The boy who cured me | NL • voltooid

- 40

6 jaar later...

Pov. Bella

'Stop met wegrennen leo.' riep ik door de kamer.

Uit een of andere hoek kwam Mason springen en greep Leo en Zoë vast. Hij liep naar mij toe. Ongeacht dat hij nu een baardje had en en iets ouder uit zag hield ik nog steeds veel van hem.

'Leo, je bent al 6 jaar, je moet wel aan je zusje een goed voorbeeld geven.' zei Mason.

Leo knikte en omhelste zijn zusje. 'Zoë, ik ga altijd goed voor je zorgen. Belooft!' zei hij blij. Zoë knuffelde terug.

Leo was nu al 6 jaar oud en twee jaar daarna was Zoë gekomen, Zoë was nu 4 jaar oud maar ze kon al goed schrijven en dichten.

'Kom opschieten jullie twee, papa en ik zijn al klaar en anders komen we niet op tijd bij oom Nick en tante Yasmine.' zei ik.

'En Ella! Ella is mijn beste vriendinnetje!' riep Zoë.

De kinderen rende naar buiten en gingen in de auto zitten. Ik liep naar Mason en greep hem bij zijn kraag. Zonder te aarzelen zoende hij me, dat doen we vaak de laatste tijd. Wat wel logisch is aangezien we getrouwd zijn.

'Ga jij met ze naar Yas en Ella. Dan ga ik met Nick naar-' ik stopte. Ik had al veel te lang niet meer over Elina gepraat. Het doet me nog altijd pijn maar ik moest het nu onder ogen komen.

Bij de cellen in de gevangenis

'Cel driehonderd vier.' zij de bewaker. Nick knikte en zei dat hij weg mocht gaan. We liepen naar binnen, het zag er slecht uit. De deur werd achter ons dicht gedaan.

'Dus, nu kom je pas.' zei een krakende stem. Een vrouw met dikke wallen onder haar ogen, ze zag er oud en vermoeid uit. En dan beseffen dat zij jonger dan mij is.

'Wat moet je weten?' zei Elina. 'Wat wil je nu weer van mij?'

Ik lachte sarcastisch. 'Wat heb ik jou ooit misdaan? Waarom deed je dit?'

'Deed ik wat?' zei ze onschuldig.

'Mijn ouders vermoorden!' schreeuwde ik nu.

'Oh, sorry was het bijna alweer vergeten.'

Ik gilde en wou naar haar toe rennen maar Nick hield mij tegen. 'kalm, bella.' hij keek streng naar Elina.

'Ook leuk dat jij er bent broertje.' ze glimlachte nep naar hem. 'Wil je de echte reden Isabella Oletha Antoin?'

Ik knikte en ze ging zitten, voor een keer leek ze gewoon normaal. Een normale vrouw, maar als snel veranderde haar blik weer naar boos.

'Jou ouders hebben mij in een weeshuis gestopt. Jou vader, jou vader heeft mijn ouder vermoord, zonder genade. Ik heb alles gezien, elke spetter bloed op de muren. Ik heb gezien om wraak te nemen op jou ouders. En jou.' Haar tanden knapste tegen elkaar.

'Dat wist ik niet...'

'Natuurlijk wist jij dat niet.' zei ze boos.

'Waarom moest je dat op mij af reageren dan?' zei ik kalm.

'Omdat ik zo verliefd op je was. Maar dat weet je niet eens meer, in de basisschool. Dat meisje, die jij hard afwees. Ik was dat, jij wist nog niet eens dat er mensen bestonden op aarden die van hetzelfde geslacht konden houden. Je sloeg mij en pestte mij voor een jaar. Daarna ben je mij gewoon vergeten. Maar ik heb mijn wraak gehad, dus ik kan ermee leven.'

'Ik, ik-' mijn stem stopte en ik kreeg een brok in mijn keel, heb ik dat echt gedaan. Ben ik echt zo vreselijk geweest. Ik schaam me erg voor mijn daden.

'Laat me raden. Je, je wist het niet meer.' deed ze me na op een zielig stemmetje.

'Elina, het spijt me.' haar blik veranderde meteen. In een ogenblik. Ik wou een hele verontschuldiging vertellen tot de deur weer open ging.

Er kwam een jongetje van 7 binnen rennen, hij had een schattig klein rugzakje op.
'Mama!' riep hij blij. Elina's blik verzachte meteen en ze knuffelde hem.

Ze was met hem aan het praten toen wij even buiten moesten wachten. Het kindje keek me aan en rende toen uit de deur en ging weer weg.

'Heb- heb je een zoontje?' vroeg ik.

Haar blik verharde meteen weer toen ze naar mij keek.

'Isabella, ik hoef jou verontschuldiging niet, ik heb gehoord dat Mason en Yasmine nu een weeshuis hebben. Het enige wat je kan doen voor mij is dat je mijn kind een goed leven geeft in jullie weeshuis, zin vader is dood en ik wil dat hij niet de verkeerde weg neemt, alsjeblieft.' ik zag de moederliefde in haar ogen.

'Belooft. Je kind mag in het weeshuis bij ons komen en we zullen hem als een gelijke behandelen. Maar we kunnen niks voor jou doen.' zei ik.

Niks knikte. Voor een seconde leek ze op een normaal persoon. Eentje met gevoelens. Elina keek naar mijn ketting, haar gezicht zat vol haat ineens weer, de zilveren ketting met de rode roze robijnen kopje.

'Die was van mama, en je hebt hem aan haar door gegeven!' schreeuwde ze ineens. 'AAN HAAR?!'

Nick duwde mij en zichzelf naar buiten en sloot de deur. Er werd behoorlijk gekrijst in haar cel en we liepen weg.

Ik ga het beter doen, beter dan mijn ouders. Ik ga houden van iedereen die mijn liefde verdient. Van Mason, Leo en Zoë en natuurlijk al mijn vrienden.