The boy who cured me | NL • voltooid

Hoofdstuk 5

'Nou, om met alles te beginnen. Zoals je al weet, het ongeluk. Ik hoef daar niet veel over te vertellen, want het meeste weet je toch al van de kranten.' ik glimlach sarcastisch, maar ga alweer verder met mijn verhaal. 'Ik heb ook geen zin om over het ongeluk te praten als ik eerlijk mag zijn. Er gaat veel door mijn hoofd, maar ik ben niet klaar om te vertellen wat ik voel.'
Hij knikte.
'Dus, dan hebben we nog, dat kut wijf, Lizzy. Dat zij mij zo verraden heeft doet me echt pijn. Oprecht dacht ik dat het een goede vriendin van mij was, maar ik had het fout. Ze is een vieze vuile ku-' Snel haakte hij mij af.
'Genoeg, genoeg, ik weet nu al hoe je over haar voelt, ga door.'
'Oke. Ieder geval, ik mag haar echt niet. Zoals je al gemerkt hebt. En nu leef ik ook al bij mij oma, omdat-' mijn keel liep vast, de tranen kwamen naar boven maar ik knipperde ze weg, nu niet.
'Je hoeft niet verder te praten.'
'Dementie.' zei ik zacht met een gebroken stem. Zijn mond maakte een ohh gebaar en hij was stil.
'En nu heb ik helemaal niemand meer.' zei ik met een pruillipje de tranen zakte weg. Ik moet de realiteit zien, verdommen.
'Nietes!' zei hij verontwaardigd. 'je hebt mij altijd nog.' Hij wees blij naar zichzelf. maar ik wist wel wat de realiteit was.

'tss, hou op man. Jij hebt nu je eigen vrienden en ik.. nou laten we het erop houden dat wij allang kennissen zijn. Maar vrienden, is iets anders.'

Hij keek me verdrietig aan. Had hij gehoopt dat ik hem een vriend zou noemen? Ik heb in jaren al niet meer zo een gesprek met hem gehad. we zwaaien soms naar elkaar in de gangen, we zijn oude buren. wat wou hij nog meer, vrienden? Nee, ik was alleen vrienden geweest met de oude Mason.

'Uhm, natuurlijk.' hij schoof en stuk weg van mij.

'Sorry, ik bedoelde het niet zo. Het is meer, ik weet niet wie jij bent, ik was vrienden met het jongetje die heen vlieg kwaad deed op de basisschool, het jongetje die er niet om gaf wie hem mocht of niet. Ik was bevriend met het acht jarige jongetje die elke dag na school bij mij zou komen om onze favoriete spelletjes te spelen.' ik keek hem recht in zijn ogen. 'waarom stopte je met komen? jij verbrak onze vriendschap, Mason.'

Hij staarde naar de grond. Blijkbaar had hij ook geen antwoord op mijn vraag want hij leek verdrietig.

'Bella, mijn vrienden zeiden dat jij saai was en dat ze niet meer met mij omgingen als ik nog met jou vrienden was.' deze keer klonk zijn stem gebroken en niet die van mij. 'Ik was 12 jaar, op het punt om naar de middelbare school te gaan. Ik koos voor hen, maar die keuze had ik niet moeten maken.'

'Je vrienden wat? Ik dacht dat jij niet meer met mij wou spelen, ik wist niet dat je vrienden ermee te maken hadden, Mason.'

Voor enkele seconden was het stil, ik kon niet zien wat voor een emoties er door Mason heen gingen.

'Het spijt me, maar we kunnen nu vrienden worden en dan beloof ik dat ik je niet zal verlaten.' Mason stak heel officieel zijn hand voor mij uit.

Mason als mijn vriend? Misschien is hij wel helemaal niet veranderd maar heeft hij verborgen wie hij is.

Ik glimlachte een beetje en schudde met een glimlach zijn hand. Op zijn gezicht verscheen ook een hele grootte glimlach.

En zo zaten wij daar, twee vrienden helemaal doorweekt door de waterval. In een prachtige grot te praten. En zo begonnen de echte leuke gesprekken.

#
Het was al zo een 5 uur s'avonds toen ik thuis kwam. We hebben gewoon de eerste dag van school helemaal geskipt.
Oma lag al te slapen. Ik legde rustig een dekentje over haar heen en zuchtte diep. Voor het eerst zat ik er echt over na te denken. Ik heb niet allen mijn moeder verloren, nee, oma heeft ook een dochter verloren.

Hoewel ik hier nog uren over na kon denken besloot ik maar om een pizza te bestellen.
Toen de pizza aankwam deed ik de deur open met veel blijheid.

'Hallo, twee pizza macaroni and cheese?' vroeg de jongen.

Ik knikte blij. Ik had er echt zin in. En die jongen, hij zag er niet verkeerd uit. Volgens mij had ik hem eerder gezien. Op school?

'jepp, die zijn van mij.' glimlachte ik blij.

De jongen lachte even. Waarbij hij zijn mooie witte tanden ontblootte.

'Dat word dan 8,-'

'alsjeblieft.'

Ik gaf de 8 euro aan hem en keek hoe hij wegliep. Wacht, wegliep?!

'He!' riep ik nog hopeloos.

Toch draaide hij zich om en keek me vragend aan. Oh, nu moet ik wat zeggen.

'Uhm, wil je mee eten. Ik krijg twee pizza's niet alleen op.' glimlachte ik vriendelijk.Hopelijk zei hij ja, ik zou hem best wel eren kennen. ik kan niet voor altijd alleen blijven, ondanks ik Mason heb, voel ik me wel alleen.

'Ik moet nog werken, maar hier, ik geef je me nummer wel.' Terwijl hij dat zei moest hij even lachen.Ik keek hem vragend aan.

'Niks ergs, alleen ik vind het komisch dat zo en mooi meisje als jij wil dat ik je gezelschap houd. Ik zou niks liever willen als ik niet hoefde te werken. Andere keer.' glimlachte hij lief. Ik smolt van binnen, deze jongen, damn

Hij had zijn nr. gegeven en we hadden nog even gechat. Wel logisch dat hij natuurlijk nog moest werken. Hij kon niet zo maar stoppen. We hadden lang gechat en hij is echt een lieve jongen, en knap ook nog.

Uiteindelijk was ik te moe om nog wakker te blijven, dus ik strompelde naar mijn bed. En plofte neer. Ik dacht alleen maar aan die knappe jongen, Wat een dag.