The boy who cured me | NL • voltooid

-9

Inmiddels was het al avond en hadden Nick en ik heel veel gekletst hadden bleef Nick nog even, hij moest zo wel weg maar hij bleef nog even avond eten. Dus ik besloot een avondmaal te maken voor mijn oma, Nick en mij. Nadat ik klaar was met een tosti maken. Bracht ik het naar haar kamer. Nick zat al aan de eettafel en hij wachtte op mij. Hij glimlachte lief en even kreeg ik een flash forward. 

Nick zat aan de tafel samen met twee kleine kinderen en glimlachte weer zo lief. Hij leek een stuk ouder en wijzer maar nog steeds super hot, in een smoking en zij  haar goed gekamd. Kom je zo lief? Had hij gevraagd.

Ik knipperde een paar keer met mijn ogen en keek weer naar Nick, hij zat er gewoon weer met zijn oude losse kleding, zijn wilde zwarte haar. Gek genoeg stond het ook echt geweldig bij hem. 

Ik was oma gewoon even vergeten dus ik liep naar haar kamer. De deur van haar kamer ging piepend en kakend open. Ze lag stil op haar bed, waarschijnlijk nog slapend. Ik tikte 3 keer op haar schouder.

'Oma, eten. Word maar wakker.' zei ik blij. Ze reageerde niet. Was ze zo diep aan het slapen? Misschien was ze wel heel moe, maar ze moest zoizo opstaan voor haar pilletjes.

'Oma... hallo?' ik schudde nu iets harder. Ik schudde maar ze bewoog niet. Wat, wat als, nee.. nee, nee! Als snel uit voorzorg legde ik mijn twee vingers op haar nek. Oh. My....

'Oma..' er begon een prop in mijn keel te zitten. Nee, niet nu. OMA! kom terug. Wat moet ik doen?! ik zat haar helemaal te verliezen. De tranen stroomde over mijn wangen en ze stopte niet. Help, ik moet de ambulance bellen. Nick kwam er snel aanrennen in mijn oma's kamer. Hij keek naar mij toen naar mijn oma en vervolgens weer naar mij. Hij leek het snel te begrijpen en belde snel 1-1-2. De toon ging een paar keek maar daarna hoorde ik een vriendelijke vrouwenstem. Nick had de telefoon op luidspreker staan.

'MIJN OMA ZE, ZE ADEMT NIET MEER HELP!' huilde ik hard, het was bijna niet te horen dus Nick herhaalde het even voor de mevrouw. 'De mevrouw, uh Oma van mijn vriendin ademt niet meer, uh, uh kom snel.' Het feit dat hij mijn vriendin zei dringde niet tot me door.

'mvr. Geef alstublieft uw huisnummer.' zei ze kalm.

Hoe kon ze nu nog kalm blijven?! Wat denkt zij, mijn enige, ENIGE familie lit is aan het sterven of is al, nee. Ik wil dit niet, wat heeft de wereld tegen mij.

'Ros... Rosestr... 482.' zei ik nog steeds hard huilend. Nick herhaalde het weer en al snel reageerde de vrouw.

'Er komt een ambulance uw kant op. Blijf met mij aan de telefoon.' zei ze rustig.

Maar natuurlijk is het eerste wat ik doe is ophangen en naar mijn oma Toe rennen. Meteen sloeg ik mijn armen om haar.

'Het komt goed, het komt goed.' Fluisterde Nick tegen mij, hij kwam naast me zitten terwijl hij zijn armen om mij heen sloeg en mij van mijn oma afhaalde. Ik zat nu met betraande ogen tegen Nick aan, zijn sterke armen omarmde mij stevig. Zijn hele shirt was doorweekt door mijn tranen maar het leek hem niks te boeien. Ik keek over zijn arm naar mijn oma die levenloos daar lag, op het bed. de tranen kwamen alleen maar harder.

Toen ging mijn telefoon over. Het was Mason. Ik wou ophangen maar drukte perongeluk op opnemen. Nu moest ik wel. Ik wou niet met Mason praatten, ik wil even alleen met nick zijn.

'wat moet je.' zei ik nog steeds huilend. Ik wou nu even niet tegen Mason praten. Ik heb hem niet nodig. 

'Ik wou vragen of je misschi-' hij stopte per direct toen hij mij hoorde huilen. 'Gaat het? Wat is er? Nee wacht ik ben er over 5 minuten.' hij klonk heel bezorg. Mijn hart stopte toen ik zijn stem hoorde, die had ik wel nodig ook al wou ik het niet.

'Wie was dat?' vroeg Nick. Toen ik Masons naam genoemd had verhardde zijn gezicht, maar hij bleef me nog steeds knuffelen.

Zo hing Mason op en niet 5 minuten daarna hoorde ik de deurbel gaan.
De eerste moment dat hij er was en ik de deur open deed trok hij me meteen in een knuffel. Ik beantwoordde het door hem ook stevig vast te houden. Zo stevig hield ik hem vast. Ik wou hem nu echt niet loslaten, ik wou niet nog iemand verliezen.

Nick kwam achter mij staan en wreef rustig over mijn rug, de knuffel met Mason stopte en ik keek hem nu pas echt aan. Mason zag eruit als een verwilderde koe, om het netjes te zeggen, als iemand die net uit bed was gekomen in de morgen. Maar dan wel de avond ervoor 3 flessen wodka ophad gedronken. Ik moest gniffelen bij die omschrijving van Mason, Was hij serieus uit bed gekomen helemaal voor mij. Ik merkte dat Nick mij stevig vasthield en dat Mason en Nick een staar battle gehouden hadden. Oh nee toch... niet om mij hopelijk, ik moet wat doen.

Ik kuchte heel hard en wreef ongemakkelijk over mijn keel. Nick keek meteen bezorgd, maar dat deed Mason ook, Mason stak zijn hadn uit naar mijn schouder maar nick draaide mij naar zich toe waardoor de hand van Mason in het niks belandden. Hij keek woedend. 

'Ik pak wel wat water voor je, Bella.' zeiden Nick en Mason tegelijk. Maar Nick liep sneller naar de keuken. Mason keek heel chagrijnig naar de weglopende Nick. Hij wou wat zeggen tegen mij maar stopte toen we mensen achter ons hoorde ze kwamen eraan lopen met een brancard.

'Wij zijn van de ambulance.' zei de man. 'Wil u ons binnenlaten?'

Ik knikte zachtjes, ja, kom maar naar binnen in mijn leven om nog iemand dierbaar van mij weg te dragen in een lijkzak.