yukarı kata çıkmışlardı. Etrafa bakınırken Kerem Can'ı aramış ve oldukları yeri öğrenmişti. Dedikleri yeri bulurken hiç beklemeden kapıyı açıp odaya girmişlerdi ama onları güçlü çığlıklar karşılamıştı. Zeynep hemen montunun önünü açarken Yağmura ilerledi.
Yağmur onu görünce daha da heyecan yaparken sancısından kan ter içinde kalmıştı. Böyle bir acı ile karşılaşacağını hiç düşünmemişti. Kendini bilincini kaybedecek gibi hissediyordu. Zeynep hemen yanına varıp elini tuttu ve hâlâ anlamazken konuştu.
_Yağmur bak sakin ol. Anladığım kadarıyla beklenmedik bir durum oldu ama sakin olmaya çalış lütfen. Bebeğiniz erken gelmek istiyor.
Yağmur bir onun elini bir Can'ın elini sıkarken zar zor konuşmuştu.
_ Zeynep çok canım yanıyor! Bayılacak gibi hissediyorum!
Zeynep de onun elini sıkarken hemen kendi bildiklerini anlattı.
_ Sakın! Sakın öyle hissetme sakin kalmaya çalış! Acını çok iyi biliyorum ama dayanmaktan başka çaren yok. Bak doğuma girdiğinde hemen bitecek. Sadece biraz daha dayan lütfen.
Yağmur artan ve hırslanan sancılar ile daha güçlü bağırırken su içinde kalmış ve başını geriye sertçe yaslamıştı. Kerem böyle bir şey görmeyi beklemiyordu. Böyle acı içinde sevdiğini görüp hiç birşey yapamamak ona göre değildi. Ama zaten donmuştu.
_ Hiç geçmeyecek mi bu sancı? !
Dişlerinin arasından sinirle söylediği şeyleri en iyi Zeynep anlıyordu. Can da tıpkı Kerem gibi kalakalmıştı.
_ Yağmurum bak sakin ol lütfen. Doktor gelecek şimdi.
Yağmur sinirle ikisinin de elini sıkarken içeriye iki tane hemşire ve bir doktor girmiş hemen yanına gelmişlerdi. Zeynep mecburen kalkarken Can hâlâ elini sıkıyordu.
_ Sancılar kesin olarak doğum sancısı. Doğum için gerekli açılmalar da çoktan başlamış. Hemen doğumhaneye alacağız sizi.
Yağmur odalarında dediğinden sonra başını kaldırdı.
_ Erken değil mi?! Daha iki hafta vardı!
_ Endişelenmeyin zamanda bir sıkıntı yok. Bu durum gayet normal. Siz lütfen sakin kalmaya çalışın. Derin derin nefesler alın lütfen.
Hemşireler bu sırada yatağı sedye olarak ayarlamışlardı. Yağmur hiç yaşamadığı olayın içindeyken odadan çıkmışlardı bile. Hâlâ canın elini sıkarken kendini tutamıyor acısından bağırıyor. Doğumhaneye girerlerken Can hemen dahil olmuştu.
_ Bende gireceğim!
_ Ama...
_ Lan bak hiç yeri değil başlatma amana! Gireceğim dedim sana! Zaman kaybetdiyorsun, karımın kızımın kılına zarar gelsin girdiğin yerde boğarım seni!
Can başını Yağmurdan kaldırmış en sert şekilde patlamıştı doktora. Zeynep onun bu haline şaşırırken Kereme benzetmişti. Doktor daha fazla beklemeden hemen içeriyi yönlendirdi onları. Yağmurun sesi kapı kapandığında az da olsa kaybolmuştu.
Arkalarından bakarlarken Kerem hâlâ hiç konuşmadan şok içinde bakıyordu. Zeynep de bir süre baktıktan sonra kocasına dönmüştü ki onun endişeli şoklu yüzünü gördü ve önüne geçip elini göğsüne yerleştirdi.
_ Hayatım? İyi misin?
Kerem karısının sesi ile gözlerini ona çevirirken başını iki yana sallamış ve ardından onu onaylanmıştı.
_ Iyiyim. Ben iyiyim ama Yağmur... Ne olacak?
Zeynep onun endişesini anlarken hemen yüzünü elleri arasına aldı ve gözlerine dikkatle baktı.
_ Akın, endişelenme. Her doğumda bu böyle. Şuanda tüm dünyanın acısı onun üzerinde gibi. Çok büyük acısı var ama bebeğini kucağına alınca hepsi geçecek. Unutacak. Kaç dakika sürer bilemiyorum ama çok iyi çıkacak Yağmur içeriden. Hemde yiğenimizle.
Kerem onun şefkatli sakinleştirici sesini dinlerken az da olsa yatışmıştı ama karısınknt gözlerine bakarken onu öyle acı içinde bulma düşüncesi geldi gözünün önüne.
_ Ben... Ben seni böyle görmeye dayanamam ama. Gerçekten dayanamam yıkarım bu hastaneyi.
Zeynep dediğine gülümserken boynuna giden elleri ile kendine çekip sıkıca sarıldı kocasına ve boynunu öptü şefkatle. Kerem de sıkıca ona sarılırken hâlâ karısını öyle düşünüyordu.
_ Ben bu olayı, bu mucizeyi bir kez yaşadım. Evet inanılmaz acılı ama kızımı, mucizemi kucağıma aldığımda unuttum hepsimi. Yine olsa yine yaparım. Hiç korkmam o acıdan. Hem ikinci doğumda bu kadar acı çekmezsin derler.
Kerem sonunda kendisini yatıştırma sözüne gülümserken ona daha sıkı sarılmış ve kendine iyice çekip yüzüne bakıp sıkıca öpmüştü.
Dışarı da kapının ardından beklemenin zorluğunu fazlasıyla yaşıyorlardı. Yarım saati zar zor doldururlarken açık yeşil renkteki kapı sonunda açılmıştı. Onlarda bulundukları yerden hemen ayrılıp çıkan hemşireye ilerledileri sırada kucağında bir bebeğin de varlığını görmüşlerdi. Bu Nazlı'ydı. Can ve Yağmurun küçük kızlarıydı. Kerem onun küçücük kırmızı yüzü ile bir şok daha geçirirken Zeynep kocaman gülümseyerek ona baktı ve hemşireye döndü.
_ Bir sorun yok değil mi? Yağmur nasıl?
Hemşire onun bilgili olduğunu sakin konuşmasından dahi anlarken gülümseyerek cevaplamıştı onu.
_ Hayır hiç bir sorun yok. Herşey gayet yerindeydi. Bebek çok sağlıklı anne toparlanana kadar bizimle kalacak. Yağmur hanımda gayet iyi. Gerekli müdahaleler yapıldıktan hemen sonra odaya çıkacak.
Zeynep bebeği sevmek istesede hemşirenin götürmesi gerektiğini biliyordu. Üstten ona baktıktan sonra hemşire ilerleyerek gözden kaybolmuştu. Zeynep onun güxdlt enerjisi ve mutluluğu ile yine şaşkın olan kocasına dönmüştü.
_ Kerem çok tatlıydı değil mi?!
Kerem hâlâ etkisindeyken karısına dönmüştü.
_ Çok küçüktü.
_ Kendini toparlayamadığı için öyle. Karnı doysun bir ayı tamamlasın çok çabuk büyüyecek.
_ O kadar kısa sürede büyüyecek mi?
Zeynep onun heyecanını alırken hemen iyice yaklaşıp elini tuttu.
_ Tabiki. Annesi ona bakınca kucağına alıp beslediğinde sevdiğinde çok çabuk büyüyecek. İnsan gerçekten çok şaşırıyor bu hıza. Ama inanılmaz bir şey.
Kerem karısının ellerini tutarken kaldırıp öpmüştü. Ondan destek almak çok iyi geliyordu. Her zaman. Onlar bu sefer içeridekileri beklerlerken sonunda Yağmurda odaya alınmıştı. O biraz dinlendikten sonra Zeynep kapıyı çalmış ve ardında Kerem ile içeriye girmişlerdi. Yağmur olduğundan daha iyi görünüyordu ama elbette yorgundu. Zeynep'i gördüğünde çok daha mutlu olmuştu.
Zeynep de onu yanlız bırakmamak için hemen gidip yanına oturmuş ve elini tutarak konuştu.
_ Nasılsın? Ağrın var mı canım?
Yağmur derin bir nefes aldıktan sonra gülümseyerek konuştu.
_ İyiyim. Tahmin ettiğimden zordu ama senin dediğin gibi kızımı kucağıma aldığımda bitti. Zaten on saniye gördüm. Ne zaman göreceğim?
_ Yağmurcuğum sen kucağına aldın hiç değilse ben neredeyse göremedim bile kızımı!
Can'ın sitemli ve üzgün sesine dönmüşlerdi ki o sırada yeniden kapı açıldı. Hemşire içinde küçük Nazlı'nın olduğu beşik ile gelmişti. İçeri. O an tüm hava değişirken Yağmur biraz daha doğrularak kızını beklemişti ki o sırada Nazlı'nın ağlama sesi duyuldu. Huysuz sesi Yağmurun gözlerini doldururken Can işte şimdi baba olduğunu anlamıştı. Kerem ise hâlâ şaşkındı. Nazlıyı ikinci kez yakından görüyordu. Kıyafet giyinmiş ve ağlamasından dolayı yüzü kızarmıştı.
_ Evet, Nazlı artık acıktı. Annesinin onu doyurması lazım.
Hemşire bunu dedikten hemen sonra Nazlıyı kucağına alarak dikkatlice annesinin kucağına bırakmıştı. Duygu hemen ağlamanın etkisiyle annesinin kucağında hareket ederken elini de hareket ettiriyordu. Zeynep ona yakından bakarken sevmek için zamanları olacaklarını düşünüyordu. Bu yüzden Can ve Kerem'e döndü.
_ Beyler, siz on dakikalığına dışarıda bekleyin. Nazlı karnını doyursun sonra ben sizi çağıracağım.
_Ama ben daha kucağıma almadım.
Can yine isyan ederken kızından gözlerini almadan ona bakıyor ve yanağını okşuyordu.
_ Ama böyle karnı açken rahat etmez. İlk kez karnını doyuracak. Karnı doysun rahat rahat seversin, gerçekten. Hem çok uzun sürmeyecek. On dakika daha.
Yağmur Zeynep'in laflarının ardından başını kaldırıp kocasına baktı onaylarcasına. Can istemesede Kerem ile birlikte çıkmışlardı.
Zeynep hemen Yağmura yaklaşıp yakından baktı Nazlıya ve yanağını okşadı.
_ Yağmur çok tatlı.
Yağmur gülümseyerek kızına baktığında kokusunu içine çekmişti. Zeynep'in söylediği şeyler ile kızını emzirmeye başlamıştı. Bu... Çok farklı bir duyguydu. Nazlı hemen göğsünü çekmeye başladığında oldukça acıkmış olduğunu gördüler.
_ Çok acıkmış.
_ İlk bir hafta çok emer. Alışma süreci diyelim.
Yağmur ona gülümsediğinde bir süre daha Nazlıyı emzirdi ve kendini çektiğinde göğsünü geri kapatmıştı. Nazlı karnı doyunca gözlerini açmış annesine ve çevreye bakıyordu. Zeynep hemen gazını çıkartmayı da ona göstersikten sonra Nazlı daha da rahat bir şekilde annesinin kucağındaydı. Zeynep gidip Can ve Kerem'i çağırdığında Can hemen Yağmurun yanına gelmiş ve dikkatlice korkarak kızını kucağına alıp onu bu değişik duygu ile sevmeye başlamıştı. Yağmurda hiç konuşmayan Kerem'i fark ettiğinde ona bulaştı.
_ Kerem, amca oldun şoka girdin galiba. Gelsene sende.
Kerem ona gülümserken yanına gelip alnını öptü ve ardından elini tuttu.
_ Artık gerçekten anne oldun. Sana anne demem dalga amaçlı olmaz artık.
Yağmur ona gülümserken elini sıkmıştı.
_ Ha dalga geçiyordun yani.
_ Yani.
İkiside birbirine gülerken Yağmur yeniden kızına bakmıştı. Can onu severken birşeyler konuşuyordu.
_ E siz daha sevemediniz kızımı. O kadar bekledik, şaşırtsada geldi aramıza.
_ Valla ben sevmeyi bekliyorum.
Zeynep istekle bunu söylediğinde Can gülümseyerek Zeynep'in yanına gelmişti.
_ Hadi sizde biraz sevin de sonra ben kızımla kalmak istiyorum.
Zeynep ona gülümserken küçük Nazlıyı dikkatlice kendi kucağına almıştı. Nazlı yeni birini görürken dikkatlice bakıyordu. Onun güzelliğiyle Zeynep mutlulukla dolmaya başlamıştı. Dikkatlice onu tutarken ayağa kalkmış Kerem'in yanına gitmişti.
_ Bak bak amcası. Şu güzelliğe bak.
Zeynep onu hâlâ severken Kerem de karısına dönmüş ve Nazlıya bakmıştı. Artık daha rahat duruyordu. Onunla göz göze gelirken gülümsemişti. Nazlıda buna karşılık Zeynep'in kucağında hareket etmeye başlamıştı. Yağmur buna gülmüştü.
_ Pes. Küçücük çocuk Kerem. Yeni doğmuş bebek sen gülünce hareketleniyor.
Kerem ona seslice gülerken Nazlı daha da hareketlenmişti. Zeynep de buna gülümserken Nazlıyı kocasına uzattı. Kerem hiç reddetmeden yavaşça dikkatlice onu kucağına aldı. Güzel kokusu hemen burnuna dolarken huzurla dolmuştu.
_ Nazlı, güzelim. Sevdin mi amcayı?
Kerem ona hemen alışırken Zeynep onun çocuk sevgisine hayran kalarak izlemişti. Her çocukla da mükemmel bir bağı vardı. Bunun üstüne Nazlı bir de onun kucağında uyuya kalmıştı. Bu hepsini gülümsetirken Nazlıyı yeniden beşiğe koymuşlardı.
********
Bir hafta boyunca Zeynep sürekli Yağmur'un yanında oluyordu. Aynı şekilde Kerem de sürekli onların yanında olurken kızlarını da aksatmamaya çalışıyordu. Çünkü Duygu onlar geç gelince üzülüyordu. Yağmur eve çıktığında Kerem de Zeynep de onların yanındaydı. Akşama kadar Zeynep Yağmura merak ettiği endişelendiği herşeyi tek tek söylemiş cevaplamıştı. Yanlız kalmaktan korkmaması gerektiğini söylemişti. Ona güvenliğini dile getirmiş ve akşam da Kerem ile birlikte uzun bir sürecin ardından eve dönmüşlerdi.
İkiside eve girdiğinde ve salona ilerlediğinde Duygu'nun kendi başına oyuncakları ile oynuyor olduğunu gördüler. Kerem ona ilerlerken Duygu başını kaldırıp babasını görmüş ve hemen ayağa kalkmıştı. Kendini babasının kollaro arasında bulduğunda heyecanla çığlık atmıştı.
_ Güzelim.
_ Babacı!
Kerem onu sıkıca öpüp sıkıca sarıldığında Duygu çok mutlu olmuştu. Biraz geri çekilip elini babasının yanağına koyup konuşmuştu.
_ Baba bak ben oyun oynadım.
Kerem onun artık net kurabildiği cümleleri dinlerken mutlu oluyordu. Hemen kızını öpüp cevapladı.
_ Birlikte oynayalım mı babacığım?
_ Oynayayım!
Duygu heyecanla bunu söylerken Kerem onu öpüp kucağında yere oturmuş ve onunla istediği gibi oynamaya başlamıştı. Zeynep ise mutlulukla ona bakarken içindeki heyecan verici şeyi onlara söylemek için yanıp tutuşuyordu ve bu akşam söyleyecekti.......................