Can we be together? (Louis Tomlinson fanfiction, PL)

Rozdział 44.

Po około godzinie dojechałyśmy do domu. Oczywiście po drodze nie obyło się bez zakupów spożywczych, bo jak stwierdziła babcia w domu nie ma nic do jedzenia, a ja jej odpowiedziałam, że genialny kucharz z kilku produktów wyczaruje wspaniałe danie. Na co babcia zaczęła się śmiać. Kiedy tak chodziłam z wózkiem za babcią między półkami wypełnionymi różnym produktami zastanawiałam się czy to co powiedziała mi przyjaciółka jest prawdą. Domi raczej by mnie nie okłamała, zwłaszcza w takiej sprawie. To jest za poważne, aby sobie ze mnie żartowała. Po za tym głos by ją zdradził, a była nieźle przerażona. Szkoda, że nie widziała Łukasza wtedy, kiedy byłyśmy w sklepie. Może gdyby go zobaczyła wszystko potoczyłoby się inaczej, a ja miałabym inne zdanie na temat tego dziwnego chłopaka.

- Jo rozpakujesz zakupy? - zapytała babcia, gdy weszłyśmy do kuchni i położyłyśmy wszystkie torby na blacie kuchennym.

- Oczywiście. - odpowiedziałam z wymuszonym uśmiechem na twarzy. Nie chciałam, aby babcia jeszcze zaczęła się martwić tym, że coś mnie trapi. Jeszcze by się zapytała mnie o co chodzi, a ja nie wiedziałabym co mam jej odpowiedzieć, a nie chciałam jej okłamywać, to nie w moim stylu. Rozpakowałam wszystkie siatki, a produkty powkładałam na swoje miejsca w szafkach. Babcia po chwili wróciła i zabrała się za robienie dla nas obiadu.

- Babciu? - zapytałam.

- Tak?

- Mogę iść na chwilę do Dominiki? Obiecuję, że wrócę na obiad. - powiedziałam.

- Dobrze, idź. Jo, a stało się coś? Przez całą drogę w samochodzie, nie odezwałaś się do mnie ani jednym słowem. Czy ja coś źle zrobiłam? A może jesteś zła na mnie, że zadecydowałam za ciebie, żebyś mnie podwiozła na rehabilitację? - pytania z jej ust wylatywały niczym petardy. I co ja mam jej teraz odpowiedzieć, że wszystko jest w jak najlepszym porządku, tylko że twój rehabilitant jest ... no właśnie kim on jest? Dobra Jo uspokój się. Wdech, wydech.

- Myślałam o moim śnie. Babciu no coś ty, nie jestem na ciebie zła, dlaczego miałabym być? - podeszłam do niej bliżej i złapałam za dłonie. - Zawsze chętnie cię podwiozę, nie ma problemu pamiętaj. - uśmiechnęłam się i przytuliłam do niej.

- A możesz mi powiedzieć o czym rozmawialiście z Łukaszem? Bo ja weszłam do gabinetu, a on został z tobą na korytarzu i dopiero po chwili wrócił. - odsunęłam się od niej i popatrzyłam w jej oczy. Powiedzieć, czy nie powiedzieć, oto jest pytanie.

- Zaprosił mnie na wesele swojej kuzynki w tę sobotę. - wyjaśniłam. Widziałam w oczach babci iskierki radości. Wiedziałam, że się cieszyła z tego powodu i aż podskoczyła z radości.

- A ty co odpowiedziałaś? - zapytała. Była bardzo podekscytowana, ale ja muszę ją zmartwić i powiedzieć, ze nigdzie z nim nie idę.

- Powiedziałam, że z nim nie pójdę.

- Dlaczego?

- Bo może jak wiesz mam chłopaka, którego bardzo kocham i nie chcę umawiać się z innymi za jego plecami. a nawet jakbym powiedziała Louisowi o wszystkim to nie byłby zadowolony z tego powodu. - wyjaśniłam.

- Ale przecież nic złego by się nie stało, jakbyś poszła z Łukaszem i świetnie się bawiła. - powiedziała babcia, a ja spiorunowałam ją wzrokiem. Taa jasne, nic złego by się nie stało. Na początku by mnie tylko zgwałcił, a potem nawet nie chcę myśleć co by mi zrobił. Ale to przecież nic takiego, co nie?

- Powiedziałam, że nie idę i koniec kropka. - oznajmiłam.

- Jo, ale Louis nie musi się o tym dowiedzieć.

- Ty też? - zapytałam.

- Ale co ja też? Nie rozumiem.

- Ja już postanowiłam, nigdzie nie idę i nie zmienię zdania. A teraz przepraszam idę do przyjaciółki. - oznajmiłam i wyszłam z domu. Starałam się nie trzasnąć drzwiami i nawet mi to wyszło. Nie chciałam kłócić się z babcią, ale niestety tak musiało być. Mam tylko nadzieję, że nie będzie na mnie zła za te kilka wykrzyczanych słów.