The boy who cured me | NL • voltooid

-26

Hij kwam steeds dichter bij. Zijn hoofd steeds dichter bij, zijn lippen, zijn adem, alles was zo dichtbij. Hij deed er zo langzaam over, te langzaam. Tot ik zij lippen op mijn lippen voelde, langzaam. Niet bang, of angstig. Maar met respect. Hij stopte even maar bleef dichterbij. Waarom wacht hij nou. 

'Kus me sukkel.' beveelde ik hem door mijn glimlach heen. Bij die woorden bleef hij niet lang stilstaan en kuste me weer. Het was een prachtig moment. Alles om mij heen viel weg. Helaas stopte hij weer snel.

'Het eten komt.' zei hij. En hij had gelijk het eten kwam er inderdaad aan. De heerlijke geur drong mijn neus binnen maar zelf dat leidde me niet af van hem en van, uhg, hij is zo lief! 

We aten onze borden op, het was echt heerlijk. Nick stond alvast op. Ik greep zijn hand en stond ook op. Hij glimlachte naar mij en kneep zachtjes in mijn hand. Net voordat we weggingen van onze tafel hoorde ik hard geschreeuw en harde knallen. Ik keek naar Nick in de hoop dat hij zou weten wat we moesten doen, maar ook zijn gezicht stond gespannen. Mijn eerste instinct was om weg te rennen, maar Nick duwde mij onder de tafel en kwam erbij. Hij gebaarde mij dat ik stil moest zijn. 

'Op de grond! Of ik schiet!' hoorde we een meisjesstem zeggen. Nick en ik keken elkaar meteen aan. Ik herkende deze stem en aan zijn gezicht te zien herkende hij deze stem ook. 

Ik keek een beetje onder de tafel vandaan maar ik zag alleen maar schoenen. Zwarte formele schoenen, nou daar haalde ik ook niet veel informatie vandaan. Dus ik kroop weer zo veel ogelijk naar achter. De knieën van de vrouwelijke overvaller bogen. Ik keek angstig naar Nick maar hij had een hard gezicht, alsof hij niet wou laten zien dat hij bang was. De overvaller had nu haar hand op de grond gelegd en net toen ik een stukje van een masker begon te zien riep de andere overvaller wat, wat mijn leven redde.

'Check de fucking toilet.' riep de jongen. En het meisje die zonder voor onze tafel stond rende naar de wc.

Ik haalde opgelucht adem en Nick ook. Ik kneep hem extra in de hand om te laten weten dat ik echt schijt bang was. Hij draaide zijn hoofd naar mij en pakte met zijn hand hand mijn wang en gaf me een kusje op mijn voorhoofd. 

'Het komt goed, ik beloof het je.' beloofde hij met een knikje. Nee, ik geloofde hem niet maar ik wist dat hij net zo bang moest zijn zoals ik dus ik haalde diep adem om mijzelf te kalmeren. Voordat ik het doorhad zag ik de twee zwarte nette laarzen voor onze tafel. 

'Jullie kunnen er nu wel onderuit komen hoor.' zei die verdomd bekende meisjes stem. Terwijl ze dat zei schudde ik hevig mijn hoofd naar Nick, maar inplaats van mee in te stemmen keek hij me spijtig aan en pakte mijn arm. Ik wist ook wel dat tegenwerken geen zin had dus kroop samen met hem onder de tafel uit. 

We gingen zo dicht mogelijk tegen de tafel aan staan en zo ver mogelijk bij die overvaller vandaan. Ook al liep ze stapje voor stapje dichterbij. Tot ze vlak voor mij stond. Ze haalde een mesje uit haar zak en ging met het mesje langs mijn wang. De scherpe punt van het mesje schaafde over mij huid. Het brandde als een net geschaafde schaafwond. 

'Doe normaal!' Nick duwde het wijf weg. 'Blijf bij haar uit de buurt of-' Hij kon zijn zin niet afmaken doordat de vrouwelijke overvaller door hem heen praatte.

'Of wat? Wat ga jij doen, ik ben hier diegene met het mes en ik ben van plan om hem t gebruiken als ik verveeld raak.'  Dreigde ze.

'Of ik zeg wie je bent.' maakte Nick zijn zin af. Het wijf leek zeer geschrokken. 'Ja, en wees nu niet bang want ik zal het niet zeggen, maar als je haar nog aanraakt met een vinger, of zelfs met EEN haar, dan zal ik je niet alleen aangeven maar dan kom ik je zelf opzoeken.' Hij ging naar haar oor en fluisterde er wat in. 'En dat, dat gebeurd er als IK me verveeld raak.'

Het meisje deed een paar stappen naar achter, rende naar de jongen die ook een masker aan had en riep keihard: 'Die mogen hier niet levend uitkomen!' 

'Verdomme Nick! Wat heb je gezegd!' siste ik naar hem. Hij haalde non galant zijn schouders op en richtte me daarna op mij. 

'Ga maar even zitten, jij moet rusten. Je hebt al genoeg meegemaakt.' zei hij zorgzaam. Ik maakte mijn grote ogen. Wth, ze zeiden net dat we hier niet levend uitkomen, hoe moet ik me dan nog rusten?!

Hij zette zijn handen op mijn schouders en duwde mij naar beneden, nu zat ik heel rustig, niet dus, op de bang. Nick ging half voor mij staan en zorgde daar voor dus ook dat ik maar het halve beeld kom zien. 

De man met het geweer kwam naar hem toe lopen maar Nick verroerde zich niet, net ton de man zijn geweer tegen Nick zijn borst aan hield deed ik mijn handen om mijn oren. Maar Nick deed iets heel onverwachts hij draaide zijn arm van binnen uit om waardoor het geweer uit de handen van de overvaller viel. Met zijn linker vuist gaf hij de man een klap van onderen op zijn kaak. De ma schudde zijn hoofd uit verwarring en begon Nick hopeloos terug te slaan maar het leek of Nick al elke slag wist wat de man of jongen ging doen. Met gemak blokkeerde Nick dus elke slag. Op een gegeven moment werd de man moe en verloor zijn energie. Dus Nick gaf hem nog een klap op zijn neus en de man lag op de grond.

Iedereen begon te klappen. Nick grinnikte en deed zijn haar goed. De man lag nu wel bewusteloos op de grond en het meisje was nergens meer te bekennen. Hoe, hoe kon dit? Hoe kon HIJ dit?

'Nick!' riep ik hard. Nick draaide zich naar mij en rende naar mij. Ik stond op en wou hem een klap geven maar inplaats daarvan gaf ik hem en knuffel. Hij had en klein sneetje in zijn lip maar dat stond hem wel sexy. Na een lange knuffel kwam de politie, ze gaven hem een schouderklopje en gingen verder met zoeken naar de vrouwelijke overvaller. 

Hij kwam naar mij toe. 'Nou dat was me een date.' zei hij weer non galant. 

'Ja, zeg me dat wel. Ik heb zo fucking veel vragen voor jou. Je moet ze echt beantwoorden EN-' veel verder kon ik niet praten want Nick drukte zijn lippen op die van mij. Rustig zoende ik terug.

'We moeten dit vaker doen, het date en zoenen gedeelte dan. Bell, wil je mijn vriendin zijn.' glimlachte hij. Ook moest ik even door hem lachen. Ik knikte heel blij. Wat een sukkeltje, maar dan wel MIJN sukkeltje. Weer verdween de wereld weer toen hij mij weer zoende. Ik hou van hem.