The boy who cured me | NL • voltooid

-12

Pov. Mason.

Met razende snelheid fiets ik richting het weeshuis. Nog een afslag en ik ben er. Zo, en klaar. Ik donder mijn fiets in het bezoekers rek die nu helemaal leeg is. Ik trek 1 keer aan de deur. Niks. Tweede keer. Weer niet.
Verdomme, de deur zit al op slot.
Ik rende naar de kant waar Bella zat. Ik belde haar en al snel nam ze op. Ik moet wat origineels bedenken. Wat zou ik zeggen als zij opneemt. Zal ik cheesy doen, jup, dat ga ik doen.

B:  Hey, wat is er Mason? Kom je je excuses aanbieden omdat je je belofte hebt verbroken om elke dag te komen.
M: Nee, luister. Rapunzel, oh Rapunzel. Laat je lange haren toch vallen dat ik naar je toe kan komen.
B:  Haha, slimmerd. Hoe denk je hier naar boven te komen, Mase? De deuren zijn dicht bezoekerstijd is al lang afgelopen.
M: Dat dacht jij. Ik ben zeker niet van plan om mijn belofte om jou elke dag te zien te verbreken. Dus ik ben van plan om... uh, oké, ik heb geen plan.
B:  Waar ben je, ik zie je niet.
M: Buiten je raam, maar ik sta tegen de muur zodat niemand me ziet. En heb je een trouw? 
B:  Ha. ha. Ja zeker, altijd bij me. Moet ik hem soms pakken?
M: Echt, heb je een touw? vroeg ik verbaasd.
B:  Nee, natuurlijk niet Slimmerd. De twee weken dat je nu weer echt met me omgaat en je had nog niet door dat ik veel sarcasme gebruik? Zei ze terwijl ze in de lach schoot.

Ze lacht waarschijnlijk om mijn domheid. Zelf moest ik ook lachen als ik haar lach zie. In de twee weken dat we weer echt vrienden zijn geworden heeft ze me veel bijnamen gegeven. Nu heeft ze zich gevestigd op mij slimmerd noemen, juist omdat ik het niet was. Het is gewoon te perfect, onze vriendschap is perfect, zij is gewoon te perfect. Natuurlijk merkte ik dat ze sarcastisch was. Maar ik moest haar gewoon even plagen. Om haar lach te horen. Daar zou ik alles voor doen, die mooie, schitterende lach van haar.

B: maar er zit wel een regenpijp. Misschien kan je daar op klimmen.

Ik knikte, ook al wist ik dat ze mijn knikt niet kon horen door de telefoon heen, en hing op. Oke een regenpijp, dat word lastig. Nee, dat word helemaal niet lastig! jij bent Mason Torres. captain van het football team op Alpha high. Jij kan elk meisje krijgen die je wil, maar een regenpijp kan je niet opklimmen, kom op! moedigde ik mezelf aan.

Hoe ging ik hier op komen? Ik begon met klimmen en gleed een paar keer bijna uit waardoor Bella, die boven uit haar raam hing, even schrok. ze keek me met een gebeten lip aan, niet seksueel natuurlijk, zo dacht ze niet over mij. Spijtig genoeg. Maar alsof ze met spanning toekeek alsof iemand van een gebouw wou afspringen. Alsof ik kon doodvallen van de eerste verdieping van een gebouw, maar dat was niet zo. Ik zou op z'n minst een paar botten breken, maar dat heb ik voor Bell over. Ik schrok toen ik een hand op mijn schouder voelde. Het waren Bella's kleine handjes, Ze stak haar hand uit om mij te helpen. Ik pakte haar hand en door mij vielen we donderend de kamer binnen. Ik klom het venster net over en toen vielen we donderend de kamer binnen.

Pov. Bella.

Ik stak mijn hand uit om hem te helpen en hij pakte hem. Ik voelde blosjes op mijn wangen. Hij was speciaal voor mij gekomen, ook al was het na de bezoekers tijd. Doordat hij teveel leunde over het venster richting mij leunde vielen we donderend de kamer binnen. Mason plette me bijna met zijn gespierde lichaam.

OH,
MIJN,
GODEN.

Hij ligt op mij, met zijn gespierde lichaam. Maar ik kan niks laten merken dat ik hem leuk vind. Wacht? Vind ik hem leuk? Ik wist het eerlijk gezegd niet meer hij was echt een goede vriend van mij en dat zou ik zo wel willen houden, maar ik begon de laatste 3 dagen steeds meer voor hem te voelen. Nick had me ook wel eens een kusje op mijn wang gegeven, ik voelde wel wat, maar niet zoals bij Mason, toen hij dat de eerste keer bij mij deed, een kusje op mijn wang geven, smolt ik van binnen, dat was precies drie dagen geleden, dat is precies toen alle gevoelens begonnen te komen.

'Mason, je bent zwaar. Ga van me af.' kuchte ik met een pokerface.

Natuurlijk was hij niet zwaar. Hij was perfect. Een perfect lichaam en gespierd ook nog. Gewoon perfect. Maar hij zag mij niet op die manier, in de grot al weet ik niet hoeveel weken geleden toen had ik hem duidelijk gemaakt dat ik alleen vrienden wou zijn en niet een van zijn sletjes. Maar hoe ik Mason nu ken, heeft hij wel echte gevoelens gehad voor meisjes, maar dat waren juist diegene die hem afwezen. Dus hij nam de anderen, maar hij voelt niks voor mij op een romantische manier, niet een echte ieder geval.

Hij rolde van mij af en ging op mijn bed zitten. Snel ging ik ernaast zitten waardoor ik een beetje tegen hem aankwam. Weer keek hij mij aan met opgetrokken wenkbrauwen en een grijns. Ik duwde hem speels. Waardoor zijn echte glimlach naar voren kwam.

'Ik ben blij dat je, je aan je belofte hebt gehouden Mason.' glimlachte ik.

'ja, ik ook. Maar vertel, hoe is het hier. Je hebt het me nog niet echt verteld, en vertel ook eens wat over de mensen Bell, please.' zeurde hij.

'Nou, oké dan maar.' begon ik.