Tam gdzie miłość się zaczyna, wszystko inne się kończy...

3.

Dumbledore wyglądał na naprawdę zadowolonego. Otrzymał w końcu to czego chciał, a należał zdecydowanie do ludzi, którzy nie odpuszczają. 
- Bardzo mnie to cieszy. W takim razie powiadomię resztę Zakonu, a o najbliższym spotkaniu poinformuję was niebawem. Tymczasem to wszystko. – Ponownie się uśmiechał  a jego głos był niezwykle spokojny. 
Hermiona przyglądała mu się lekko zaniepokojona, chociaż sama nie wiedziała dlaczego. Głupia! – zbeształa się w myślach - Przecież to dyrektor, to Dumbledore! Robi to wszystko po to żeby nas chronić..
- Pannę Granger poproszę o pozostanie jeszcze kilku minut. Musimy dokończyć naszą rozmowę. 
Dziewczyna skinęła głową. Przez chwilę miała wrażenie, że odczytał jej niepokój, ale po co miałby jej grzebać w głowie..
Pożegnała się z przyjaciółmi i ponownie została sama z siwym mężczyzną, który zasiadł za swoim biurkiem.
- Może zechcesz się czegoś napić moja droga?
- Nie, dziękuję profesorze. 
Uniósł brew zaskoczony jej natychmiastową odpowiedzią, a ona poczuła jak róż wypływa na jej policzki.
- Czy możemy przejść do sedna? Proszę wybaczyć, ale to był niezwykle ciężki dzień. – Dumbledore przyjrzał się jej uważnie i wygładził swoją długą, białą brodę.
- Ależ oczywiście, nie wątpię w to. No dobrze w takim razie z Severusem już wszystko ustalone. Proszę cię o to, gdyż wiesz, że jest dla nas niezwykle cenny. Jako szpieg jego życie jest zagrożone bardziej niż kogokolwiek. Są jednak misje, których nie jest w stanie wykonać sam ze względu na.. swą podwójną naturę. – Westchnął smutno i spojrzał jej w oczy, a Hermiona zacisnęła wargi by nie krzyczeć swojego sprzeciwu, który cisnął się jej na usta. – Chciałbym abyś mu towarzyszyła w niektórych wyprawach, a to pociąga ze sobą to, że musisz umieć się bronić. Nie raz, nie dwa przyjdzie ci stanąć właśnie z nim do walki i musisz przewidzieć każdy jego ruch. Aby on się nie zdradził i abyś ty nie zginęła.
Wzdrygnęła się na te słowa, ale zrozumiała bardzo dobrze. Dumbledore zabezpieczał swoje misje, a przy okazji dawał Snape'owi pomoc. 
Nadal nie była przekonana co do ćwiczeń z mistrzem pojedynków, który gdyby mógł pewnie spaliłby jej wszystkie włosy, po czym śmiejąc się żył w przekonaniu, że to tylko wypadek, ale z drugiej strony właśnie zgodziła się zostać członkiem Zakonu Feniksa, a to pociągało za sobą pewne zobowiązania. 
- Dobrze panie profesorze. Jeśli tak to wygląda to niech będzie. Nie jestem pewna jednak jak ułoży się nasza.. współpraca, ale jeśli o mnie chodzi to możemy spróbować.
Dumbledore klasnął w dłonie wyraźnie zadowolony.
- Znakomicie zatem! Wiedziałem, że mogę liczyć na ciebie moja droga. Chciałbym jednak abyś nie wspominała przyjaciołom o twojej małej misji.
- Naturalnie, panie dyrektorze. – Odpowiedziała spokojnie, chociaż nieco zaniepokoił ją pakt milczenia, jednak co mogła zrobić? Może to lepiej, Harry dostałby szału gdyby się o tym dowiedział.
- Jeszcze jedna rzecz. Od dzisiaj przyznane zostają ci Hermiono, prywatne komnaty, jako dla prefekt naczelnej oczywiście. – Uśmiechnął się ciepło i wskazał ręką na swój kominek. – Skrzaty już zajęły się przenoszeniem twoich rzeczy Hermiono, a dzięki sieci fiu możesz się do niego dostać. Oczywiście ze swojego nie możesz korzystać w ten sposób, jest to wyjątkowa sytuacja.
Dziewczyna odwzajemniła uśmiech i weszła do kominka, po czym zniknęła w zielonych płomieniach.

Znalazła się w zupełnie odmiennym pokoju do poprzedniego. Nie był zbyt duży. Naprzeciwko kominka stała dwuosobowa, czerwona kanapa. Obok był fotel, a pomiędzy mały stolik. Na ziemi leżał brązowy, puszysty dywan.
Wyszła z kominka i rozejrzała się. Uśmiechnęła się pod nosem, gdyż pokój był bardzo przytulny. Ściany miały kolor beżowy, a na oknach wisiały ciężkie zasłony.
Po prawej stronie zauważyła drzwi. Weszła do kolejnego pomieszczenia, w którym stała komoda, nad nią wisiało lustro w złotej ramie, a obok stały już kufry, które musiały przynieść skrzaty. Na środku pokoju było duże, hebanowe łoże z baldachimem. Zaskoczona tak dużą przestrzenią roześmiała się. Kto by pomyślał! Chłopcy padną z zazdrości.
Obok  łóżka odkryła kolejne drzwi. Tym razem prowadziły do niedużej łazienki. Była prosta, ale ładna. Narożna wanna, na której stały różne olejki, wyglądała w tej chwili niezwykle kusząco.
Rozebrała się pospiesznie i puściła gorącą wodę. Z kranu leciały różnobarwne strumienie. Zadowolona zanurzyła się w pianie i pozwoliła sobie na chwilę relaksu.
- Zapowiada się naprawdę ciężki rok - mruknęła do siebie i westchnęła na myśl o nietoperzu. Jednak poczuła lekką satysfakcję - w końcu będzie mogła się czegoś nauczyć od samego mistrza. Może nawet uda się im jakoś współpracować. 
Prychnęła. Tak, jasne. Prędzej piekło zamarznie.