~ Μετά από μία εβδομάδα, 09:00 π.μ. ~
«Επιτέλους, λίγη ησυχία...» Μουρμουράω μόλις σιγουρεύομαι πως το σπίτι είναι εντελώς άδειο. Τοποθετώ το πρόσωπό μου μέσα στις παλάμες μου ανασαίνοντας βαριά πριν απομακρύνω τα χέρια μου και με αυτά ξεκινήσω να κάνω μασάζ στους κροτάφους μου. Ασυναίσθητα κοιτάω δίπλα μου και βλέπω εκείνο το ηλίθιο μπουκέτο από ροζ και λευκά τριαντάφυλλα. Με θυμό τεντώνομαι αδιαφορώντας για τον πόνο και τα παίρνω πετώντας τα με δύναμη στην άλλη άκρη του δωματίου. «Μαλάκα!» Φωνάζω δυνατά νιώθοντας την καρδιά μου να πονάει και δάκρυα να πάνε να εμφανιστούν αλλά τα εμποδίζω αμέσως.
Ο Fighter σηκώνει το κεφάλι του από το έδαφος και με κοιτάει με εκείνα τα μεγάλα και ανήσυχα ματάκια του. Σηκώνεται από το έδαφος και ακουμπάω τα δύο μπροστινά του πόδια επάνω στο κρεβάτι μου, ακριβώς δίπλα μου. Βγάζει ένα μικρό κλαψούρισμα με τα αυτάκια και την μουσούδα του κατεβασμένα.
«Ωω μη με κοιτάς έτσι. Είμαι μια χαρά αγάπη μου...» Ψεύδομαι με ένα ψεύτικο χαμόγελο και μου γαβγίζει επειδή, προφανώς, και δεν με πίστεψε. «Έλα, Fighter, μην ανησυχείς για εμένα, αφού το ξέρεις ότι πάντα καλά γίνομαι στο τέλος.» Του λέω γλυκά ξεκινώντας να του χαϊδεύω το κεφάλι με στοργή και αγάπη. Εκείνος για απάντηση μου γλύφει την παλάμη μου.
Το μικρό χαμόγελο που αποτυπώθηκε στο πρόσωπό μου για πρώτη φορά εκείνη την εβδομάδα εξαφανίζεται αμέσως από τον ήχο που κάνει το κινητό μου. Στρέφομαι προς τα εκεί και με βαριεστημένες κινήσεις το παίρνω στα χέρια μου κοιτάζοντας για την πηγή της φασαρίας.
«Ποιος μαλάκ-» Σταματάω αμέσως την πρόταση μου μόλις βλέπω το όνομα που αναγραφόταν επάνω, αλλά και από αυτό που έγραφε ο αποστολέας.
Γιατί δεν έχω αλλάξει ακόμα το όνομα;
Jinouko
- Όταν σταματήσεις να βρίζεις δυνατά μόνη σου δίχως λόγο έξω από το παράθυρο, θα ήθελα πάρα πολύ να μας ανοίξεις την πόρτα σαν καλή οικοδέσποινα. Πρέπει να μιλήσουμε.
Τα μάτια μου ανοίγουν διάπλατα ενώ ένα κοκκίνισμα από την ντροπή ξεκινάει να επεκτείνεται σε ολόκληρο το πρόσωπό μου. Μόλις συνειδητοποιώ τι συμβαίνει με αυτοχαστουκίζω και σοβαρεύω αμέσως.
Κλείνω τα μάτια μου για μια στιγμή καθώς δαγκώνω δυνατά το κάτω χείλος μου. Γαμώτο! Δεν, δεν είμαι ακόμα έτοιμη... Παίρνω μια ανάσα. Τα ξανά ανοίγω και με αργές κινήσεις, προκειμένου να μην πονέσω πολύ, διώχνω τα σκεπάσματα από πάνω μου. Σηκώνομαι από το κρεβάτι και με τον Fighter να με ακολουθεί βρίσκομαι σύντομα στον κάτω όροφο. Κοιτάζω από το ματάκι και βλέπω τον Jin και τους υπόλοιπους.
Τέλεια.
Από τα χείλη μου βγαίνει ένας αναστεναγμός αγανάκτησης που με κάνει να θέλω να ρίξω μπουνιά στην πόρτα. Συγκρατιέμαι, όμως, διότι θα αφήσω σημάδι με αυτόν τον τρόπο και έπειτα ποιος τους ακούει τους γονείς μου. Πλησιάζω τον πάγκο και αφού πάρω τα κλειδιά, τους ανοίγω με ένα ανέκφραστο ύφος.
«Γιατί είστε εδώ; Είναι πρωί. Δεν έχω πιει καν τον καφέ μου.» Εκφράζω την απορία μου ανοιχτά δίχως να τους πω να περάσουν ενω το χρώμα λείπει από την φωνή μου και ακούω διάσπαρτα γελάκια από την ομάδα πίσω από τον Yoongi.
Εκνευρίζομαι ήδη, αλλά όχι Jessica. Πρέπει να συγκρατηθείς.
«Καλά μην χαίρεσαι τόσο που μας βλέπεις. Θα μπορούσες να συγκρατήσεις λίγο τις κραυγές ενθουσιασμού σου για το τέλος.» Με ειρωνεύεται αλλά κάτι στην φωνή του μου δίνει να καταλάβω ότι κατά βάθος είναι θυμωμενος. Το ύφος μου, παρολ' αυτά δεν αλλάζει καθόλου. «Ευχαριστούμε για την πρόσκληση να περάσουμε μέσα. Ναι, θα θέλαμε κι εμείς έναν καφέ.» Συνεχίζει το βιολί του και με προσπερνάει μπαίνοντας μέσα.
«Την τύχη μου μέσα...» Μουρμουράω έντονα και κάνω ένα βήμα πίσω ώστε να περάσουν και οι υπόλοιποι, οι οποίοι τουλάχιστον είχαν την ευγένεια να με κοιτάξουν με ένα απολογητικό βλέμμα. Εγώ για απάντηση τους κοιτάω απαθής ενώ παίρνω το βλέμμα μου από αυτούς γρήγορα πριν κλείσω την πόρτα μόλις μπει και ο τελευταίος που είναι και ο Namjoon.
«Πως είσαι;» Με ρωτάει ενώ περπατάμε προς το σαλόνι στο οποίο όλοι στέκονταν εκεί όρθιοι δίχως να κάθονται. Τον κοιτάω αδιάφορη εμώ μέσα μου βράζω.
«Πονάω ακόμα, αλλά κάτι χάπια που μου είπε ο γιατρός να παίρνω για τον πόνο με έχουν βοηθήσει αρκετά έως τώρα.» Του απαντάω και γυρνάω στους υπόλοιπους. «Γιατί δεν κάθεστε; Ειδική πρόσκληση περιμένετε; Ήδη μπήκατε μερικοί μερικοί εδώ μέσα με το έτσι θέλω, τώρα τι; Ντρέπεστε να καθίσετε;» Ειρωνεύομαι με τα μάτια μου καρφωμένα στον στόχο των λέξεων μου και ο ασπρομάλλης νεαρός ονόματι Yoongi, στριφογυρνάει επιδεικτικά τα μάτια του με ένα στραβό χαμόγελο. Θα στο ξεριζώσω εγώ το χαμόγελο.
Διστακτικά κάνει την πρώτη κίνηση ο Jin για να καθίσει κοιτώντας με με νόημα και έπειτα τον ακολουθούν όλοι οι υπόλοιποι, πλην του Jungkook που με πλησιάζει. Σηκώνω το ένα μου φρύδι αλλά ένα ειρωνικό γέλιο ξεφεύγει από τα χείλη μου μόλις καταλαβαίνω τι πάει να κάνει. Μόλις πάει να κάνει κίνηση να με βοηθήσει ώστε να καθίσω στην πολυθρόνα απέναντί τους, σηκώνω το χέρι μου.
«Μπορώ και μόνη μου, ευχαριστώ.» Τον αποτρέπω κοφτά ξαφνιάζοντας τον. Κάνει απότομα ένα βήμα πίσω. Ασυναίσθητα ρίχνω το βλέμμα μου προς τον Jin που με κοιτάζει συνοφρυωμένος.
«Εμ, εντάξει, σ-συγγνώμη...» Μουρμουράει αισθανόμενος αμήχανα αλλά, παρόλο που αυτό με έκανε να νιώσω πολύ άσχημα, δεν το αφηνω να με επηρεάσει και του γυρνάω την πλάτη προκειμένου να βολευτω στην θέση μου. Το ίδιο κάνει και ο Jungkook αφότου με κοιτάξει λίγο ακόμα μπερδεμένος με την συμπεριφορά μου.
Τους κοιτάω προσεκτικά περιμένοντας τους να σπάσουν εκείνοι πρώτοι την σιωπή που έχουν αφήσει επίτηδες να κυριαρχεί στον χώρο.
Βολεύομαι καλύτερα στην θέση μου και ακουμπάω το αριστερό μου χέρι στο ένα μπράτσο της πολυθρόνας με τα δάχτυλά μου να χαϊδεύουν το σαγόνι μου ενώ το άλλο χέρι μου βρίσκεται επάνω στα, καλυμμένα από την γκρι αθλητική μου φόρμα, μπούτια σχηματίζοντας αόρατους κύκλους. Κοιτάζω στιγμιαία το ηλεκτρονικό ρολόι χειρός μου δίχως να προσέχω στην πραγματικότητα την ώρα. Ένα ψεύτικο βήξιμο με κάνει να στραφώ προς το μέρος του Jimin ανασηκώνοντας το φρύδι μου.
«Λοιπόν, τι νέα;» Ρωτάει άσκοπα ο Jimin και σηκώνω πιο ψηλά το φρύδι μου προτού αποφασίσω να απαντήσω.
«Τίποτα, εσείς;» Απαντάω με τον ίδιο τρόπο κοτσάροντας και ένα ειρωνικό χαμόγελο.
«Τα ίδια μωρέ και εμείς. Όπως τα ξέρεις.» Συνεχίζει να πετάει μαλακίες και απολαμβάνω την αμηχανία και τον εκνευρισμό που τον κεραυνοβολούν οι φίλοι του.
Πάω να ανοίξω το στόμα μου προκειμένου να έλεγα κάτι ειρωνικό και σαρκαστικό ώστε να τους έδιωχνα αλλά η αγανακτισμένη φωνή του Namjoon με προλαβαίνει. Ήταν τυχερός αυτή την φορά.
«Έλεος πια! Μπορούμε να κόψουμε αυτές τις ηλίθιες και ανούσιες τυπικότητες; Σε λίγο θα πίνουμε τσαγάκι καθώς θα κουτσομπολεύουμε παρέα με τις γιαγιάδες!» Αγανακτεί στριφογυρνώντας έντονα τα μάτια του. «Jessica, για άλλον λόγο έχουμε έρθει εδώ σήμερα.» Μου δηλώνει το αυτονόητο και τον κοιτώ δήθεν σοκαρισμένη.
«Αλήθεια;! Απίστευτο! Ούτε που το κατάλαβα. Πραγματικά νόμιζα πως είχατε έρθει έως εδώ για να μου πείτε τα νέα σας πίνοντας όλοι μαζί καφεδάκι! Μπορεί να μην με πιστεύετε αλλά έχω σοκαριστεί.» Τους ειρωνεύομαι μέσα στα μούτρα τους δίχως να μπορώ να συγκρατηθώ και εισπράττω μερικά ωραιότατα ξινά βλέμματα.
«Ναι οκ. Τέλος πάντων, εμείς...» Ξεκινάει ο Yoongi αλλά διστάζει για μια στιγμή. «Εμείς ήρθαμε για να δούμε πως είσαι. Η αλήθεια είναι ότι ήμασταν μπροστά σε αυτό που... έγινε και...» Σταματάει πάλι ξεφυσώντας έντονα. «Διάολε, τρομάξαμε τόσο πολύ! Δηλαδή, ναι δεν είμαστε φίλοι, ναι δεν μας χωνεύεις και σίγουρα δεν ήμασταν ότι καλύτερο για την ζωή της Jennie... και ναι έχουμε κάνει πάρα πολλά, αλλά αυτό... ο τρόπος που ήταν από πάνω σου και σε έπνιγε...» Μου λέει με ένα κενό ύφος καθώς οι προτάσεις που έβγαιναν από τα χείλη του θύμιζαν σε όλους τα γεγονότα εκείνης της νύχτας.
Ένας κόμπος δημιουργήθηκε στο στομάχι μου κάνοντας με να πιάσω αμέσως τον λαιμό μου, τον ένιωθα να με καίει αφόρητα πολύ.
«Φοβηθήκαμε πολύ, Jessica και παρόλο που προσπαθήσαμε πολύ μα σε βρούμε και μα δούμε πως ήσουν, εσυ δεν μας αφηνες ούτε μία ευκαιρία να σε δούμε. Γιατί;...» Παίρνει τον λόγο ο Hoseok ξυπνώντας με από την σκοτοδίνη που με τράβαγε αργά μέσα της.
Δίχως να ξέρω τι να πω, απλά σκύβω το κεφάλι μου με σφιγμένα τα δόντια. Τώρα, Jessica, τώρα ήρθε η ώρα.
«Αν θες απαντάς, βέβαια, δεν σε πιέζουμε.» Προσθέτει γρήγορα ο Jimin και γνέφουν όλοι στα λόγια του. Σηκώνω το βλέμμα μου αργά και τους κοιτάω προσεκτικά ψάχνοντας για κάποιο σημάδι ψεύδους. Κοιτάω τον Jin που του είχα πει την μισή αλήθεια τότε, στο μπαρ. Το βλέμμα μου γίνεται πιο έντονο και μάλλον κάτι θα είδε μέσα απο αυτό διότι η έκφραση του άλλαξε. Τα χείλη του μισάνοιξαν ελαφρώς. Παίρνω μία βαθιά ανάσα και κοιτάω τα μπλεγμένα μου χέρια.
«Ήταν ο πρώην μου. Ένας εμμονικός μαλάκας που δεν άντεξε την ξεφτίλα από τις πράξεις του.» Απαντάω με κοφτό τόνο μιας και μόνο η αναφορά του με θυμώνει. Άλλοτε, έκλαιγα και πόναγα στην θύμησή του αλλά όσο πέρναγε ο καιρός τόσο περισσότερη οργή ένιωθα. «Ήθελε εκδίκηση γιατί τον έκλεισα στην φυλακή επειδή είχε ανεβάσει παράνομα γυμνές φωτογραφίες και βίντεο μου στο διαδίκτυο. Γιατί κανένας από την οικογένεια του δεν τον είχε υποστηρίξει ενώ, αντιθέτως, τον έχωσαν ακόμα πιο βαθιά μέσα στην στενή γιατί είχε κάνει κι άλλα πολλά. Γιατί είχα βρει την φωνή μου και τον είχα ρεζιλέψει πλακώνοντας τον στο ξύλο και στέλνοντας τον στο νοσοκομείο. Εξαιτίας του η ζωή μου εκεί είχε καταστραφεί, έπρεπε να φύγω...» Τους λέω ξερά με τον τόνο της φωνής μου να έχει γίνει τραχύς από τον θυμό του παρελθόντος.
Ένα ειρωνικό γέλιο βγαίνει από τα χείλη μου έτοιμη για την συνέχεια.
«Κι όλα αυτά, γιατί είχε βάλει ένα γαμημένο στοίχημα.» Προσθέτω με αηδία και τότε σηκώνω το βλέμμα μου καρφώνοντας τους ευθεία στα μάτια με έναν τρόπο που τα συναισθήματα μου καθρεφτίζονταν ξεκάθαρα από τα μάτια μου.
«Jessica-» Ξεκινάει να λέει ο Jin που είχε καταλάβει πρώτος απ' ολους αλλά σηκώνω πάλι το χέρι μου ψηλά διακόπτοντας τον.
«Όχι. Δεν θέλω να ακούσω τίποτα.» Δείχνω με το χέρι μου ένα τσαντάκι παρατημένο στην άκρη και λέω στον Jungkook να μου το φτάσει. Μόλις μου το φέρνει, ακόμα μπερδεμένος, βγάζω από εκεί το πορτοφόλι μου. Το ανοίγω και βγάζω έξω δυο πενηντάρικα. Τα πετάω στον Yoongi και στον Namjoon. «Ορίστε. Κερδίσατε ότι ήταν να κερδίσετε τέλος πάντων. Τώρα ξεκουμπιστείτε από το σπίτι μου αμέσως!» Λέω σκληρά δίχως να αφήνω περιθώρια για δικαιολογίες.
Τους βλέπω να με κοιτάνε όλοι τους κοκαλωμένοι με τα στόματα ανοιχτά. Κοιτάζω τον Yoongi. Τα μάτια του γυαλίζουν από ένα συναίσθημα το οποίο εγώ πλέον δεν πιστεύω και έπειτα έριχνε το βλέμμα μου στον Jin. Τα χείλη του είναι σφικτά κλειδωμένα μεταξύ τους αλλά τα μάτια του μου λένε όσα το στόμα του δεν μπορεί να πει. Με κοιτάει με αυτό το ύφος που μου ραγίζει την καρδιά αλλά δεν του επιτρέπω να δει πόσο με έχει επηρεάσει.
«Jessica, εμείς-» Πάει να ανοίξει το στόμα του ο Tae πρώτος αφού ο Jungkook και ο Hoseok δίπλα του έχουν δακρύσει, αλλά τον διακόπτω.
«Ξεκουμπιστείτε ΤΩΡΑ από το σπίτι μου!» Φωνάζω τόσο δυνατά που νιώθω τον λαιμό μου να καίγεται από τον πόνο.
Μέσα σε λίγα λεπτά έχουν εξαφανιστεί όλοι εδώ μέσα κι εγώ σύντομα βρίσκομαι στο έδαφος και να απελευθερωθώ τα δάκρυα τα οποία εδώ και μία εβδομάδα καταπίεζα.
Γιατί;
************************
🌟Hi Little Stars🌟
Τι κάνετε;
Άργησα λιγάκι αλλά δεν πειράζει γιατί μαντέψτεε! Πιθανών, αν δεν μου βγει μεγαλύτερο απ' ότι νόμιζα, θα είναι το τελευταίο κεφάλαιο!
Κανονικά θα έπρεπε να σας ενημερωνω έστω αλλά δεν το κανονίζω το πότε θα μου βγει, sorry for that😅
Πείτε μου την αλήθεια, σας φάνηκε κάπως βιαστικό το κεφαλαιο αυτό; Σαν να το έκλεισα γρήγορα; Σίγουρα θα υπάρξει εξηγηση με το πως το εμαθε η Jessica στο επόμενο κεφαλαιο, αλλά δεν ξέρω.
Εσείς τι πιστεύετε;
- Kisses💋