The boy who cured me | NL • voltooid

-5

Rustig opende ik mijn ogen. Waar ben ik?
Ohja. Onder de boom, mijn plekje. De plek onder de boom voelde als een hutje, takken bedekte de zijkanten er was een opening naar de rivier en die zat nu recht voor mij. Dus als iets hierheen kwam zag ik het tenminste nog aankomen. Met mijn rus naar de boom dacht ik terug naar het ongeluk. Niet te geloven dat mijn ouders er niet meer zijn, het voelde als of ze gewoon naar een buitenlandse zakenreis waren gegaan, maar dan kwamen ze nooit meer terug.
Maar het was nog geen ochtend. Nee, het was nacht. Het was donker en griezelig. Ik hoorde wat geritsel en gekraak van takjes wat mij alleen maar banger maakte. 

Ik had het nooit echt gehad op het donker. Toen ik 9 jaar was liep mijn pa wel eens met mij nog een rondje door het bos voordat we gingen eten, meestal was het al donker. Vooral bij de wintertijd. Op een dag waren mijn pa en ik een wandeling aan het maken. Ik had het koud maar wou de wandeling niet verpesten voor mijn vader. We kunnen eerder naar huis, had hij nog voorgesteld. Maar ik was koppig. Het duurde niet lang voordat we doorhadden dat iemand ons volgde, een horrorclown. Mijn vader begon te rennen en ik was zo bang dat ik hem nog bijhield ook. Uiteindelijk hadden we het veilig naar huis gemaakt. Mijn vader heeft aangifte gedaan en tegen mij gezegd dat ze de clown te pakken hadden gekregen maar ik had mijn ouders kunnen horen praten over dat de politie hem nooit had gepakt, sinds dien was ik doodsbang voor het donker en zeker clowns..

Ik moet naar huis, ik was oma zoizo vergeten om haar pilletjes te geven. en ik wil liever niet vermoord worden door een clown. Eventjes stapte ik op en hoorde weer een takje kraken.
OH HELL NO.
snel maakt ik een sprintje. Diegene bleef mij maar achtervolgen. Waarheen, vraag het niet aan mij. Het enige wat mij boeide is dat hij met met rust liet. Kut killer clown.
Ik rende mij rot tot ik opeens geen grond meer onder mijn voeten voelde en viel. Be ik zo dam dat ik niet eens een afgrond had gezien. Oma het spijt me, ik ga nu naar mijn ouders. ik wil nog niet dood. Net op dat moment dat ik dacht dat ik dood zou gaan pakte een hand mijn arm en hield me vast. Nee! niet de killer clown, oké , misschien wil ik toch wel liever dood dan dat de killer clown mij pakt.

'AAAA! LAAT ME LOS, KILLER CLOWN!' gilde ik hard. Ik spartelde tot hij me misschien zou loslaten maar tot mijn telleurstelling liet hij me niet los.

'Stop met gillen, Jezus Bella!' riep een bekende jongensstem naar beneden.

Ja, natuurlijk. Waarom niet. Die gekke man daar boven in de hemel dacht zeker, ze mag niet nog een keer bijna dood gaan dus laten we maar een jongen sturen. En die jongen moest perse weer mason zijn. Wat staat hij daar nou, kan hij me niet omhoogtrekken ofzo? 

'MASON, TREK ME OMHOOG!' schreeuwde ik, ik schreeuwde nog harder dan daarnet.

Hij deed snel wat ik zei en trok me omhoog. Waarna hij mij niet los liet. Nee, hij trok me natuurlijk in een knuffel. Raar genoeg hield ik hem ook stevig vast, oh, misschien lag het aan het feit dat ik net bijna ter pletter viel van een Cliff. Ik rook aan zijn shirt, het rook naar dennenappels en naar vers gemaaid gras. Het voelde vertrouwd. Zou hij ooit nog een goede vriend van mij kunnen zijn?

'We gaan naar de grot, jij moet mij even iets uitleggen.' zei Mason streng. Pardon? Verstond ik dat verkeerd of is er iets niet goed in zijn hoofd.

'Ho, wacht eens even meneertje, JIJ hebt MIJ wat uit te leggen.' verdedigde ik mezelf.

We waren naar de grot gelopen. En het bleek dus dat ik bijna van een klif had afgesprongen had Mason duidelijk gemaakt. Alsof het nog niet duidelijk was. Wie is er toch daarboven die er steeds voorkomt dat ik niet dood ga? God? nee, daar heb ik nooit in gelooft, maar toch?

'Je weet dat je je zelf bijna had kunnen vermoorden daar?' zei Mason streng.

'Het was niet mijn bedoeling hoor.' mompelde ik. ' En sowieso, waarom zat jij mij achter aan te rennen. Ik dacht dat je het te druk had met je slet.' beschuldig ik hem.

'Wat?! Nee, nee, oké misschien maar nadat gedoe in de grot vanmiddag wou ik het aan je uitleggen en toen be-' Snel haakte ik hem af.

'Er is niks om uit te leggen. Je mag dat doen, ik ben je vriendinnetje toch niet.' zelfs in mijn eigen stem hoorde ik een beetje teleurstelling waarbij hij heel verward keek.

'Ieder geval, ik was toen naar jou oma's huis gegaan, en jij was er niet. Dus ik dacht dat je nog bij de waterval was. Wat je ook niet was, dus toen bleef ik tot nu, 1 uur s'nachts , zoeken naar jou in het bos.' vertelde hij. Ik knikte zacht. 

'Wacht, hoe laat zei je dat het was?' zeg alsjeblieft niet dat het net midden nacht is geweest.

'1 uur.' antwoorden hij met een domme grijns.

'Wat? Ik moet allang thuis zijn?!'

Snel sta ik op, maar zo snel als ik dat doe word ik ook weer naar beneden getrokken.
Alleen dit keer beland ik perfect op zijn schoot. Hij keek me met een domme grijns aan. verschrikt keek ik naar hem, wat..

'Waarom blijven we hier niet. Lekker, zo alleen met zijn tweeën.' zei hij heel erg langzaam. Zijn warme adem voelde ik in mijn nek branden. Het voelde fijn, maar niet goed. Voordat ik het wist planten hij een kusje in mijn nek.

'Mason...' zei ik zacht. Ik.. Mason alsjeblieft kus me. Hij bleef doorgaan. Meteen ontwaakte ik uit mijn trans. NEE ik ben niet een van zijn sletten!