Kendi hayatını kızının üzerine adamış bir kadın...
Hayatındaki en büyük şans olan o adam...
Adam bir bataklıktı. Her gün farkında olmadan o bataklıkta bir hazine aradı! Hazine mucizelere gebeydi!
Bu bölüm gerçekten değerli ve güzeldi benim için. Yorumlarınızdan dizinde sevdiğinizi anlamıştım. Bu nedenle bu bölümde düzeltmeler dışında değişiklik yapılmadı.
Hepinize iyi okumalar sizleri seviyorum!
* Bölüm düzenlenmiştir!
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kahvaltı masasından her zamanki rutinle kalksalarda bu kez bir değişiklik vardı. Zeynep ayların ilerlemesine bağlasa da nedenini bilmediği bir biçimde kendini dengesiz hissediyordu. Sandalyeden kalktığında kararan gözleri ile zar zor sandalyesine tutunmuştu ki bunu gören Kerem endişeyle ona varıp hemen beline sarılmıştı. Gözleri endişeyle karısına bakıyordu. "Güzelim! İyi misin?!"
Zeynep kapattığı gözlerine ek olarak elini başına götürüp zar zor konuştu. "Tansiyonum düştü sanırım..." Kerem beklemeden ama onu sarsmadan yavaşça kucağına alıp salona getirdi ve koltuğa uzandırdı. Sanki her geçen saniye tansiyonu daha da düşüyordu ve bayılacak gibi oluyordu. Karısının kapanan gözlerim telaşla bakarken hemen alnını öpüp doğruldu. "Sakin ol güzelim, doktoru arıyorum hemen!" Zeynep ona cevap veremezken Kerem beklemeden doktoru aramış aynı zamanda da karısının elini tutmuştu. Öyle korkmuştu ki...
Doktoru arayıp söylediğinde dinlenmesi gerektiğini ancak bir daha olursa veya devam ederse gelmeleri gerektiğini söylemişti. Telefonu kapatıp masanın üzerine atarken karısının yanına oturup bir eliyle elini tutmuş diğer eliyle de karnını okşamaya başlamıştı. "Doktor beklememizi söyledi güzelim, eğer geçmezse gideceğiz..."
"Tamam... Biraz dinleneyim, geçmezse söylerim mutlaka." Kerem karnını okşarken önce karnını ardından da alnını öptü. İşe gitmeyecekti! Onu böyle bırakamazdı. "Sen sakın kalkma, uzan güzelim. Ben Ufuğa Duyguyu götürmesi gerektiğini söyleyeceğim."
İstemese de karısının yanından kalkıp yukarıya gitmiş olan kızının yanına çıktı. Beklemeden onu kucağına alıp öperek bahçeye getirmişti. Duygu arabaya yerleşirken babasına sorar gözlerle bakmıştı. "Bugün birlikte gitmeyecek miyiz babacı?" Kerem hemen kızının başını öpüp olumsuzca baktı. "Bugün Ufuk abiyle gideceksin güzelim." Duygu istemese de ona başını sallarken Kerem yeniden öpmüş ve ayrılmıştı. Araba bahçeden ayrıldığında hızlı adımlar ile yeniden karısının yanına dönmüştü.
Zeynep gözlerini aralayıp sessizce bilincine odaklanırken bir anda ne olduğunu anlayamamıştı. Öylesine yorgun düşmüştü ki... Sanki her geçen saniye daha kötü hissediyordu. Onu endişelendiren ise bebeğiydi... Bu endişeyle tansiyonu daha da düşüyordu...
Kerem yanına vardığında Zeynep ona sulanmış gözler ile bakmaya başlamıştı. Kerem elini tutarken kocasına yalvarır gibi korkuyla bakıyordu. "Kerem hastaneye gidelim lütfen... Kendimi çok kötü hissediyorum. Oğluma bir şey olmasından korkuyorum, lütfen." Kerem sinirlerinin bozulduğunu hissederken hemen başını salladı. Elbette gideceklerdi. Müşahede altında olmaları en iyisiydi. "Tamam güzelim. Gidelim. Sen sakin ol lütfen..."
