The boy who cured me | NL • voltooid

-6

'Mason!' riep ik zo hard dat ik er zelfs van schrok. Snel stond ik op. Dit mag niet, niet bij mij. Dat doet hij maar bij een van zijn sletten. Hij ging nu ook recht op zitten.

'Heb ik wat fout gaan?' vroeg hij meteen. Terwijl hij opstond om naast me te staan mijn zijn hand op mijn onderrug.

'JA, ik ken jou spelletjes en ik doe er niet aan mee!'

Snel sta ik op en ren door de waterval. Maar besef me dan. Shit! Het is natuurlijk zo donker dat ik geen ene flikker voor ogen zie. Rustig loop ik verslagen terug. Hij kijkt me aan met een stomme, domme lelijke grijns van zijn lelijke gezicht.

'Haal die nu van je gezicht af.' zeg ik terwijl ik mijn mijn vinger naar zijn gezicht wijs.

'wat?' onschuldig blijft hij door grijnzen.

'Om 5 uur komt de zon pas op, en aangezien we geen licht hebben moeten we wel wachten.' vertelde ik wijs aan hem.

Ik ging zitten en sloeg mijn armen om mij heen. Het water was overdag wel lekker maar in de nacht was het blijkbaar toch wel 10 graden kouder.

'Heb je het koud?' vroeg hij bezorgd. Hij had zijn handen al bij het begin van zijn sweater om hem uit te trekken.

Stug schudde ik nee. Maar de kippenvel was te zien op mijn huid. Ja, natuurlijk ben ik niet koud. Ik ben kletsnat en het is donker en koud EN er lopen stomme horror clauwns in het donker. Ik hoef zijn sweater niet, geeft hij maar aan een van z'n liefdes van 1 dag. Hij haalde zijn schouders op.

'Oke dan niet.' zei hij.

Grr... Ik heb het wel koud. Maar ik hoef niets van hem. Hij is gewoon een player, probeert hij ook nog mij te kunnen versieren. Flikker een eind op. ligt het aan mij of kan je niet alleen vrienden met een jongen zijn. Maar oké ik heb het zo koud en ik zou het niet erg vinden om zijn sweater aan te doen. Om zijn lekker geur te ruiken en.... wth? Waarom denk ik daar over, hij is player zo moet je niet over hem denken. zeiden mijn hersenen. maar hij is wel je vriend, verdedigde mijn hart.

Na de tweestrijd met mezelf gehouden te hebben, kwam ik toch echt uit op de conclusie dat unicorns niet echt zijn. Nee, geintje. De conclusie van de oorlog in mijn hoofd was dat ik hem wel kon vergeven voor het feit dat hij dacht dat ik een van zijn sletten kon worden, wat ik absoluut niet ben, MAAR ik wou wel zijn shirt.

'Mason?' met opgetrokken wenkbrauw keek hij mij aan terwijl ik zijn naam zei.

Ik wist dat hij wist dat ik zijn sweater wou. Hij keek me dood aan. Maar uiteindelijk gaf hij het me toch. Het was akward stil. Maar ik had daardoor genoeg ruimte om te denken.

Hij wou nooit echt mijn vriend zijn. Hij wou gewoon- stop het heeft geen zin om hier over na te denken. het heeft geen zin.

De zon kwam net op. Toen ik overeind schoot van blijdschap. Ik had met zijn sweater op zijn schouder zitten lopen slapen. Het voelde fijn, maar dan wel in een vriendschappelijke manier.

Hij stond ook op meteen keek ik hem blij aan waardoor zijn chagrijnige gezicht ook een glimlachje vormde. Maar opeens bedacht ik me dat mijn oma nog niet had geweten waar ik de hele nacht was geweest. Zelfs als ze niet onthouden had dat ik thuis had moeten komen dan heeft ze alsnog haar pijnstiller niet gehad.

'Mason, kan ik je telefoon gebruiken? Ik heb die van mij niet mee.' Ik maakte een pruillipje om zieliger over te komen.

Zijn wenkbrauw schiet omhoog. 'En waarom als ik vragen mag?'

'uhm, mijn oma. Ze is waarschijnlijk zeer ongerust geworden.'

Hij knikte en gaf snel zijn telefoon. Ik typte razend snel mijn huisnummer in. De telefoon ging een paar keer over tot ik een stem hoorde. De stem van mijn oma! gelukkig.

'Hallo, met wie spreek ik?' hoorde ik haar vragen.

'Met Bella, hoi oma. Sorry dat ik veel te laat thuis kom maar ik ben oké.'

'Volgens mij heeft u het verkeerde nummer Want ik heb geen kleindochter.'

Een kleine traan verliet mijn ooghoek. Nu moet ik alweer aan haar meldden dat ze dementie heeft en ik WEL haar kleindochter ben. Die ziekte sloopt mensen maar ook familie en vrienden erom heen, ik haat het. De gevoelens van verdriet lopen mijn keel binnen in vorm van een blok.

'Ja- jawel. u, u heeft Dementie. En misschien kan u het niet meer herinneren maar ik ben wel uw kleindochter.' ik nam een grote hap lucht en zuchtte het diep uit.

'Gaat het goed?' hoorde ik Mason fluisteren. I knikte ook al was alles nu niet goed.mijn oma begon al te praten en dus ik luisterde naar haar.

'Oh, wat vervelend. Maar ik vind het wel leuk! Wanneer kom je met je ouders op bezoek.'

Ik stond verstijfd aan de telefoon, mijn ogen die waterig werden. Mijn keel die wel wou reageren maar vast bleef zitten, alle verdrietige gedachten schoten weer naar boven. Vooral het ongeluk. ik, ik wil, ik wil weg.

'Wat is er meisje.' zei mijn oma.

Nu begon ik harder te huilen. Mijn benen begonnen zwaar te voelen en wou nu op de grond vallen, wat ik vervolgens ook deed. Mijn benen voelde als spaghetti en ze begaven het. Ik liet de telefoon naast me liggen en keek naar de stenen. Metten bukte Mason naast mij en deed mijn arm om me heen, verdomme, ik zat nu alweer te huilen terwijl hij er is. 

Ik haat mijn leven.