Bu hikayeyi yazma amacım animenin sonunda baş karakterlerimiz Usagi ve Mamoru'nun evlenmemesiydi. O aralar fanfic hikayeler okuyordum ve bir gün neden olmasın dedim... Neden ben de yazmayayım. Bu doğrultuda ilk adımı atmış oldum. Sadece sayfamda yay...
İyi akşamlar canlar :) Hikayemin yeni bölümüyle sizlerleyim :D Uzun bir bölüm oldu. Güzel de oldu.
**
"Nerede kaldı bu adam ya?"
"Gerçekten ama saat kaç oldu?"
"Görüşmesine zamanında gelmeyen adamın işteki disiplinini düşünemiyorum bile."
"Hey! Çocuklar sakin olun! Eminim bir mazereti vardır. Görmeden ön yargılı davranmayın" diyen Bay Toyi'ydi.
"Ama Bay Toyi" diyen Yaten'i elini kaldırıp susturdu.
"Aması falan yok Yaten. Ya başına bir iş geldiyse. Bir de bu açıdan düşünün... Bilmediği bir ülke... Tanımadığı insanlar... Biraz anlayışı hakediyor bence... Kızlara dönüp "Öyle değil mi kızlar?" derken topu onlara atmıştı.
Kızlar birbirine bakıp "Bay Toyi haklı çocuklar. Biraz daha bekleyelim. Gelmezse gideriz. Biraz sabır lütfen. O sizin için buralara geldi. Bizce bu kadarını ona borçlusunuz" derken onlara bakıyorlardı. Yüzlerdeki değişim ile doğru yolda olduklarını anlarken, sessizliği ilk Seiya bozmuştu. "Tamam ama sadece yarım saat... Gelmezse 1 dakika bile beklemem!"
"Seiya haklı" diyen Taiki'den başkası değildi.
"Pekala çocuklar anlaştığımıza sevindim. Ben su içeceğim. Size laf anlatmaktan dilim damağım kurudu." dedi gülerek Bay Toyi.
Bu sözlerle herkes gülmeye başladığında ortamdaki gergin hava da uçup gitmişti. Tam o sırada kapı açıldığında herkes o tarafa bakmıştı. Anlaşılan beklenen misafir sonunda gelmişti.
***
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Aman Allah'ım! Bu çok güzel" diyen karısına bakıyordu Mamoru. Bu kadar sevineceğini bilseydi daha önceden alırdı bu ay şeklinde yapılmış beşiği... Bu beşiği o alışveriş merkezinde gördüğünde çok şaşırmıştı. Daha önce böyle bir model görmemişti. O an aklına karısı gelmişti. Ay o demekti... Dünya'nın peşinden koştuğu, koruyup kolladığı... Tabii bir de ufak tavşanı vardı. O ise tam bir melekti. Eminim oda bu beşiğe bayılacaktı.
"Mamo?" diye seslenen karısının sesiyle gerçek dünyaya döndü Mamoru. Karısının parıldayan gözlerini görünce içi ısındı. Karısı gerçekten sevinmişti. Yanaklarında hissettiği sıcaklıkla başını kaldırdı. Boynuna dolanan kollarla bir an şaşırsa da hemen kendini toplamış, o sevdiği dudaklardan ise "Teşekkür ederim" dökülüyordu ama bu sözler kalbine dokunuyordu. Bir insanı mutlu etmek işte bu kadar kolaydı. Ondan cevap bekleyen meraklı gözleri görünce "Ne için bu teşekkür? Beşik için mi? Ben onu siz mutlu olun diye aldım. Sizi temsil ettiği için... Teşekkür edilecekse ben etmeliyim... Öncelikle Allah'a... Seni bana verdiği için... Sonra sana... Bana böyle güzel; tatlı bir kız verdiğin için... En önemlisi ikimizi de çok sevdiğin için... Ben size ha beşik almışım ha başka bir şey... Çok mu?" derken Mamoru rahatladığını hissediyordu. Bu kadını gerçekten çok seviyordu. Yaşayamadığı çocukluğunu onda tamamlayıp yaşayacağı geleceğin temellerini onunla atmıştı. Benken biz olmuşlardı. Yarımken tam, azken çok olmuşlardı. Her şeye rağmen mutlulardı. İşte bu her şeye değerdi. Usako'ya belinden sarılıp kendine çektiğinde "Sen bu beşiği çok mu beğendin?" diye merakla sordu.
