Benim Uğruma

30) SÜPRİZE HAZIR OL

Gün geçtikçe sayımız artıyor. Neredeyse 20K olmak üzereyiz 💙
Hepinize teşekkür ederim ponçikkalpleer. İyi okumalar canlarımm 💙💛💜💟🖤💚

Mete YILMAZ'a
Sen arkandan iş çevirilsin istemezsin ancak Elif öyle yapıyor. İlişkisi var ve bu ilişkideki başrollerden biri de Yiğit'in olduğunu bilmeni isterim.

Saatlerdir elimdeki zarfa tek kelime etmeden öylece bakıyor ve yazılanları okuyordum. Odada bulunanlar ise şaşkın ve bir o kadar meraklıydı. Bu zarfın gönderilme amacını bir hayli merak ediyordum. Bu kadar basit bir şeyi kim yapardı ki. Fazla çocukça bir davranış değil miydi? Yoksa sadece bana mı öyle geliyordu? Gelen mesaj neyi barındırıyordu böyle? Mete ile aramızı bozmak mı istiyordu yoksa Yiğitle aramızda olacak bir şey varsa olmasını mı istemiyordu ya da ıhh bilmiyorum ancak bilmek istiyordum. Amaç neydi?

Geçen saat içerisinde Yiğit bana olan hislerini anlatmıştı Mete'ye ancak aramızda net bir şeyin olmadığını söylemeyi ihmal etmemişti. Elbette söyledikleri doğruydu. Aramızda büyütülecek bir şey yoktu. Mete ise bu durumu beklenenin aksine anlayışla karşılamıştı ancak en başından ona söylemesi gerektiğini vurgulamadan geçmemişti.

Ne yapmalıydım nasıl davranmalıydım? Herhangi bir fikrim yoktu. Nasıl hareket etmem gerektiğini dahi bilmiyordum yada nasıl düşünmem gerektiğini. Sadece elimde olan kağıt parçasına bakıyordum ve sürekli bir şekilde okuyordum. Her kelimesi aklıma kazınmıştı adeta. Yine okumaya başlamıştım ki zarf elimden çekilmiş ve saniyeler içerisinde sert bir şekilde parçalar haline getirilmişti. Bunu yapan kişi Cansuydu. Bu yaptığıyla tüm düşüncelerim toz bulutu gibi dağılmıştı.

Kısa sürelik etrafıma bakınma gereksinimi duyduğumda üzerimde birden çok gözün olduğunu fark etmem pek uzun sürmedi. Her bir bakışta beklenti vardı. Bunu anlamak hiç zor olmamıştı. Ancak ben ne yapacağımı dahi bilmiyorken beklentilerini nasıl karşılayacaktım ki? Bu durum beni daha da çıkmaza sokuyordu. Çok daha zorlanıyordum. Bir şeyler kopuyordu sanki. Eksilen bir şeyler vardı. Gözlerim doluyordu bu durum karşısında. Daha kötüsü ise göz yaşlarımı tutabilecek gücü kendimde bulamadım ve bir iki damlanın firar etmesine engel olamamıştım. Hızlı bir şekilde bulunduğum yerden kalktım ve balkona yöneldim. Şu anda hava almak bir hayli iyi gelecekti.

İliklerime kadar üşüyor ancak bunu umursamayacak derecede aklımın başka şeyler ile meşgul olmasına engel olamıyordum. Dönüp dolanan tek bir soru vardı aklımda. "Kim?" Lanet olsun ki cevap yoktu. "Hasta olacaksın Elif." Diyerek arkamdan seslenen Yiğit'e dönüp bakmamıştım bile. Kollarım göğüs hizamda kenetlenmiş öylece boşluğa bakıyordum. Sadece beynimin buz haline gelmesini ve asla erimemesini istiyordum.

Beklediğini alamayan Yiğit bu defa yanıma gelmişti derin bir nefes verişin ardından da "Şu anda ne düşündüğünü tam olarak bilmiyorum ancak iyi olduğunu bilmek istiyorum." Sesi o kadar sıcak o kadar endişeliydi ki sıcaklığını kendi üzerimde hissettirmişti sanki. Yönümü ona döndüm ve kısa süre de olsa gözlerine baktım. Susmamı istemiyor benden bir şeyler duymak istediği her halinden belli oluyordu.

"Ben, ben bilmiyorum Yiğit. Kim olduğunu, benden ne istediğini bilmiyorum. Bu olanları nasıl biliyor bilmiyorum. Bana bu kadar karşı kimin olduğunu bilmiyorum ama bilmek istiyorum." Yiğit'in şefkat dolu bakışlarına sığınmıştım. O öyle bakarken hiçbir şekilde yalnız olmadığımı hissediyordum. Sadece Yiğit değildi gözlerimin içine aynı şefkatle bakan Mete de aynısını hissettiriyordu. Şu anda gözlerime bir abi şevkatliyle baktığı gibi.

Yiğit'in isteği üzerine içeri geçmiştik. Kerem'in gitmiş olduğunu Mete'nin ise gitmek için beni beklediğini öğrenmiştim. Şimdi ise beni omuzlarımdan tutuyor dik duruş sergilememi sağlamaya çalışıyordu. Dediğim gibi bir abi edasıyla gözlerimin içine bakıyor ve yalnız olmadığımı hissettiriyordu. Omuzlarımı bıraksa yere kapaklanacak gibi hissediyordum oysa. Yine de yüzüne zor bir şekilde gülümseme yerleştirebilmiştim. Farkındaydı zoraki olduğunu ama elinden birşey gelmiyordu. Alnıma uzanıp öptü ve gitti.