Benim Uğruma

41) DUYGULARIN DANSI

Selamlaar jfgnfdjk Gizlenmekte kararlı olan okurlarım umarım beğenirsiniz fkhjgsh
İYİ OKUMALAR :)

Bir bütün olmak nasıl hissettiriyor olmalıydı? Tarifi imkansız... Bedenlerin birbirine sahip çıkması ruhumun da bir sahibi olduğu anlamına mı geliyordu? Bilmiyordum. Bildiğim bir şey varsa tam olarak Yiğit'in enseme vuran sıcak nefesi içimin huzurla dolmasını sağlıyor olmasıydı. Beni tamamlayan bu adamı seviyordum. Yanındayken haddinden fazla rahat olduğum tek insandı kendisi. Her geçen gün kendimi bulmamı sağlayan bu adama karşı hissettiğim duygular artıyordu. Derinlerde bir yerde beni huzursuz eden korkum arada kendini gösteriyor olsa dahi daha fazla gün yüzüne çıkmasına izin veremezdim. Yiğit benimleydi korkum bir hayli yersizdi. Kolları arasında temkinli bir şekilde Yiğit'e döndüm ve yüzümü göğsüne yaslayıp huzurlu uykuyu beklemeye başladım.

Sabahın erken saatlerinde uyanmış dün almam gereken duşu gecikmeli olarak evime geçtikten hemen sonra alıştım. Dün gece olanları düşünüp yüzümde oluşan gülümsemeye engel olamıyordum. Çok değil her zaman olandan bir tık ileri gitmiştik ancak bu bile benim heyecanımın aklıma geldikçe o an da olduğu gibi artmasına engel olmuyordu. Hala o anlardaki gibi kalbim hızlı atışına devam ediyorken ben hazırlanmama son vermiş aynadaki son halime bakıyordum. Parlayan gözlerimin içi günler sonrası dahası yıllar sonrasında ilk defa bu şekildeydi. Bu beni bir defa daha içten bir şekilde gülümsememi sağlamıştı. Çalan telefonum ile dikkatim dağılmış ve odanın içinde aradığım telefonu kısa sürede bulduktan sonra cevaplamıştım.

Arayan Yiğit kahvaltıyı dışarıda yapmak istediğini söylemişti. Bu fikir bir hayli cazip gelince de hayır dememiş tam olarak kapıdan çıkmak üzere olan adamı izliyordum. Bana doğru hızlı adımlarla yaklaşmış alnıma kondurduğu busenin hemen ardından "Yanımdan öylece gitmen konusunda hep uyaracak mıyım seni?" dediğinde muzipçe gülümsemiştim.

"Halletmem gereken işler olduğunu biliyorsun." Başını ağır ağır hareket ettirip "O işini benim evde de halledebilirdin güzelim." Bu dediğine gülümsedim önce.

"Kıyafetlerime ihtiyacım vardı. Aksi takdirde kollarının arasından çıkmak bana da zor geldi." Dediğim sırada eğilip dudaklarıma kapanan koca adama karşılık vermeyi geciktirmemiştim. Ancak ayrıldığımızda pişman olmak en son istediğim şeydi çünkü rujum Yiğit'in dudaklarına yayılmıştı. Haliyle aynı durum benim içinde söz konusuydu bu durum yüzümü buruşturmama sebep olurken vakit kaybetmeden çantamdan çıkardığım mendille önce Yiğit daha sonra kendimi bu durumdan kurtarmıştım.

Kahvaltılıklarımızın gelmesini beklerken aklıma gelen günün önemi ile içime bir kasvet bulutu yerleşmişti. Cansu'nun güçlü duruşu beni mutlu ederken diğer taraftan Ceren'in karşısında bu duruşun sarsılması en son istediğim şeydi. Adım gibi biliyordum Cansu'nun canını sıkacak ve elinden geleni ardına koymayacaktı. Cansu'nun seçmiş olduğu maske oldukça dayanıklıydı lakin asıl önemli olan sonrasında da bu şekilde kalacak olmasıydı. Umarım bu şekilde olur ve hiçbir sıkıntı çıkmazdı.

"Ne yapıyorsun!" Gelen sesle irkilip Yiğit'e baktığımda hangi ara geldiğini fark etmediğim kahvaltı tabağımdaki peynirle savaştığımı hiç mi hiç bilmiyordum. Kendimi toparlayıp geriye yaslandıktan hemen sonra Yiğit ile göz teması kurup sıkıntılı bir nefes vermiş ve "Cansu" demiştim. Sorunu anlayan Yiğit bir şey demese dahi yüzünün aldığı ifade ile anladığını belli etmişti.

"Yapma Elif, bunu konuşmuştuk." Evet, konuştuk ancak olmuyordu. "İlk defa yüzleşecekler ve ben çok endişeliyim Cansu henüz durumu atlatmış değil." Yiğit uzanıp elimi eli arasına alırken destek verircesine sıktı. "Sadece akışına bırak. Henüz bir araya gelmediler. Bunu yüzleştiklerinde düşünmen daha doğru şuan da sadece kendini yıpratıyorsun." Elimdeki artan baskı beni kendime getirir cinstendi. Çünkü her zamanki gibi haklıydı. Erkenden düşünüp kendime vesvese vermeye bir son vermem gerekiyordu. Haklı olduğunu belirtip ana odaklanıp güzel bir sohbet eşliğinde uzun süreli bir kahvaltı sefasına dalıp gitmiştik.