My Best Boy Girl Friend [Completed]

Chapter forty two

Amber's POV

Diba dapat natutuwa ako ngayon, kasi unti unti nang naabot ni Donghae ang success? Kasi ang dami nang oppurtunity ang lumalapit sa kanya? At ngayon pupunta na sya ng Korea. 

Actually, pupunta at pupunta din naman sya dun kahit walang nag offer sa kanya. Kasi may company sila dun.

Pero bakit ganito yung nararamdaman ko? Hindi ko alam. Ngayon ko lang naramdaman to. Bakit ganun?

<tok tok!>

"Pasok!"

"Galit ka? Naabala ba kita."

Sinasabi nya yan habang papalapit sya sa akin.

"Hindi kuya. Bakit naman po ako magagalit?"

"Sumigaw ka kasi. Tapos pagpasok ko, hindi maipinta yan mukha mo. Bakit?"

"Ahh ehh masakit kasi yung ulo ko. Halika na kain na tayo. Gutom na din ako e."

"Tama yan, tapos inom ka na ng gamot. Okay?"

Kuya hold my hand. Ang sweet ni kuya. Pagbaba namin, nakita ko si bhezt Judz. And then I hugged her. 

"I miss you so much. Kamusta ka na?"

"Okay lang ako. Namiss din kita ng sobra! Pasensya ka na kung hindi na kita nabibisita. Busy kasi ako nung mga nakaraan."

"It's okay. Dyan ka na lang kay kuya magsorry."

"Oo nga sa akin na lang."

Tapos nagpout si kuya Philip. Ang cute haha

"Halika na nga kayo at kumain na tayo." -kuya Henry

"Naiinggit ka lang kuya e." -kuya Philip

"No I'm not."

Natawa kaming tatlo. Kasi kitang kita naman na naiinggit talaga sya.

Umupo na ako. Magkatabi si kuya Philip at bhezt Judz, ako at si kuya Henry. Katapat ko si bhezt Judz.

.....

"Bunso? !@#$%^&*?"

"Yah."

"Bunso are you okay?"

"Ne." (ne means yes in Korean.)

Tapos tinignan ko silang tatlo na ang weird ng pagkakatingin sa akin.

Hinawakan ko ang side ng labi ko para tignan kung may dumi ba ito, pero wala naman. At ang weird ng pagkakatingin nila sa akin. 

"Oh bakit? May nasabi ba akong mali?"

"Meron." -kuya Philip

"Ha? Ano? Naku sorry po. Nasa harap pa naman tayo ng pagkain."

And then I saw kuya Henry. He's moving his head from left to right continuously.

"We are always ready to listen bhezt. You know that. Say it if you're ready to share it with us."

They really know me. And I hate it. Bawat kilos ko. Bawat galaw ko. Alam nila. Wala akong takas sa kanila. 

Napayuko lang ako. Hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko.

"I'm okay. I'm really okay. Promise."

"Kahit na fork ang pinansusubo mo ng pagkain dahil nasa kaliwang kamay mo ang spoon na dapat ay nasa right hand mo naman talaga? At tinanong ka ni kuya kung kamusta yung papers na inaasikaso mo sa office at 'Yah' ang sinagot mo? Pano mo kami mapapaniwala na okay ka? Sige nga."