The Man Behind The Mask( Completed)

CHAPTER 15

JAMES POV

"Mama, Papa!" Tawag niya sa amin habang tumatakbong palapit sa pwesto namin ng mama niya.
We were at the park nakaupo sa blanket na nakalatag. Masayang pinapanuod si Shawn na naglalaro kasama ng ibang mga bata.

"Be Careful buddy baka madapa ka!" Sabi ko pa sa kanya. Dinamba niya agad kami ng yakap ng mama niya, hmm ang sarap sa pakiramdam.

"I love you papa, I love you mama." Sabi niya sa amin sabay halik.

"I love you too son"

At kahit na sa pagtulog ko ang mag ina parin ang laman ng panaginip ko. Napabalikwas ako ng bangon sa higaan ko. Parang totoo lahat, at saka naramdaman ko pa rin ang init ng yakap niya sa katawan ko.

Umaga na pala, kaya bumangon na rin ako at naghanda upang pumunta sa hospital.

I feel bored, nagsasawa na ako sa ganitong buhay. Iyong pakiramdam na pagkatulog at pagkagising ko ay sarili ko lang ang nakikita mo. Only my presence ang nararamdaman ko.

Naisip ko na lang at biglang lumitaw sa isip ko ang mukha mag Ina na nakangiti ng pagkatamistamis sa akin. Naipilig ko na lang ang ulo ko.

Siguro nadadala lang ako sa hitsura ng bata. Dahil sa magkahawig talaga kami. At alam kong napansin din iyon nila mommy at daddy, and even sila tita. The way they look at that kid, para bang pinapaamin nila ako. Napabuntong hininga na lang ako sa isiping iyon.

Simpleng T-shirt lang ang suot ko na kulay blue na my tatak ng mamahaling brand. And brown short, and apair of boat shoes ang suot ko.

Dumaan muna ako sa isang coffee shop to order some coffee. Bago dumiretso ng hospital.

I saw mom and dad seating on the bench out side the ICU, dad hugging her. I know she's crying
base on her shoulder it shaking.
Parang dinurog na naman ang puso ko sa tagpong ito.

I cleared my throat, kaya napalingon sila sa akin. Mom stand up when she sees me come.
"James hijo." She come and hug me. Humahagulgol pa ito.

"Mom please don't cry, he will be ok." I told her and caress her back. "Anak, his in coma." Mas lalo pa itong humagulgol ng iyak. Habang yakap ko siya.

"Let's pray for his fast recovery mom. He will wake up soon, let's just talk to him always. He will be fine, mom. And please mom take care of your self too, baka ikaw naman ang magkasakit. Everything will be ok promise mom." Pang aalo ko sa kanya. At inakay ko na siya pabalik sa upuan. Tumango lang siya sa akin. Hinalikan ko siya sa noo.

"Kanina pa ba kayo dito dad?" I ask him, habang tinatapik ko siya sa balikat.

"Oo hijo, at kanina pa rin umiiyak iyang mommy mo at hindi ko mapatahan." Sabi no dad sa akin. Niyakap niya uli ang mommy ko.

"Mas mabuti pa dad umuwi na muna kayo ni mom, ako na munang bahala rito. Para makapagpahinga naman kayo, mom look so stress and its not good for her health." Sabi ko kay dad. "Mom please?" Pakiusap ko sa kanya. Ayaw pa sana niya kaya lang ay pinilit ko siyang umuwi na muna.

"Ok sige, tawagan mo agad kami oras na magising na siya okey?" Sabi na lang niya sa akin.

"Promise mom sasabihan ko agad kayo oras na magising na siya. Wag kang mag alala mom."
Umalis na rin sila.

I'm on my way to, sa Dr. Ng kapatid ko pagkalabas ko ng ICU. Pero bigla akong napahinto pagliko ko ng may makita ako. At naikuyom ko ang mga kamay ko, at napatiim bagang pa ako. Hinding hindi ko talaga makakalimutan, its been six years. Six fucking years, but still fresh in mind na parang kahapon lang nangyari ang lahat.