Sailor Moon Son 1 Sezon

100.Bölüm: Aşk Sanmışız...

Herkese Merhaba :D Hikayemin yeni bölümüyle sizlerleyim. Biliyorum bölüm biraz gecikti ama bazı istenmeyen nedenlerden dolayı. Upuzun bir bölüm oldu. Umarım beğenirsiniz. Herkese iyi okumalar :D

**

Motoki'den de kızlardan da bir çıt çıkmıyordu. Reika içindekileri resmen kusmuştu. Oh çekti resmen.

Rahatlamıştı ama bu adam neden
cevap vermiyordu. Karşı taraftan bir ses geldiğinde bekledi.

"Üzgünüm... Çok üzgünüm." diyordu Motoki. Sesi çok kötüydü.

Reika onun sesindeki tonu biliyordu. Kızlarla göz göze geldiğinde onlar da kendisi kadar şaşkındı. Motoki ne yapmaya çalışıyordu. Henüz şaşkınlıktan çıkamamışken Motoki
bir bomba daha atmıştı ortaya...

Sonra sessizlik bozuldu. Ve kimsenin beklemediği bir cümle döküldü Motoki'nin dudaklarından. "Eğer istersen evlenmeyebiliriz. Hatta bu
iş bitebilir." Söylediklerine Motoki de şaşırmıştı. Bunları nasıl söylemişti.

'Motoki şaka yapıyor olmalıydı? Duydukları doğru olamazdı. Reika bir kabus görüyordu resmen. Üzüntüyle olduğu yere yığıldığında kızlara baktı. Onlar da aynı şaşkınlıkla kendisine bakıyordu. Demek ki rüya değildi demek ki Motoki bu sözleri bir kalemde söylemişti. Bitti demek bitirmek onun için bu kadar kolaydı. Anladığı gerçek kalbine ağır gelmişti. Tek bir sözle bitmişti öyle mi?

Onca anı... onca sene çöp olmuştu.
Bu yaşadıkları şaka olmalıydı. Kendini affettirmeye çalışmayacak mıydı?

Böyle hiçbir şey denemeden kaçacak mıydı?

Kolay olanı mı seçecekti? Kaçmayı...

Bunca zaman yaşadığımız neydi o zaman? O kadar uzakta ama tek bir kalpte değil miydik? Bu da mı yalandı?

Şu anda vurmak, kırmak; her yeri dağıtmak en önemlisi de hüngür hüngür ağlamak istiyorum.' Elinin üzerine düşen ıslaklıkla bu eylemin çoktan gerçekleştiğini anlamıştı.

Hayatının anlamı onu mahvetmişti. Yıkmış; kırmış, parçalara bölmüştü. Onarmak yerine üstüne benzin döküp yakmıştı. Bu kaderin bir oyunu olmalıydı.

Dayanamıyordu. Buna kalbi de, ruhu da dayanamıyordu. Biri onu boğazlıyordu sanki. Boğazını sıkan görünmez eller vardı sanki. Bu imkansızdı. Bu olamazdı.

Ellerini başına yaslayıp "Hayır!" diye bir çığlık döküldü ağlamaktan kurumuş dudaklarından.

O an nerede ve ne halde olduğunu anladığında ona ıslak gözlerle bakan dostlarını gördü. Onlar da üzülmüştü. İçinden "Ah Motoki! Alacağın olsun" dedi ve tekrar Motoki dediğinde aklına açık bıraktığı telefon gelmişti. Hemen önüne baktı ama yoktu. Neredeydi?" diye düşünürken ellerinin üzerinde sıcacık elleri hissetti. Kafasını kaldırıp baktığında cam mavisi gözlerle karşılaştı.

Gülüyordu ama zoraki olduğu belliydi. Sonra masadaki telefon dikkatini çekti. Kapanmış olmalıydı. "Bitti mi?" dedi sessizce.

Usagi hayır anlamında başını salladığında Reika öylece ona baktı. Nasıl bitmedi? diye düşünürken Usagi'nin sözleriyle normale dönmüştü. "Hayır bitmedi. Bitemez. Asıl şimdi başlıyor. Bu bir sınav... Aşılması zor olan ama sonucu bir o kadar güzel olan... Öyle bitti demekle hiçbir şey bitmez. Anladın mı? Motoki tam bir aptal... Bu yaptığı korkaklık... Asıl bu yüzden affedilmemeli! Ne demek evlenmekten vazgeçmek... Bu kadar kolay mı? Onu bir elime geçireyim senden önce ben canına okuyacağım!" derken çok sinirliydi. Birkaç saat önce savunduğu adam bu olamazdı.
Yanılmış mıydı? Olamazdı. Bu duruma bir çözüm bulmalıydı. Ami'nin sesiyle düşüncelerinden sıyrılmak zorunda kalmıştı.