The boy who cured me | NL • voltooid

-24

pov. Bella

De lessen zijn bijna klaar. In de pauze had ik Mason zien zitten aan de tafel met Eliza. Ik had nooit gedacht dit te zeggen maar ik ben klaar met Mason. Ik wil hem niet als vriend, vriendje en ik wil hem al helemaal niet in mijn buurt. Dus ik ben van plan mijn eigen vrienden te maken, zodat ik nooit meer met hem hoef om te gaan. Ik ga hem ook negeren, hij moet namelijk niet gaan denken dat hij nog een kans heeft. 

De bel ringde als een gek toen de les was afgelopen. Ik ben van plan weer verder te gaan met mijn leven, en voor deze keer echt. Natuurlijk had ik een paar weken na de dood van mijn ouders gezegd dat ik verder zou gaan met het leven alleen ik was er niet klaar voor, ik was te verdrietig. Nu, nu ben ik er klaar voor. En ik meen het, als niemand het meer naar boven brengt en ik er niet veel over ga praten dan lukt het me wel. Zonder Mason kan ik ook best leven, ik heb hem niet nodig. 

Ik pakte mijn spullen en liep de les uit. Een paar kinderen zwaaide naar mij. Eerlijk gezegd wist ik niet waarom maar ik vond het best en zwaaide vriendelijk terug. Olivia, het meisje die ik in de pauze had ontmoet is zeer aardig. We hebben meer in gemeen dan ik dacht. Ze is echt aardig geweest. 

Uiteindelijk was ik bij mijn kluisje, snel opende ik hem en inplaats van alleen een stapel boeken te zien zag ik ook een boeket bloemen. Er verscheen een glimlacht op mijn gezicht terwijl ik hem oppakte. Er zat een kaartje bij. Het is beter als dit niet van Mason is met een soort van verontschuldiging want dan had ik alle rozen weggegooid, terwijl ze super mooi waren. Het kaartje had een mooi handschrift en zo te zien was het niet die van Mason. Ik opende het kaartje en las het mompelend had op voor mijzelf. 

'Voor het mooiste meisje de mooiste bloemen, Ik hoop je te zien voor op het plein na school. 

-Nick .'

Ik glimlachte zo breed dat ik dacht dat ik niet verder kon glimlachen maar mijn glimlach werd nog groter nadat ik dit had gelezen. Woah, ik wist niet dat Nick ooit romantisch zou zijn. Oke Nick ik kom. Dacht ik. Ik had Nick al een paar dagen niet gezien. Hij was naar Duitsland gegaan voor een kleine stage van zijn opleiding. Ik heb hem zeer gemist, vooral nadat Mason mij pijn had gedaan. Ik wou bij Nick zijn. Nick zou mij nooit zo pijn doen, hij is niet zo. Ik merk het aan hem hoe hij doet. Nick zodra ik je zie geef ik je een dikke knuffel.

Wacht, het is nu al de laatste les geweest. Ik moet nu komen! Met nog steeds de grootste glimlach op mijn gezicht rende ik naar buiten. Daar, daar onder de boom op het schoolplein zat Nick met een paar jongens te praten maar zodra hij mij zag duwde hij de jongens weg waardoor ze allemaal door hadden dat ze nu wel weer mochten gaan en ze vertrokken. Hij liep rustig naar mij en ik rende naar hem, meteen toen ik dicht genoeg was sprong ik hem om de nek. Gelukkig ving hij mij goed op en knuffelde hij mij terug.

'Ik heb je gemist.' fluisterde ik in zijn oor.

'Ik jou ook Bella, ik jou ook.' fluisterde hij terug. 

Hij zette me neer aangezien hij toch een beetje langer was. Ik kwam op zijn uiterst net bij zijn neus. Maar ik vond het niet erg dat ik wat kleiner was. Hij keek me aan en ik zag in zijn gezicht voldoening, blijdschap en verheuging. Hij zag er super leuk uit. Zijn wilde zwarte haar en zijn zwarte leren jasje paste goed bij elkaar.

'Bella, heb je de bloemen gezien?' Ik knikte en hij haalde diep adem. 'Oke here goes nothing. Bella wil je misschien met mij op date gaan vanavond?' vroeg hij zo snel dat ik het bijna niet verstond. Hij keek me recht in mijn ogen aan, zijn ogen stonden op twijfeling en hoop achtig. Vroeg Nick me nou op een date? Als in een date, date?

Ik stamelde en keek recht terug naar hem, ik wou wel ja zeggen maar stond verbaasd om het feit dat hij zo over mij dacht. 

'Oke, ik weet het antwoord al. Bedankt alsnog. Het is oké, ik, het, uhm, het was een grapje.' Ratelde hij snel. Ik had nooit deze kant gezien van Nick in de 5 weken dat we elkaar nu kende. 

'Nee, Nick.' ik bedoel ja, ik schudde mijn hoofd door de verwarring dat in mijzelf nu omging. 'Ik bedoel ja. natuurlijk wil ik met je op date.'

Zijn ogen schoten van verdriet naar blijdschap. Hij pakte mijn handen en lachte breed. Hij twijfelde zag ik, ik wist niet waarover maar die vraag was snel weg toen hij mij een kus op mijn wang gaf.

'Ik zie je vanavond, Bella. Ik haal je wel op bij het wees- bij je huis bedoel ik' informeerde hij. Hij leek zeer zenuwachtig en angstig maar tegelijk ook heel blij en enthousiast. ik glimlachte terug en knikte blij.

Ik draaide me om nadat hij was weg ge gaan en zag, was dat nou de jas van Yasmine? Was Yasmine hier zonder er iets van tegen mij te zeggen. Ik moet haar vertellen over Nick. Ik rende daar heen maar vertraagde mijn pas toen ik Yasmine en Mason daar zag praten, ze stonden op een best verre afstond van elkaar en Yasmine leek pittig boos. Ik kon helaas niet verstaan wat ze zeiden maar mijn lichaam had al gereageerd voordat ik kon nadenken en voordat ik het wist liep ik daarheen. Yasmine stopte abrupt met praten en keek mij aan zonder iets te zeggen.

Ik liep in eens heel rustig en stopte precies naast Mason. Ik wist al wat ik ging doen. Ik ging de date met Nick even zwaar in wrijven bij Torres.

'Yas, Nick heeft mij op een date gevraagd!' Zei ik heel enthousiast. 'Eindelijk komt er een aardige jongen in mijn leven, eentje die echt om mij geeft. Een echte gentleman.' Zei ik minder enthousiast. Hopelijk weet Mason dat ik het over hem heb. Ik had genoeg van hem. Yasmine keek ineens weer heel blij. Ik kon zien dat ze blij was voor mij. Ik hou van haar, zij is de beste vriendin ooit.

Yasmine knikte blij naar mij en monde dat we het er later over hadden, ze liep weg dus ik besloot hetzelfde te doen. Ik maakte net een draai dat mijn haren tegen Mason zijn jas aankomen. Hopelijk heeft hij dit gevoelt. Ik liep blij weg met een goed gevoel, een klein beetje boosheid omdat ik Mason zijn gezicht moest aanzien maar dat werd weggevaagd door die liefde van Nick die in mij stroomde. Ik had zin in de date met Nick.