The boy who cured me | NL • voltooid

-15

Ik ben naar Bohemian Rhapsody geweest, dus ik had gewoon zin in het liedje. Koppel hem niet aan het verhaal, tenzij je het zelf wil. neem het vooral niet serieus. :) xschrijver.

#

Ik liep naar Bella's kamer en verwachte iemand maar er was niemand in haar kamer. Dus ik keek een beetje rond, haar kamer was helemaal grijs. Hier en daar een paar foto's van haar ouders en zij. Ik snap niet hoe je ooit over de dood van je ouders zou moeten komen. Ik voel me echt schuldig. slim van elina om me daarmee te chanteren. ik weet het nog goed

ik zou alleen met Elina op een weekendje weg gaan naar Kroatië. Wist ik veel wat zij van plan was deze zomer. Ik was  dol verliefd op haar, ook al wou ik het niet toegeven. Ik wou haar de wereld geven, zij nam daar misbruik van. We zaten al in de auto toen ik pas van het ongeluk hoorde. Ik had net mijn rijbewijs en Elina wist daar mooi gebruik van te maken. Elina lacht terwijl ze het verhaal over de ouders van Bella's overleden ouders hoorde op de radio. ik wist dat ze iets voor me achterhield. ik wist alleen niet wat, nadat ik het vraagde pakte Elina haar telefoon erbij. Op het begin lachte ik gewoon, ik dacht dat het leuk zou zijn als herinnering. Met op de achtergrond de radio over het ongeluk begon ze te vertellen wat ze had gedaan. Ze had geregeld dat er een paar schroefjes los werden gedraaid door een kennis van haar bij het karretje, en dat ze blij was dat Bella nu haar staf had gehad ofzo iets? Ik begreep haar niet en lachte mee, Ik dacht dat ze een grapje maakte. 

daarom sta ik lachend op de video alsof ik blij was met de dood, pas later die rit drong het tot me door dat ze geen grapje maakte.

En plofte uiteindelijk op haar bed. Het rook heerlijk. Naar roze blaadjes en haar zachte liefdevolle haar. maar daardoor voelde ik me alleen maar schuldiger.

Het rook naar haar geweldige geur. Ze rook altijd ook zo lekker. Dit gebouw stonk en alsnog heeft ze ervoor gezorgd dat haar kamer zo lekker ruikt. Alleen mijn Bella kan dat, o. Ze is niet eens mijn Bella. Nog niet, maar ik ga voor haar strijden.

Opeens vloog de deur open waardoor ik meteen overeind zat.
Bella kwam bijna binnen vallen met een ander meisje om haar arm gehaakt. Ze lachte zich kapot. Tot Bella mij zag stopte ze met hard lachen. Er zat wel nog steeds een lach op haar gezicht. Maar ze ging niet meer stuk. Ze keek me nu aan met een glimlach. O, wat heb ik die gemist. Ik moet hem weer zien. Haar bruine haar die vol langs haar schouders hing en haar mooie blauwe ogen, die voor veel diversiteit zorgde.

'Ohja, je zou nog langs komen.' zegt ze neutraal mogelijk. Ze leek blij maar wou dat blijkbaar niet laten zien. Ze verborg haar vreugde en zo te zien kon haar vriendin dat ook zien.
Het andere meisje fluisterde iets in haar oor. Waarschijnlijk iets over mij. Maar dat wist ik natuurlijk niet zeker.

'Uhm Mason. Dit is Yasmine.' zei Bella met een klein onderdrukt lachje.

Ik gaf haar een hand en glimlachte vriendelijk. Yasmine had wel wat. Alleen ze was niks voor mij. Wacht? Ik ken haar. Ik kende wel een meisje die Yasmine Bonwijk kende maar haar ouders waren... wacht.

'Yasmine? Als in een Yasmine Bonwijk?' vroeg ik aan haar. Als zij dat was... Ik had haar zo lang niet gezien. Ze was vroeger mijn beste vriendin.

Ze knikte. En keek mij goed aan. Haar ogen werden spleetjes. Ze leek heel diep na te denken. Alsof ze mij niet meer zou herkennen. Als ze mij niet meer zou herkennen zou het best schamend zijn.

'Mason, Mason Torres.' lachte ze toen. 'lang niet gezien maat.' vervolgde ze. We deden een simpele handshake en gaven elkaar een knuffel. Wat lang geleden. Ik heb haar zo lang niet gezien.

Voordat ik bij Bella in de straat woonde toen ik nog een kleuter was. Woonde ik in dezelfde straat als Yasmine. We speelden echt vaak, we waren de aller beste vrienden. We keken teletubbies samen en zo. Ik kende toen Bella ook al wel, maar nog niet zo goed. Ik kende Bella pas toen ik bij haar in de straat ging wonen, maar daarvoor was ik dus beste vrienden met Yasmine. Alleen Yasmine was echt mijn beste vriendin.

Ze was op een dag bij ons tv aan het kijken, we waren ongeveer 6 jaar oud. Toen mijn ouders een telefoontje kregen dat Yasmine haar ouders waren omgekomen bij een bankroof. Die dag waren er 20 mensen vermoord toen de centrale bank van dit rare stadje werd beroofd. De ouders van Yasmine waren daarbij omgekomen. Yasmine moest toen ergens anders wonen en naar een andere school, dus ik zag haar nooit meer. waarschijnlijk zit ze al deze tijd al hier in dit weeshuis.

Toen hadden mijn ouders besloten dat we ergens anders gingen wonen. Bij Bella in de buurt. Toen werden Bella en ik echt beste vrienden. Maar we zijn bij de middelbare uit elkaar gegroeid. Helaas. Ik miste Bella heel erg toen ik geen vrienden met haar was, maar nu voelde ik me schuldig dat ik Yasmine al die tijd was vergeten.

Ik keek weer naar Yasmine. Ze was echt anders geworden. Ze had nu zwart stijl haar, ik denk dat ze het gestyled had want vroeger had ze krulletjes. Ze had groene ogen die mooi naar voren sprongen bij haar huid kleur. Bella keek van mij naar Yasmine en van Yasmine naar mij. Ik weet niet hoe ze zich voelde, deze blik had ik nog nooit gezien bij haar. Het leek wel een gemengd gezicht van verdriet, blijdschap en verheugd. Uiteindelijk keek ze toch gewoon blij en leide met haar hand naar een stoel en haar bed.

'Kom we gaan zitten.' stelde Bella voor.

Bella en Yasmine gingen tegelijk op het bed zitten en ik ging op mijn gemak zitten op de stoel in de hoek. Voor enkele momenten was het stil, tot een van ons die stilheid verbak.