Ik realiseer me ineens dat ik eigenlijk in coma lig. "Hoe kwam ik eigenlijk in coma?" vraag ik. Elisabeth kijkt me raar aan. "Weet je dat niet meer?" vraagt ze. Ik schud mijn hoofd. "Nou uhm.... Je mate, Jayden, hij sliep met een ander meisje. Je hart stond stil hier door. Hij is wel hartbroken maar iedereen is boos op hem. Ik snap dat ook..." vertelt Elisabeth, maar ik onderbreek haar. "Wacht. Wie is Jayden?" vraag ik.
Pov Meredith.
Elisabeth kijkt me bezorgd aan. "Wat is het laatst wat je weet?" vraagt ze dan na een korte stilte. Ik denk even na. "Nou uhm, ik herinner me dat ik wakker werd in een groot bed. Ik was toen gekidnapped door Steven. Ik weet niet hoe ik daar kwam." zeg ik. Ik hap naar adem. "Ik weet niks meer..." zeg ik zachtjes. Elisabeth wil een arm om me heen leggen maar ik laat het niet toe. "Nee! Nee, ik weet niks meer. Ik weet alles van Steven en Lorenzo en verder niks." zeg ik en ik zak door mijn benen.
Tranen beginnen te rollen. "Alles wat ik weet is, dat ik niet bij Steven wil zijn. Maar als ik daar weg kom.... Waar kom ik dan?! Hoe kan ik nog willen ontsnappen als ik niks meer weet?! Waarom zou ik dan nog weg willen?!" roep ik uit.
Elisabeth zakt naast me neer. "Mere, wordt alsjebliefd rustig." zegt ze zacht. Ik kijk haar aan. "Hoe kan ik rustig aan doen als ik niets meer weet?" fluister ik. "Meredith.... Je komt er wel uit. Je maakt altijd de goeie beslissingen. Je komt hier uit. Weet dat ik van je houd." zegt Elisabeth en een traan rolt over haar wang.
"Mam.... Wat is er aan de hand?" vraag ik als ik om me heen kijkt. Alles is wazig. "Je zal hier niks meer van weten.... Je zal van dit alles niks meer weten. Je zal me nooit gekent hebben." zegt Elisabeth. Ik kijk haar bezorgd aan. "Wat bedoel je?" vraag ik.
"Je word wakker." zegt ze dan. Ik word ineens naar achter getrokken. Ik wil naar Elisabeths hand grijpen. Maar ik ga recht door haar heen. Alles word wit. Het is als wit licht. Mijn gedachtes zijn blanco. Ik voel even niks en ik zie een paar ogen naar me staren.
"Uhm... zou je kunnen blijven? Alsjeblieft?" hoor ik mijn stem zeggen. "Tuurlijk Angel..." zegt een lieve jongens stem terug. "Angel? Is dat mijn nieuwe bijnaam?" vraagt mijn stem weer.
Het is even stil maar nietvoor lang.
"Slaaplekker angel..." zegt de lieve jongens stem in de verte.
Ik weet niet waarom maar mijn gedachtes werken automatisch.
Jayden.... Wacht.... Wie is dat?
Ik sluit mijn ogen en ik hoor nog een keer de stem: "Ik houd van je...." en dan word alles zwart.
Ik open mijn ogen en ik lig in een witte kamer. Mijn ogen schieten heen en weer. Ik hoor telkens een piep. Ik denk dat het mijn hartslag is. Iets zwaars ligt op mijn arm. Ik kijk ernaar. Het is iemand. Een jongen.
"Lorenzo?" vraag ik. Mijn stem is schor en zacht maar zijn hoofd schiet omhoog. Hij heeft hele erge wallen en zijn ogen staan dof. "Meredith?" zegt hij met grote ogen. "Je bent wakker!" roept hij dan. Ik glimlach zwak.
"Ik haal een dokter." zegt hij meteen. "Nee... Blijf hier. De dokter komt vanzelf wel." zeg ik zacht. Lorenzo aarzelt maar gaat dan weer naast me zitten. "Oh mijn god.... Ik ben zo blij dat je wakker ben." zegt hij zacht. Ik glimlach weer zwakjes.
"Weet je nog alles?" vraagt Lorenzo. Ik denk na. "Het laatste wat ik me kan herinneren is dat ik wakker werd in een bed. Ik weet het vanaf dat ik dus gekidnapped werd." zeg ik. "Wacht... hoe lang is dat geleden?" vraag ik dan. "Dat is lang geleden." zegt Lorenzo.
"Lorenzo.... Hoe lang ben ik in coma geweest?" vraag ik dan ineens. "Hoe lang denk je?" vraagt Lorenzo. "Ow een dag ofzo." zeg ik. Lorenzo lijkt ven in shock. Ik zie heb moeilijk slikken. Hij pakt mijn hand vast. "Meredith.... Het was geen dag." zegt hij zacht. Lorenzo kijkt me niet aan en staart naar mijn handen. "Lorenzo." zeg ik nu wat dwingend. "Hoe lang?"
Lorenzo slikt en kijkt me dan aan. Tranen staan in zijn ogen. "Een jaar. Je bent een jaar in coma geweest." zegt hij.
Pov Bella.
Huilend zit ik in Jaydens kamer. Zijn geur is hier nog. Ik mis hem.
Begin Flashback
Ik loop naar boven richting Jaydens kamer. "Hey Jayden, ik heb iets gevonden." zeg ik en ik loop zijn kamer binnen. Jayden staat voor het raam. Zijn handen zitten in zijn zakken. Hij kijkt daar maar roerloos uit het raam. Ik kijk de kamer rond. Er staat een grote tas in de kamer.
Langzaam draait hij zich om. Hij kijkt me dan met een scheve glimlach aan. "Jayden.... Wat is er aan de hand?" vraag ik. Jayden kijkt me dan arrogant aan. "Hey zus." zegt hij dan eentonig. "Waarom heb je je spullen in gepakt?" vraag ik als ik in zijn kleding kast kijk. Meer dan de helft van zijn kleding is weg. "Wat denk je zus?" vraagt Jayden. Hij komt langzaam naar me toe.
Het is niet gewoon iemand die langzaam loopt en slonszig is. Nee.... Zijn stappen zijn even groot en hij kijkt me zonder emotie aan. "Jayden. Wat heb je gedaan?" vraag ik zacht. Jayden grijnst. "Wat doet een hulpeloze tiener als hij nogal erg depri is?" vraagt hij. "Sommige praten erover. Misschien kan je dat een keer proberen, het zou je vast goed helpen." zeg ik. Jayden trekt een wenkbrauw op.
"Oke, een makkelijkere vraag: Wat doet iemand als hij depri is en hij niet meer kan, en hij een een knopje? Een simpel knopje om alles uit te zetten." vraagt hij dan.
Ik kijk hem even diep in zijn ogen aan. Hij meent het. Je ziet de plezier in zijn ogen. "Nee." fluister ik. Hij grijnst en knikt. "Je hebt je gevoelens uit gezet...." fluister ik dan ademloos. "Ding ding ding, you hit the jackpot." zegt hij dan lachend. "Maar ja, ik ga dus weg. Ik wil dat niemand mij in de weg staat. Dusssss...." zegt hij en voor ik iets kan zeggen, of hem tegen kan houden, heeft hij al mijn nek gebroken en ik val dood op de grond.
Eind Flashback.
Phealana komt de kamer in lopen. "Hé..." zegt ze en ze gaat naast me zitten. Ik veeg mijn tranen weg en glimlach zwakjes naar haar. "We vinden hem wel. We vinden ze beide wel. Ik beloof je dat." zegt Phealana. Ik lach sarcastich. "Ze is al meer dan een jaar weg. Ze is misschien zelf al wel... dood. We weten niet eens of ze wakker is. Jayden komt ook niet terug zonder zijn gevoelens. Hij is nu ook al 3 maanden weg." zeg ik. Phealana zucht. Ineens horen we beneden iets.
Phealana en ik kijken elkaar aan. We weten beide dat er niemand anders thuis is. "Hallo!?" horen we ineens.
Lornezo's stem.
We rennen beide naar beneden. Lorenzo staat in de kamer. "Lorenzo." zeg ik. Lorenzo draait zich naar ons toe. Zijn gezicht straalt. "Meredith is wakker." zegt hij. Phealana's mond valt open. Ik zie dat er nog een 'maar' aan komt. "Het probleem is, dat ze niks meer weet. Ze weet het vanaf het moment dat we haar hebben gekidnapped. Daarvoor weet ze niks meer. Julllie niet en zelfs Jayden niet..." zegt Lorenzo. Je ziet dat het hem spijt en dat het hem pijn doet.
"Nee..."fluistert Phealana. "Ze kent me niet meer..." fluistert ze daarna. Tendai staat in de deur opening. Ze laat de boodschappentassen vallen en staart met open mond naar Lorenzo. Dan loopt ze naar Phealana en neemt haar in haar armen. Tranen rollen over hun wangen.
Jai en Jack komen nu ook binnen lopen. Jack stormt naar Lorenzo toe en duwt hem tegen de muur. "Breng haar terug, klootzak!" roept hij. Lorenzo duwt hem weg. "Je weet dat ik 100x sterker ben dan jij. Dus wees slim en laat me gaan." zegt Lorenzo kalm. Jack kijkt kwaad weg.
Jai komt naar me toe lopen en trekt me in een knuffel. Hij kust mijn kruin. We zijn al 4 maanden samen. "We krijgen ze beide terug." zegt hij zacht. Ineens krijg ik een visioen.
Jayden houd een meisje vast. Hij kijkt haar aan. Bloed loopt it haar hals. "Wat ga je met me doen." vraagt het meisje bang. Jayden grijnst maar die verdwijnt al snel. Hij laat het meisje los. In shock kijkt hij voor zich uit. Het meisje rent weg. Jayden zakt neer tegen een muur. Zijn ogen zijn groot en zijn mond hangt open Ik denk dat de stem tegen hem praat want ineens begint hij te praten. "Het voelt alsof ik weer leef ofzo." zegt hij. Het is even stil. "Meredith..." fluistert hij dan. Een zwakke glimlach komt op zijn gezicht. Hij is er even maar de stem zegt iets tegen hem en hij heeft weer een pokerface. "We moeten hier weg. Weg uit L.A." zegt hij.
Iedereen staart me aan. "Ik weer waar Jayden is." zeg ik ademloos. "Hij is in L.A."
Pov Meredith.
Ik loop door de gangen. Ik moet Lisa zien. Ik kijk in alle kamers maar ik vind haar niet. Ik hoor ineens iemand achter me rennen. Ik kijk naar achter. "Meredith! Je mag je bed nog niet uit." roept een zuster. Ik begin te rennen maar ik kijk niet waar ik loop dus ik ren recht in Stevens armen. "Meredith?" zegt hij. Hij heeft een fles drank in zijn hand en zijn adem ruikt er ook naar.
Dronken...shit.
"Ik zoek Lisa." zeg ik en ik probeer langs hem te lopen. "Loop je nu gewoon weg!?" schreeuwt hij en hij grijpt mijn arm net iets te hard vast. "Auw! Laat me los!!" roep ik. Lisa komt ineens een kmaer uit lopen. "Mere!" roept ze blij. Steven draait zich om. "Meredith is van mij, b*tch!" schreeuwt hij. Lisa word kwaad. "Ze is nooit van jou geweest, klootzak! Ze is van Jayden! Hij is haar mate." zegt ze boos. Steven kan zich niet inhouden. Hij stormt op haar af en duwt zijn hand in haar borst.
"NEE!" roep ik hard maar ik was te laat. Steven haalt zijn hand uit haar borst. Zijn hand is niet leeg, er ligt een hart in. Lisa's hart. Haar lichaam valt roerloos op de grond. "Nee! Nee... o mijn god." zeg ik en ik zak door mijn benen. Ze is dood.
______
Even een kleine update. Niet heel groot maar jullie verdienen het.
Steven is lekker bezig. En wat vinden jullie van de nieuwe Jayden?