YENİ BİR HAYAT (TAMAMLANDI)

76.BÖLÜM

Ben geldim arkadaşlar! Yeni ve uzun sayılacak bir bölüm getirdim sizlere! Umarım beğenirsiniz! Yorumlarınızı bekliyorum lütfen benimle paylaşın fikirlenizi!
Hepinizi çok seviyorum!  İyi okumalar♥♡♡♥♥♥♥♥

Kerem sonunda kendini arabanın koltuğuna bıraktığını bacakları gerçekten onu taşıyamayacak gibi olmuştu. Bu koltuk bile oldukça fazla rahat geliyordu. Derin bir nefes verirken yanında açılan kapıdan gelen rüzgar ile arabaya binen gerçekten artık ne kadar güvenilir olduğunu bildiği Ufuk oturdu. Kapı kapanırken ortam yeniden ısınmıştı. Kerem başını yavaşça oraya çevirdiğinde Ufuk ile göz göze geldi ve bir süre bekledikten sonra sesli kahkaha attı. Ufuk da ona gülerken önüne dönmüştü. Kerem hâlâ gülerken işaret ve orta parmağını dudaklarının üzerine yerleştirdi.

_ Off, Ufuk. Sinirlerim bozuldu. Ciddi anlamda.

Bunu derken dahi gülüyordu sözleri kesilerek. Ufuk da gülerken başını iki yana salladı ve yeniden ona döndü.

_ Haklısınız Kerem bey. Gerçekten çok haklısınız. Fazlasıyla sinir bozacak bir durumdu ve... Benimde sinirlerim bozuldu.

İkiside gülerken Kerem başını salladı. Gülüşü sessize dönerken dirseğini cama yasladı.

_ Hadi gidelim biran önce. Karım kızım beni bekliyor Ufuk. Daha beni bekleyen çok şey var. Önce en önemlileri görmem lazım.

Kerem sonunda onlara kavuşmanın düşüncesiyle daha da iyi hissetmişti ve normal yüz ifadesine dönmüştü. Ufuk bunu fark ettiğinde ondaki özlemi de görüyordu gayet net bir şekilde.

_ Sizi bekliyorlar.

Kerem yeniden gülümserken araba çalışmış ve yola çıkmışlardı. Dışarıyı izlerken aklı farklı yerlerdeydi. Buraya gelişi geldi aklına. Çok değil bir kaç saat önce olan şeyler... Konuşmalar. Hiç biri aklından çıkmıyordu. Çıkmazdı da. Aklına bunlar gelirken birden Ufuğa döndü.

_ Ufuk; nasıl buldun sen burayı?

Ufuk önce ona döndü ve ardından geri yola döndü. Merakı yüzünden okunuyordu.

_ Aslında sizden sonra biz içeri giremedik. Yol kapatıldı. Mecburen geri dönmek zorunda kaldık. En azından birşey bulabiliriz diye. Bu amaçla geri döndük sonra...

_ Sonra?

_ Eve vardığımızda Zeynep hanım da bekliyordu. Sizin gelmediğinizi görünce oldukça üzüldü ve meraklandı. Sonra biz konuşurken birden aklına sizin telefonunuzu evde unuttuğunuz geldi. İçinde ki mesaj da yer açık bir şekilde yazıyormuş. Hemen getirdi. O da gelmek istedi fakat böyle bir şeyin olacağını tahmin ettiğimden gelmemesi gerektiğini söyledi. Sizi evde beklemeleri gerektiğini düşündüm. Sizin de böyle isteyeceğinizi.

Kerem'in yüzündeki gülümseme en anlamlı en özlem dolu halini alırken karısına kavuşmak istedi bir an önce. Hemen sarılmak. Hemen koklamak. Hemen öpmek. Hemen kendini onun yanında bulmak. Zaten bunu düşünüyordu sürekli. Bunların acısı çıkacaktı. Özlem dolu sesi doldurmuştu arabayı verdiği nefes ile.

_ Çok doğru düşünmüşsün Ufuk. Hemde çok. Kesinlikle öyle olmasını istiyordum. Ne olursa olsun. Sen de beni gayet iyi tanıyorsun. Neyse... Hızlan biraz da biran önce kavuşayım onlara. Daha fazla uzak kalmak özlemek istemiyorum.

Ufuk gülümserken onu onayladı ve daha da hızlandı yağan yağmurun altında.

*****

Zeynep evde beklerken yerinde duramıyordu. Duyguyla ilgileniyor bazen dalıyordu. Gözü gelende sürekli olarak camda oluyordu. Kapıya bakıyordu, herhangi bir araba gidip gelen var mı diye. Fakat ne giden ne de gelen olmadıkça herhangi bir haber olamadıkça daha da içi daralıyordu. Daha da kötü oluyordu ve bunu istemesede kızına yansıtıyordu.