Herkese Merhabalar! Ben geldim! Yeni bölüm getirdim! Diğer bölümü eğer ki zamanım olursa biraz erken ve uzun yazmaya çalışacağım. Kısa buluyorsunuz haklısınız da bende öyle düşünüyorum ama sizlere yetiştirmek için paylaşıyorum. Ama dediğim gibi diğer bölümü uzun yazmaya çalışacağım.
Sizleri çok seviyorum iyi okumalar♥》》》》》》》》》》》》》》》》》》》》》》》》》》》》
Kerem kapıdan hızlıca giren anne ve babasına döndü. Ardından şaşırsada karısının elini bırakıp alnını öptü ve hızlıca yanından kalkıp annesinin omzuna dokundu. Sessizce konuştu.
_ Yeni uyudu, dışarıda konuşalım.
Ahmet ve Sevim başlarını salladıktan hemen sonra yeniden Zeynep'e baksalarda Kerem ile birlikte dışarı çıkmışlarıdı.
Kerem kapıyı yavaşça kapatıp onlara döndü.
_ Kerem. Oğlum. Neler Oldu?
_Araştırıyorum baba.
_Nasıl oldu peki? Zeynep nasıl? Bebek nasıl?
_ Herşey bir anda oldu. O anları hatırlamak istemiyorum çünkü zaten herşey yeterince aklımda. Karım iyi yani en azından çok şükür fiziksel açıdan daha iyi ama... Psikolojik açıdan ikimizde iyi değiliz. Ben onun için dayanıyorum. Şuanda birilerinin gırtlağına çökmüyorsam onu yanlız bırakmamak için. Bebeğimiz... Bebeğimizi kaybettik.
Dedi yine acısını yineleyerek. Bunu ağzına almak dahi onu berbat hissettiriyordu. Canını yakıyordu. O anları aklına getiriyordu. Çaresizliği yüzüne vuruyordu.
Sevim ellerini korku ile ağzına götürdüğünde Ahmet'in gözlerinde şimşekler çakmıştı adeta. Sevim hemen uzanıp oğlunu kolları ile sardı ve sırtını okşadı destek vermek isteyerek. Acısının hafiflemeyeceğini biliyordu... Biliyordu ama 'anneydi'.
_ Oğlum... Çok üzüldüm yavrum. Ben... gerçekten çok üzgünüm.
Kerem de hemen ona karşılık verip sarıldı ve bir süreliğine gözlerini kapatıp yeniden açtı. Bu bile iyi gelmişti.
_ Bende. Bende çok üzgünüm anne. Anlatamam durumumu. Dediğim gibi karım için ayakta kalmalıyım.
Ondan ayrıldığında tutan ellerini sıktı ve babasına döndü.
_Peki birşey buldun mu oğlum?
_Henüz değil.
O an aklına Ufuğun verdiği şey geldi ve annesinin bir elini bırakıp cebine soktu ve onu oradan çıkartıp babasına uzattı.
_Bu. Bunu bulmuş Ufuk olayın olduğu yerde. Tahminlerine göre vurma mesafenin oralarda. Ne demek bilmiyorum. Eğer bu bir işaretse onları bulmamı istiyor.
Ahmet onu dinlerken elindekini aldı ve inceledi kaşları çatık bir şekilde. Birşeylerden çıkartmaya çalıyor anlamaya çalışıyordu ama aklına gelmiyordu. Dikkatli bir şekilde iyice bakıp inceledi ve aklına kazıdı o şekli. Ardından Kerem'e geri verdi.
_ Olabilir. Buna cesaret eden adiler ona da kalkışmış olabilir. Bende dikkat edip bakacağım oğlum sen kendine karına ve kızına dikkat et. Çok dikkat et. Böylesine cesaret etmişler oğlum. Dikkat et.
***********
Babası ve annesi gider gitmez kendini içeride karısının yanında ellerini tutarken yüzünü okşarken buldu. Ondan bir saniye dahi olsa uzak kalmak asla istemiyordu. Eğer gözünü açarsa ilk kendisini görsün istiyordu. Ona destek olmak istiyordu. Acısını paylaşamak azaltmak istiyordu.
Hatta tamamen yok etmek istiyordu ama onun içinde ne kadar ağır olduğunu biliyordu. Onların bebekleri onların sevinçleri onların kızlarının kardeşiydi! Onların varlığıydı. Gözü gibi baktığı ailesine zarar gelmişti!
Hemde en içten en dipten! Buna dayanamazdı. Kızını görmüyordu. Karısı perişandı. Kendisi kendisini dizginlemeliydi. Bunların hepsi çok zordu. Çok can yakıcıydı. Nefes kesen şeylerdi. Dayanılmazdı.
Ama karısı, kızı için dayanıyordu. Onların sevgisi ayakta tutuyordu onu. Alacağı intikam tutuyordu. Bebeğinin karısının kızının intikamı! Hepsinin!
Göz gibi sevdiklerinin intikamı. Soğumayacak içinin intikamı. Hiç kapanmayacak boşluğun intikamı.
Dudaklarını yeniden alnına bastırdığında doktor gelmiş kontrollerini yaptıktan sonra sakinleştirici vermiş ve geri gitmişti. Kerem sadece onun yanında olmak böyle uyuduğunu bilmek istiyordu. Tüm gece de böyle devam etti. Karısını izledi. Onu öptü. Yeniden şükretti. Yeniden canı acıdı. Yeniden içine birşeyler battı.
Zeynep zaman zaman sayıklıyordu ve Kerem o zaman da elini daha sıkı tutup saçlarını okşayıp öpüp sakin olmasını yanında olduğunu fısıldıyordu. Varlığını hissettiriyordu ve Zeynep ancak öyle sakinleşiyordu. Bazen gözünden gelen yaşlar ise Kerem'in canını öyle acıtıyordu ki...
Hemen nazikçe siliyordu onları.
Gece hiç uyumamıştı beklemişti. Nurgül'ü arayıp kızını sormuştu. Öyle özlemişti ki onu... Ama hastaneye gelmesi bile doğru değildi. Erken saatlerde Zeynep sıçrayarak açtı gözlerini. Nefesini boğazında düğümlenmişti. Başını yastığa daha derin bastırdı.
_ Güzelim.
Dedi Kerem eğilip öperken. Ardından kenardaki sürahi den su doldurup ona destek vererek doğrulttu ve içmesine yardım edip yerine koydu.
_ Nasılsın güzelim? Daha iyi misin?
_ Vücudumun acısı içimdeki acıdan dolayı uyuşmuş durumda. Hissedemiyorum. İçim kadar da acıtamaz zaten.
Kerem başını eğilip bir süre sonra kaldırdı ve ellerini sıktı.
_ Bulacağım tamam mı? Kimse bulacağım. Yanına bırakmayacağım.
_ Bebeğimiz geri gelmeyecek.
_ Hep bizimle. Hala yanımızda.
_ Hâlâ bizim.
_ Hâlâ bizim.
Zeynep dolan gözleri ile kollarını ona uzattı ve hemen kocasını kollarında buldu. Başını göğsüne saklayıp yeniden döktü içini. Kerem sırtını okşayıp öptü.
_ Geçecek. Söz veriyorum. Ne kadar zor olduğunu çok iyi biliyorum ama geçecek.
Zeynep başını hafifçe salladı ve ona iyice sarıldı. Bebeğinin boşluğu onu çıldırtacak duruma getirebilirdi. Ama kocasının kokusunu varlığını hissedince onu da yeniden hissediyordu sanki.
_ Dikkat et, Akın. Sakın sana birşey olmasın. Sakın. Duydun değil mi? Hiç bir şey için kendini riske atma. Seninle iyiyim ben.
Kerem ona daha sıkı sarılırken gözlerini kapattı dudaklarını boynuna bastırdı.
_Ederim. Senin için, sizin için ederim. Varsam sizin için varım.
_ Seni çok seviyorum Kerem.
_ Bende seni çok seviyorum güzelim.
Dediler birbirlerinin kokusunu içlerine çekerken. Birbirlerinde can bulurken.
*******
Kerem Zeynep'in üzerini değiştirmesine yardım ettikten sonra onu yavaşça kaldırdı ve banyoya götürüp elini yüzünü yıkamasına yardımcı oldu. Zeynep rahat yürüyemiyor pek rahat hareket edemiyordu. Yeniden odaya dönerken gözleri etrafta dolaştı.
_ Burası senin değil mi?
_ Benim güzelim.
Odaya girdiklerinde Zeynep'i dikkatlice yatağa oturttu. Yatmasına yardımcı olacakken karısı ellerini tuttu ve durdurdu onu.
_ Uzanmak istemiyorum, lütfen.
_ Peki birtanem.
Onun dediğini yapıp ellerini daha sıkı tuttu ve yanına oturdu, ona döndü. Gözlerinin içine baktığında hafifçe gülümsedi güç vermek için.
Zeynep ise bir elini elinden çekip yanağına götürdü.
_ Kendini gülümsemeye zorlama. İçinden gelmiyor biliyorum. Benim için yapıyorsun. Ama yapma. Ben seni zaten biliyorum. Yanımdayken böyle gözlerime bakarken zaten kendimi iyi hissediyorum. Senin varlığın güç bana zaten. Gerçekten gözlerime bakıp gülümseseydin farklı bakardın. Gözlerin hep parlıyor bana bakınca tıpkı benimde olduğu gibi. Şimdi de parlıyor ama üzüntü var içinde. Daha çok acır canım. Seni öyle acı içinde gülümserken görmek. Senin aşkını bakıncs zaten görüyorum.
Dediği an Kerem'in hafif gülümsemesi kaybolmuş bakışları derinleşmişti. Onu ne kadar çok sevdiğini ne güzel bir kalbi olduğunu her dakika daha da iyi anlıyordu. Hemen boynundan tutup yavaşça kendine yasladı ve sarıldı.
_ Benim olduğun için o kadar şanslıyım ki. Benim karım olduğun için. Her dakika olan aşkım sevgim herşey daha da artıyor. Her saniye. Seni o kadar çok seviyorum ki güzelim.
_ Benimde öyle. Bende seni çok seviyorum hayatım.
Kerem canını acıtmadan daha sıkı sarılıp öperken onu dahada yakınına çekiyordu. Onu iyileştirmek için herşeyi yapardı. Ki Zeynep için en önemlisi onjn olmasıydı. Böyle sarılıyken yine o ses duyuldu ve telefona mesaj geldi. Artık bu ses kulak tırmalayıcı korkutucu bir hâl almaya başlamıştı...................................