Benim Uğruma

49) SENİN İÇİN

"Belki de olması gereken budur. Neden çok tepki gösteriyorsun onu anlamaya çalış." Babamın sesi kulaklarımı doldurduğunda sessizce bekledim çünkü salonda olduğum fark edilmemişti. "Erdem amca sorun bu değil asıl sorun bundan sonrası." Sessiz konuşmalarla geçen geride kalan günler iyiden iyiye meraklandırmıştı beni. "Mete sonrası için de düşüncelerimiz vardı. Her şey güzel olacaktı." Neyden bahsettikleri hakkında en ufak bir fikrim yoktu.

Mete başını sıkıntıyla eğip konuşmaya devam etti. "Orası öyle ama bu kadar şeyden sonra böyle olmaması gerektiğini düşünüyorum." Onu bu denli sıkıntıya sokan konu neydi acaba? "Sıkma daha fazla onu da anlamak lazım." Kim hakkındaydı bu konuşma yoksa Yiğit miydi? "Elif canım" yüzlerindeki endişeye bakıp sessizce çıktım tepki dahi vermeden. Konu ne ise herkesi ilgilendirdiğine emindim. Sessiz konuşup beni fark edince de yüzlerinin aldığı ifadeyi unutamıyordum. Yakında çıkardı kokusu diyerek sadece bekleyecektim.

"Kaç ay oldu Elif dışarı çıkalım lütfen." Kedi yavrusunu andıran bakışlarıyla yüzüme bakan Cansu'ya baktım bir süre. İstemiyordum. İnsanlardan uzak kalmak sessiz olmak daha cazip geliyordu. Cevap olarak yatağıma geçmiş ve arkamı dönmüştüm. Sıkıntıyla nefes vermiş "Peki, istediğin gibi olsun." Dedikten sonra odadan çıkmıştı. Bense duvarı izledim uzun bir süre boyunca sonrasında uykuya geçeceğim o kritik noktada içeriden gelen gürültülere kulak verip yerimden doğruldum.

Neler oluyordu? Sesler Cansu ve Yiğit'e aitti. Peki bu bağrışmaların sebebi neydi? Yavaş adımlarla odadan çıkıp salon kapısına kadar gelmiştim. İçeriyi izledim kimse beni fark etmeden. Mete hariç herkes vardı Serkan bile. "Sakin olur musun artık!" Cansu sesini yükseltip ciddi bir şekilde Yiğit'e bakıyordu. "Sakin olmak mı? Ben kararımı verdim saygı duymanız gerekiyor." Babam ve annem endişeyle ikiliyi izliyorken Serkan tepkisizdi.

"Bu yapacağın hiçbir şeyi düzeltmeyecek neden anlamıyorsun." Gündemdeki şu bitmek bilmeyen konu neydi cidden? "Bugüne kadar ne yaptıysam hiçbir olumlu dönüş olmamışken bu mu sorun Cansu?" Duvara sırtımı verip her şeyi dinlediğim sırada "Sesinizi alçaltın gençler Elif duyacak." Benden sır gibi saklanan olay bir yana her şeyi duyuyor olup bir şey anlamıyor olmam da başka bir yana.

"Hata yapıyorsun Yiğit. Yapma!" Sesini alçaltan Cansu olmuştu. "Kararlıyım. Bunun doğru olduğunu biliyorum ve inanıyorum. Olması gerekeni yapacağız. En baştan olması gerekeni." Demişti. Ağzından çıkan her kelime oldukça kararlı olduğunu gösteriyordu. Yiğit'i ne zaman böyle kararlı görsem dediğini de yapacak biriydi. Özellikle de inanıyordu her şeyin daha güzel olacağına. O halde şu anki tartışma yersizdi. Onu tanıyan herkes geri adım atmayacağını da bilirdi.

Uzun süre sessizlik olmuştu. Neler olduğunu anlamak için kafamı uzatıp baktığımdaysa Cansu Yiğit'e sarılmış ağlıyordu. "Bunun olmasını istemiyorum böyle de devam edebiliriz." Yiğit sessizdi. Bu sessizlik kararlı olduğundan kaynaklanıyordu anlayabiliyordum. "Peki o zaman ne yaparsan yap yanında olacağımızı bil." O kadar karşıyken kabullenmişti işte. Şimdi ne olacaktı, Yiğit ne yapacaktı?

Odama geçmiş olanları art arda düşünmüştüm. Yiğit ne yapacaksa eğer iyi olacağını düşündüğü şeyi yapıyordu. Herkesin karşı çıkmasına rağmen devam ediyor olmasını düşündüm. Her şey çok normal olsaydı bu olanlar hiç yaşanmasaydı Yiğit'i bu kararlı halinden ben dahi caydıramazdım. Tabi aldığı kararın şimdiki durum ile ilgili olduğunun fark etmek zor değildi. En büyük payın ben olduğumu da biliyordum. O halde ne yapacaktı? Gidecek miydi? Tüm perişanlığıyla uzaklaşacak mıydı? Benim yaptığım gibi...

O gece uyuyamadım ondan sonraki gecelerde de huzursuzdum. İyice içime kapanmış artık odamdan dahi çıkmıyordum. Gelen olduğunda da yatağıma gömülmüş bir haldeydim. Bazen yemeğimi yiyor bazen de olduğu gibi getirdiklerini götürüyorlardı. Artık baş ucuma gelip konuşan kişileri sırtım dönük dinliyordum. Şimdi de baban elleriyle başımı şevkatle sıvazlarken sadece dinliyordum.