The Man Behind The Mask( Completed)

CHAPTER 50

SOMEONE'S POV

Grabi naman, ang aga aga pa usad pagong. Napakahaba na ng traffic kainis! grrr... This is what I hated about Philippines, traffic masiyado specially here in Manila, Gush... Nakaka bad mode. Nakaka stress. My God. I really hate being in here. Kung hindi lang dahil sa nangyari kay daddy  I will never be here. Imagine kakarating ko pa lang, ito na agad ang sumalubong sa akin? Inis kong bulong sa sarili ko.

"Manong wala ba tayong pwedeng ibang daanan na hindi
matraffic?" I asked our driver.

"Nako ma'am kahit mag-iba po tayo ng daan ngayon, ganito pa rin po, ang traffic." Sabi ng driver ko.

"Grrr.." Naiinis na sabi ko. "That's why I really don't like in here Manong, masiyadong ma-traffic nakakainis. Buti na lang walang gulo ngayon." Maarting sabi ko pa. Saka totoo naman eh.

"Talagang ganito na talaga rito hija, pag ganitong mga oras. Masiyado ng mahaba ang traffic. Rush hour na kasi." Paliwanag ni Manong sa akin.

"Diyos ko! Manong Ano yon, mga putok ba yon ng baril? Manong baka tamaan tayo ng mga ligaw na bala." Nagulat ako sa narinig ko.

Hindi ko mapigilan ang maptili sa gulat. Isang malalakas na palitan ng mga putok ng baril ang umaalingawngaw sa kataihmikan ng gabi. Maya maya pa ay isang napakalakas na pagsabog ang maririnig. Nagliliyab na apoy ang makikita.

"Oh my God! Manong!" Hindi ko napigilin ang mapasigaw. Nasa may bandang unahan lang namin ang sumbog na sasakyan. Talagang na shock ako sa gulat. First time ever kong makasaksi ng pagsabog.

"Hija huwag kang sumigaw natataranta ako sayo. Relax ka lang diyan."

"Si Manong patawa, how can I be relax Manong? Kita niyo naman po diba? Oh My God Manong! Iyong isang sasakyan nabanga!!!" Napatili na naman ako.

Naramdaman ko na naging mabiliis ang pagpapatakbo nito sa sasakyan. Saka tinumbok ang nabangang sasakyan.
"Manong slow down."

"Hija parang kilala ko ang sasakyan na yan." Mabilis itong lumabas ng sasakyan pagkahinto nito.

Saka nilapitan iyon. At binuksan ang pinto sa gawi ng driver, tulala lang akong nakatingin rito. Nakita ko naman na sininyasan ako nitong lumapit. Saka lang ako parang natauhan. I need to help him take the man out from the car before it will explode.

"Manong." Hindi ko alam ang sasabihin ko. Hindi ko mapigilan ang mataranta. Takot ako sa dugo.

"Bilisan mo Hija tulungan mo akong dalhin siya sa sasakyan." Sabi nito sa akin.

Wala itong malay, puno ng dugo ang suot nitong suit. Mga tama iyon ng baril. May sugat rin ito sa noo, pero parang hindi naman iyon tama ng baril. Parang sugat iyon ng pagkaka untog, Mukhang gwapo ito at matipono, makisig. Mukahang alaga sa work out ang katawan nito.

He's heavy kaya medyo nahirapan kami ni Manong na buhatin ito. Maya maya pa ay naisakay na namin ito ng maayos sa likod. Akmang sasakay na muli ako ng magsalita uli si Manong.

"Hija may kasama pa siya halika tulungan mo akong buhatin siya." Nagulat ako sa sinabi ni manong, pero mas nagulat ako sa kasama nito. Babae, akala ko lalaki din. And she's bleeding too. Agad din namin iyong isinakay sa sasakyan.

"Manong bilisan mo dalhin na natin sila sa pinakamalapit na hospital."  Natatarang sabi ko kay manong.

Mabilis namang pinatakbo ni Manong ang saakyan. Panay ang lingon ko sa likod kung saan iniupo namin ang dalawa. Nagulat pa ako ng matitigan ko ng maayos ang mga mukha nila.

"Oh my God Manong! I knew them!" Of all people, sila pa. Napatingin naman sa akin si Manong dahil sa sinabi ko.

"Akala ko hija hindi mo na sila makikilala." Sabi naman ni manong sa akin.

I immidiately step out of the car pagkarating namin sa hospital. "Help! Please help us!" Mabilis kong timawag nag mga nurse.

"Stretchers please! Hurry up please!"

Agad din naman silang nagsilapitan sa amin.

"Ma'am ano pong nangyari sa mga pasyente?" Tanong sa akin ng isang nurse.

"Gun shots." Mabilis na sbi ko rito.

"Ma'am kaanu ano niyo po sila?" Tanong uli nito sa akin.

"Isa lang akong concern cetizen." Iyon lang ang nasabi ko.

Hindi ko napigilan ang sarili ko na mag-alala kahit paano. Marami pa itong mga tanong na sinagot ko naman ng maayos. Maraming mga nurse ang nagtulong tulong rito.

"Ate! Kuya James! Oh God, anong nagyari sa inyo? Diyos ko po." Napalingon ako ng marinig ko ang isang malakas na sigaw.

Galing iyon sa isang nurse na umiiyak. Natataranta na ito mukhang hindi na nito alam kung sino ang uunahin sa dalawa. Nagpalipat lipat sa dalawang pasyente. She looks familiar to me.

"Ate please hold on, please. God." Humahagulgol na ito. Habang itinutulak ang stretcher kasama ng iba pang nurse patungong OR.

"Nurse Shaina please come down your self, hindi ka pweding sumama sa loob pag ganyan ka." Narinig kong sabi sa kanya ng isa sa mga kasama niya.

Ilang sandali pa muna itong nag-iiyak bago naiikalma ang sarili. Nakita kong inalalayan din ito ng isa pang nurse at marahang kinausap. Maya maya pa ay nakita ko na itong pumasok sa loob ng operating room.

Kinausap pa muna kami ni Manong ng mga pulis bago kami nakaalis.
Habang daan hindi pa rin mawala sa isip ko ang mga nasaksihan ko. And I really never expect na ito ang sasalubong sa akin sa pag-uwi ko rito sa Pilipinas.

"I'M really so tired and stress Manong. Napakagandang salubong ano po Manong?" Natawa pa ako ng pagak sa sinabi ko.

Masaya na malungkot ang pag-uwi kong ito. Masaya dahil nakapagsave kami ng buhay, malungkot dahil sa katutuhanan na umuwi ako dahil sa kalagayan ng daddy ko. And to think na wala akong kakayahan na i-save din siya.

Saka napabuntong hininga na lang ako at napahilot sa sentedo ko. Bigla kasi itong sumakit dahil sa stress. Napapikit na lang ako habang hinilot ang noo ko. Hindi ko namalayan nakaidlip na ako.

*****

JAMES POV

Naalimpungatan ako ng maramdaman ko ang isang banayad at mainit na palad na humahaplos sa ulo ko. At ang mainit na kamay na pumipisil sa palad ko. Init na napakasarap sa pakiramdam.

Naramdaman ko rin ang basa at mainit na tubig na pumatak sa dibdib ko. Luha, sigurado ako na isa iyong luha. Dahil doon para namang kinurot ang puso ko ng maramdaman ko iyon. Para bang naramdaman ko rin ang nararamdaman ng taong may ari nitong luha.

Sa kagustuhan kong makita kung sino man ang may-ari nito, ay pinilit kong maimulat ang mga mata ko. Sa una malabo ito, pero sinikap kong maaninag itong mabuti. Hangang sa naging malinaw ito sa paningin ko.

"BABE" Mahinang tawag ko sa kanya. Ilang saglit din itong natigilan.

"Oh God."Narinig kong sabi nito kalaunan, na parang bang nagulat ito at tila ba hindi ito makapaniwala sa nakita. Napahagulgol pa ito ng iyak habang isinubsob nito ang mukha sa dibdib ko.

"Thanks God your awake." Agad ko namang hinaplos ang likod nito.

"BABE, ASAWA KO."