The boy who cured me | NL • voltooid

- 36

Pov. Bella

Daar lag Mason, voor een keer zag hij er niet uit alsof hij problemen ging veroorzaken maar gewoon. Normaal. Gewoon zoals Mason en niet de stoere jongen die de rest van de wereld kent. De jongen die altijd vecht. Hij is zoveel meer dan dat.

Ik ging bij hem op het bed zitten. 'Mason alsjeblieft, alsjeblieft herstel snel.' ik keek hem aan inde hoop dat hij wakker zou worden, maar tevergeefs deed hij dat niet.

Ik liep richting de deur, dit doet zo veel pijn. De jongen van wie je houd ligt in zo een situatie. Een klap op je slaap had je kunnen doden als het stukje bot naar je hersenen schiet, gelukkig heeft dat het niet gedaan.

Ik ging op zijn bed zitten, ik wil. Hem. Kussen. Maar dat wil hij niet dus ik ga het niet doen.
Ik liep richting de deur toen ik een kreun hoorde.

'Bella, blijf.'

Ik draaide me meteen om en maakte een spint naar het bed.

'Mason!' gilde ik terwijl ik een snoekduik op het bed maakte. Snel ging ik naast hem op het bed zitten.

'Heb je me gemist?' vroeg hij met een zelfverzekerde sarcastisch grijns. Die hij altijd op zijn smoel heeft. Ik wist wel hoe ik die vraag moest beantwoorden. Ik leunde rustig naar hem toe, mijn ademhaling versnelde voor een seconde en ik voelde zijn warme lippen op de mijne en rustig kwam hij omhoog.

Tot hij zijn lippen van die van mij haalde en met zich met een kreun weer op het bed laten vallen. En greep naar zijn hoofd. Meteen pakte ik zijn wang. 'Gaat het wel?' vroeg ik bezorgd.

Hij knikte. 'Al vanaf het moment dat je me kuste Bella. Blijf je hier?'

Meteen ging ik naast hem liggen. Hij legde zijn arm om me heen. Het voelde vertrouwd het voelde veilig.

Na nog geen 10 minuten was hij al weer in slaap gevallen. Een zuster zei dat het bezoek over was en stuurde me weg. Hij had rust nodig, dus ik was al naar huis gegaan.

Pov. Nick

Ik hoorde dat Mason in het ziekenhuis lag dus ik was er heen gegaan in de middag, en zag Bella en Mason, tja, samen, ik was toen weg gegaan, dat was al weer een half jaar geleden. Het doet me nog steeds pijn, maar uiteindelijk had ik toch geen kans met haar, niet als ze ontdekte waarom ik echt in haar leven kwam. Ik was blij voor mijn kleine broertje, nou, half broertje. Ik gunde hem een leven met Bella.

Nu was ik weer terug, hij lag stil en ik liep de kamer uit. Genoeg gezien, tot er een jongen in een zwarte hoodie lang mij liep, mij begroeten en de kamer van mijn broertje in liep. Ik ging om de hoek staan en keek een beetje langs de muur heen. De jongen keek of er nog iemand was en gelukkig zag hij mij niet.

Een vrouw wou mij weg halen om te zeggen dat ik weg moest, waarschijnlijk omdat de bezoek uren klaar waren. Maar ik liet haar mijn Batch zien, ja mijn batch.

Ik zit namelijk bij de FBI. Wel de Nederlandse FBI. Ze zette mij op de zaak van Bella omdat er veel moorden om haar heen gebeurde en veel ongelukken, ze verdenken haar dat zij moorden pleegt. Haar ouders waren ook niet bepaald de liefste en hadden ook wat ondeugende dingen gedaan in het leven. Natuurlijk weet Bella dat niet, ze hebben het haar nooit verteld.

De vrouw maakt zich snel uit de voeten. Ik sloop naar de kamer en keek door het kiertje van de deur opening. Mason spartelde hard en schopte wild om zich heen terwijl de persoon met de hoodie een kussen hard op zijn gezicht drukte.

Ik trok mijn pistool en trapte de deur open. 'Handen omhoog, FBI!' schreeuwde ik. De jongen deed snel zijn handen in de lucht en deed een paar stappen achteruit.

Mason keek me dankbaar aan. 'Thanks broertje.' zei hij.

'Ik ben ouder, ga nu de politie bellen.' beveelde ik hem.

Hij rende snel de kamer uit en ik hoorde hem wat roepen. Inmiddels was het al donker omdat het avond was. Ik kon het gezicht van de jongeman niet zien. Ik wist wel dat het een jongen was en geen meisje, hij had geen curves.

Ik riep naar hem dat hij zijn capuchon af moest doen en langzaam bewoog hij met zijn hand naar zijn capuchon en deed hem snel af.

De jongen had bruin haar en blauwe ogen, hij leek helemaal niet bekent, wie was dit? Iemand waarmee Mason ruzie had, nee toch?

Mason rende de kamer weer in en huiverde maar liep kwaad naar de persoon toe, voor dat hij de persoon echt kon aan raken trekte ik hem terug.

Wat doet hij, wil hij dood ofzo. Dit duurde te lang, en ik mocht eigenlijk niet hier gezien worden door mensen. Ik had nog een andere oplossing.

Ik liep naar de persoon en sloeg met mijn gun op zijn hoofd op zijn slaap, hij viel meteen levenloos op de grond.

Mason liep naar mij toe. 'Je hebt hem toch niet gedood?' vroeg hij, hij gaf een schopje tegen het lichaam.

'Natuurlijk niet, zo had iemand jou ook hier gekregen, de klap bij slaap kan je dood worden of je word er bewusteloos van. Ik neem hem mee.'

'Hij is die gene die mij hier heeft gekregen. Hij heet Brad, het is een jaloerse ex van bella.' antwoorden Mason.

'Dan ben ik al helemaal blij dat ik hem bewusteloos heb geslagen, haal een rolstoel.' beveelde ik hem.

Meteen rende Mason weg, waarom ziet iedereen hem als een bad boy, hij doet echt alles voor mij sinds ik bij de politie zit, ook al hadden we een paar problemen tussen door.

Maar nu ik een half jaar ben weggebleven was het beter geworden tussen ons, ik was hem soms komen bezoeken en hem gezegd dat hij meer voor Bella was dan ik. Hij hoorde bij haar.

Snel kwam hij met een rolstoel en ik zette het lichaam erin. Brad, dus. Hm.

'Mason, niemand mag weten dat ik hier was. Zelf Bella niet. Ik vertel het haar binnenkort.' Mason knikte kort en glimlachte toen.

'Ik ben echt weer blij dat we om kunnen gaan als broers, niet als vreemde.'

Ik gaf Mason nog een klopje op zijn schouder en liep weg. Ik moest het binnenkort vertellen aan Bella. En dat ging pas een zwaare klus worden.