Tam gdzie miłość się zaczyna, wszystko inne się kończy...

33.

Dopiero po kolacji wybrała się do komnat Snape'a. Nie zamierzała być obiektem, na którym miał wyładować swoją złość więc wolała przeczekać aż burza minie, a on opanuje się na tyle by byli w stanie rozmawiać jak ludzie.Weszła do środka bez zbędnego pukania i rozejrzała się po pomieszczeniu. Nikogo nie było, a to ją zaskoczyło, bo nie widziała go też podczas posiłku.Czyżby był na spotkaniu?- Sev? – zawołała w końcu i spojrzała na biurko, pełne papierów. Merlinie, kto jak kto, ale on powinien być przecież pedantem..Drzwi do sypialni otworzyły się i stanął w nich Mistrz Eliksirów, przyglądając się dziewczynie.- Nie spieszyłaś się – powiedział spokojnie, chociaż z wyrzutem.Zrobiła minę i skrzyżowała ramiona. No jasne, bo przecież powinna była przybiec jak wierny piesek!- Daj spokój. Byłeś wściekły, a ja głodna.Prychnął, ale mogła przysiąc, że lekki uśmiech wykrzywił jego usta.- Najadłaś się już? Czy może mam załatwić ci dodatkową porcję?Uniosła brew, nie rozumiejąc skąd te jego złośliwości..- A ugryź się! – rzuciła, odwracając się teatralnie i musiała się uśmiechnąć, gdy znalazł się przy niej i złapał za ramię. Jakie to było przewidywalne..- Co robiłaś u Dumbledore'a?Ups. No tak, przecież jemu nic nie wspominała..- Rozmawialiśmy o książce, którą czytałam w wakacje. – Wzruszyła ramionami, ale poczuła jak spiął się, gdy wspomniała o tym okresie. – Sev? – Odwróciła się do niego, zagryzając wargę. No przecież sobie już wszystko wyjaśnili. Westchnęła, gdy cofnął się, patrząc na nią obojętnie. – Daj spokój już, dobra? Nie wracajmy do tego co było. - Jaka to książka? – Wiedziała aż za dobrze, że stara się udawać takiego niewzruszonego, a chętnie by się pochlastał za karę.- O czarnej magii. Wzięłam ją z biblioteki w czerwcu – usiadła na fotelu, podciągając nogi pod brodę. – Znalazłam tam kilka wzmianek o horkruksach, ale strony są wyrwane. Szukałam egzemplarza na Pokontnej.. No ale sam wiesz jak to się skończyło. Usiadł w drugim fotelu, stukając w zamyśleniu palec w brodę.- Dumbledore ma drugi egzemplarz?- Mówił, że poszuka i postara się zdobyć. Ale kto go tam wie.. – powiedziała, wpatrując się w ogień. No bo kto tak naprawdę potrafił przewidzieć kroki Dumbledore'a?- Ciekawe.. Nie sądzę aby Czarny Pan przy całej swojej potędze ograniczał się do.. wyrywania stron. – Zmarszczył brwi, wpatrując się tępo w ogień.Hermiona spojrzała na niego nieco zmieszana.- No.. o tym w sumie nie pomyślałam, ale kto inny mógłby chcieć to zrobić?- Nie wiem. Miał wielu zwolenników już zapewne w tamtym czasie. Zresztą, ciężko określić kiedy się to stało..- A może uznał, że tak będzie najbezpieczniej? – Czuła się jak idiotka, gdy chwytała się tego jak brzytw. No przecież sama powinna była pomyśleć, że Voldemort raczej nie będzie się bawił w wycinanki..- Nie wiem Hermiono. Ale dowiemy się – spojrzał w końcu na nią, a jego usta wygięły się w lekkim uśmiechu. – Napisałaś już esej?Uniosła brew. Jakim cudem z tematu Voldemorta przechodził ot tak po prostu do wypracowania na jego zajęcia? Poza tym co to w ogóle zapytanie?- Nie pana sprawa, panie profesorze – odparła zadziornie, wystawiając język.- Oczekuję od ciebie naprawdę dobrego..- Sev. Tak na poważnie chcesz rozmawiać o moim eseju? Przecież wiesz dobrze, że zawsze mam najlepsze i tak naprawdę to szukasz na siłę czegoś do czego się można przyczepić.Parsknął śmiechem, kręcąc głową.- Nie muszę szukać na siłę. Zawsze strzelisz jakąś gafę.Wzniosła ręce do nieba i zacisnęła zęby.- Jak tam uważasz. Powiedz mi lepiej o co chodzi z Malfoy'em..Przestał się śmiać i zamknął oczy, odrzucając głowę do tyłu.- Przyszedł do mnie dzisiaj popołudniu i powiedział, o tym że Dumbledore go wypytywał. Domyśliłem się, że raczej nie zachęcał go cukierkami.- Sam do ciebie przyszedł? – No dobra, to było niespodziewane. Może nie była największą przyjaciółką Dracona, ale zdążyła już trochę się na nim poznać.Severus uśmiechnął się cwanie.- No może nie sam.. Ale nie ciężko było zauważyć, że coś go trapi. - A jak z niego wyciągnął wszystko? – zrobił taką minę, że musiała się uderzyć dłonią w czoło. – Veritaserum! – Sev skinął, a ona pokręciła głową z niedowierzaniem. – Jak on mógł.. Przecież.. Ach, nie potrafię go zrozumieć!- Nie martw się tym. – Westchnął i rozmasował sobie skronie.- On jest ważny dla ciebie, prawda? – zapytała po chwili wahania.Przyglądała się mu z uwagą, bo wiedziała, że skłamie. Och kto jak kto, ale Severus Snape nie należał do osób, które rozmawiały o swoich uczuciach chętnie.- Nie Hermiono, nie jest. – Wzruszył ramionami, a ona uśmiechnęła się lekko widząc jego zmieszanie. Niby taki szpieg doskonały, a jednak poznała go na tyle by wiedzieć kiedy kłamie.- Sev.. Przecież wiem lepiej.- Daj spokój. Wiesz, że na nikim.. - Na nikim ci nie zależy, tak? – dokończyła za niego, krzyżując ramiona. Och Severusie, zapędzasz się..Westchnął i spojrzał na nią zmęczonym wzrokiem.- Hermiono wiesz, że nie..- Wiem Sev, rozumiem – wstała z fotela i podeszła do niego. – Po prostu wiem czemu chcesz.. ALE w porządku. – Powiedziała spokojnie, gdy tylko chciał jej przerwać.Wyciągnął ręce w jej stronę, a ona wpakowała się na jego kolana i uśmiechnęła szeroko, gdy przesunął wargami po jej szyi.- Mówił ci ktoś, że jesteś uparta? – Wymruczał praktycznie przy jej uchu aż zadrżała.- No ktoś tam się napatoczy czasami. Ale wiesz co? Mina Dumbledore'a była niezapomniana, gdy mu wygarnąłeś. Odsunął się od niej i westchnął ciężko.- Nie wojuj z nim, proszę cię. To się może dla ciebie źle skończyć.- Nie martw się o mnie Sev, potrafię o siebie zadbać.- No nie wątpię. Ale wciąż.. To nie jest rodzaj przeciwnika, z którym wygrasz machając różdżką.- Severus, przecież ja z nim nie walczę. Po prostu.. Nie popieram do końca jego metod, jego decyzji.. Ale kim ja jestem żeby mieć coś do powiedzenia?- Zdziwiłabyś się jak wiele możesz. Ale skończmy o nim. – Powiedział spokojnie, ale słysząc stanowczość w jego głosie, skinęła i pozwoliła mu zamknąć usta pocałunkiem.