Het gevaar op de camping

Hoofdstuk 35

Al snel is het 11:34 uur. Een van de mannen van de verhuiswagens roept dat ze over minder dan een minuut vertrekken. Ik hoor Laura's ouders iets terug roepen, maar ik kan het niet goed verstaan. Laura en ik besluiten maar alvast nar beneden te gaan. Snel neem ik nog haar naam bordje mee en geef die onderweg aan Laura, waardoor ze me bedankt en ik schenk haar een glimlach.

Buiten op de stoep wachten we rustig op Laura's ouders af. Niet veel later komen haar ouders het huis uit lopen en doen de deur achter zich dicht. Haar vader doet de deur op slot en loopt samen met zijn vrouw naar ons toe.

'Lau, je moet nu echt afscheid nemen van Vivianne.' zegt haar moeder en Laura kijkt me met waterige ogen aan.

'We spreken elkaar toch nog wel?' vraagt ze verdrietig.

'Ja tuurlijk! We skypen wel.' antwoord ik vrolijk, in de hoop dat Laura ook wat vrolijker wordt.

Ze glimlacht zwak en ik trek haar in een knuffel. Ik voel haar snikken en zucht even. Hoe kan ik haar zeggen dat we-. Wacht, ik heb het! Ik duw haar van me af en kijk strak in haar ogen aan.

'Lau, nu moet je eens even goed luisteren!' begin ik streng.

'We zien elkaar echt wel weer een ker. Geloof me! En Lau, beloof me dat je niet gaat huilen onderweg en ook niet in het nieuwe huis. Let op mijn woorden, als je dat wel doe dan kom ik jou hoogst persoonlijk halen!' zeg ik streng en meteen grinnikt ze en knikt met haar hoofd.

Dan veegt ze haar tranen weg en geeft me voor de laatste keer een knuffel. Vervolgens laat ze me los en stapt de auto in en doet haar gordel om. Ze zwaait naar me vanachter het autoraam en ik zwaai terug naar haar. Haar vader geeft gas en ik blijf zwaaien, totdat ze de hoek om zijn. Met een zucht draai ik me om en loop naar mijn eigen huis terug.

Als ik thuis aankom loop ik maar naar mijn slaapkamer en trek een joggingsbroek en een sportshirt aan. Ik pak mijn telefoon nog even uit de broekzak van mijn spijkerbroek en stop hem dan in de broekzak van mijn joggingsbroek.

Dan pak ik mijn bluetooth koptelefoon en zet hem aan. Ik pak weer even mijn telefoon en maak een playlist met alle albums van 1D (One Direction) en 5sos (5 Seconds Of Summer). Meteen zet ik de playlist aan en loop weer terug naar beneden. In de gang pak ik de huissleutel en loop nog naar de schoenenkast om mijn sportschoenen aan te trekken. Dan stap ik naar buiten en begin aan mijn joggingsronde, die ik elke vrijdag middag doe.

Als ik bijna weer thuis ben bots ik tegen iets aan.

'Au!' roep ik meteen en hoor een andere stem precies het zelfde roepen.

Meteen herken ik de stem en kijk gelijk op. Voor me zie ik Ashton staan, die zich heeft vermomd om de paparazzi te ontlopen zonder herkent te worden. Maar ik herken hem gelijk natuurlijk, omdat de paparazzi gewoon zo dom is.

'Ashton Irwin?' vraag ik verbaasd en Ash kijkt me verbaasd aan. Heel even weet ik niets te zeggen.

'What are you doing here?'

NL: 'Wat doe jij hier?' begin ik meteen en hij trekt wit weg. Hij herkent me nog van gisteren!