The boy who cured me | NL • voltooid

-29

Pov Bella.

Maar waarom was ik eigenlijk naar huis gegaan. Ik voelde me uiteindelijk toch wel schuldig. Dat is zomaar weg was gegaan. Het was niet eens zijn schuld. Nou, iedergeval het was niet opzettelijk.

Ik was gister nadat ik thuiskwam meteen naar Yasmine gegaan en gevraagd of ik haar telefoon mocht lenen om hem te bereiken. Natuurlijk mocht dat, maar helaas nam hij niet op. Ik had nog vaker gebeld die avond met Yasmine haar telefoon maar steeds geen reactie. Ik vroeg me af waar Nick was en of alles wel goed met hem ging.

Inmiddels was het al weer weekend. Zaterdag, nog maar net. Ik had Mason al een paar dagen niet meer gezien. Hij kon zich toch niet aan de belofte houden om mij elke dag te zien. Eigenlijk was het ook mijn schuld, ik ging teveel met Nick om. Niet dat dat niet mocht want hij iss mijn vriendje. Maar toch voelde ik mij wel schuldig.

Zonder dat ik het wist vloog de deur open. Jasmine samen met margarita kwamen al zingen de kamer binnen.

'Wel gefeliciteerd, wel gefeliciteerd. O, mijn liefe schatje van een Bella is jarig vandaag een kan weg hiervandaan.': zong Yasmine helemaal uit ritme en toon.

'Ik heb een geweldig cadeau voor je Bel.' riep Yasmine vrolijk.

Ze gaf me een klein doosje die helemaal rood was en met een groene lint. Het liet me denken aan kerst. Maar het was nog maar oktober. 16 oktober, mijn verjaardag.

Ik haalde het strikje van het doosje en opende het rustig. In het doosje zat een sleutel. Ik sloeg mijn hand voor mijn mond. Kan het waar zijn, heeft ze een auto voor mij gekocht!!

'Yas!' ik vloog haar om de nek. 'Een auto, serieus!' ik klonk veel te enthousiast merkte ik aan mijn stem.

Ik keek naar Yasmine die met een duivelse grijns op haar gezicht me aan keek. Ik werd er aan de ene kant bang van maar aan de andere kant vroeg ik me af wat ze in petto had voor me.

'Geen auto, beter zelf. Margreet brengt ons erheen. Toch, M?' Margreet keek haar met een boze moederlijke blik aan, toch zag je wel een klein lachje rond haar mond spelen.

'Kom snel, voordat ik me gedachten bedenk.' Yasmine sprong al springend naar de hal en Margreet knipoogde naar me.

Voordat ik weg wou lopen pakte ze mijn arm. Yasmine is al weg dus ik begon een beetje te stressen. Oke, wat wou ze zeggen.

'Isabella,':begon ze. 'Ik weet dat je veel heb meegemaakt. Maar dat heeft moije Yasmine ook. Ze sprak half haar eigen taal door de zin heen en de rest met een klein accentje maar daar had ik geen problemen mee.

'Yasmine is mentaal gebroken. Ze zal nooit de oude worden, zoals ik haar ken, maar ik merk dat jij haar blij maakt.' ho, waar wou ze hiermee naar toe.

'O, Margreet als je denkt dat ik een relatie met yasmine wil beginnen dan heeft u het mis. Ik ben ge-'

Ze schudde hevig haar hoofd en kapte me af: 'Dat weet ik šine moije. Maar zorg goed voor haar. Mijn tijd is bijna verstreken, wil je?' haar stem klonk oud en verdrietig. Maar tegelijkertijd vol met hoop. Deze vrouw vertrouwde dat ik op yasmine ga letten. Maar wat bedoelt ze daar mee?

Ze liet me los en we kwamen yasmine bij de auto tegen. Ze was er helemaal klaar voor. Ik wist niet waar ik naartoe gebracht zou worden, maar ik wist wel dat ik deze mensen vertrouwde. Toch bleven de woorden van Margreet in mijn hoofd bonken.

Even later waren we er. We stonden onder aan een vieze oude flat. Het was helemaal niet nieuw. Maar er woonde nog wel mensen in zag ik. Ik keek vragend naar yasmine. Wat gaan we hier doen? Iemand opzoeken misschien?

We liepen de flat binnen en gek genoeg zag het er van binnen heel chiche uit. Dit was zo mooi. Yasmine vroeg wat aan de bali, het leek een soort hotel maar het was echt een normaal flat gebouw.

Margreet nam afscheid van ons en ze pinkte een traantje weg.

We liepen naar een kamer. Yasmine opende de deur. En sprak:
'Welcome bij ons nieuwe verblijf!'

De kamer was schitterend. Het had twee delen, het linker deel had fluweel rode gordijnen met 1 stapel bed in de muur en elke had een apparte gordijntje met een lampje. En aan de rechterkant was een tafel met een keukentje en alles zag er in tegenstelling tot de buitenkant heel mooi uit. De eetruimte en slaapruimte werden van elkaar afgeschermd door een muur. Meteen aan de rechterkant, eerder dan de keuken en eetafel zat een hokje. Ik opende het en het was een wc met een douche die er wit en glanzend uit zagen.

Ik gilde zo hard dat Yasmine haar oren dicht moest knijpen. Ik sprong haar nog een keer om de nek en gaf haar kusje op haar wang.

Opeens stopte ik en keek ik op naar haar. 'Hoe gaan we dit in vredensnaam betalen?'

Yasmine keek me weer met een grijns aan. 'Het is maar 50 euro per maand. En als je denkt dat het er eerst zo goed uit zag. Nee hoor. Ik heb het een make over gegeven.' ze knipoogde.

'We moeten mijn spullen gaan halen!' riep ik en rende naar de voordeur.

'Stop, hoeft niet. De verhuizingswagen komt het zo brengen.' wanneer ze die zin uitsprak moest ik heel hard gillen. Ieeeee.
Ik hou van deze meid.

Ik sprong naar het bovenste bed en claimde het heel gauw waarbij Yasmine hevig begon te lachen. Dat was al snel over want er werd aan onze deur geklopt. Ik keek Yasmine aan maar zij haalde haar schouders op.

Ik sprong naar de deur en was zeer verrast wie het was toen ik hem opende deed.

'Ik had gehoord van Margreet dat jullie hier nu woonde.' hoorde ik de stem zeggen.

'Hallo Mason.' zei ik non challant.