The boy who cured me | NL • voltooid

-8

'waarom sloeg je me nou weer?' vroeg hij verontwaardigd. Hij wrijft nu hard over zijn schouders. Nou waarom denk je? Zei ik in me zelf.

'1. Je zei weer winst! 2. jij gaat mij zo alles vertellen over die ene g-list van jou. 3 WAAROM HAD JE HET NIET EERDER VERTELD DAN WAS IK NIET BOOS.' flapte ik eruit.

'Ja, jij liep steeds boos weg.' Daar heeft hij nu gelijk. Hij wrijft pijnlijk over zijn hand. Ohja, dat is waar ook hij had een klap voor MIJ uitgedeeld, misschien moet ik maar bedankt zeggen.

'Enne, nog bedankt. Dat je die sukkel voor mij sloeg. Maar de volgende keer niet doen, want ik kan prima voor mijzelf zorgen, ja?'

Hij keek verlegen naar beneden. WACHT, kijkt Mason Torres de badboy, nu naar de grond? Verlegen? Haha. 

'Vrienden zorgen voor elkaar, chica.' zei hij terwijl hij mij een schouderklop ga en weg liep. Wacht, weg liep. Pardon?

'Kom terug hier jij!' riep ik naar hem. metten draaide hij zich om en liep terug. Hij wachtte tot ik iets ging zeggen.

'Ga je nou nog wat zeggen, of ga je me meer complimenten geven? want die hebt ik nog tegoed van jou.' hij klonk zeer zelfverzekerd.

'Jezus, vertel me alles over die lijst van jullie.' besloot ik maar te zeggen.

'Nou, ik kan het niet echt vertellen aan jou want jij bent een meisje-' voordat hij zijn zin kon afmaken kreeg hij nog een stomp op zijn schouder van mij, pfft, alleen maar omdat ik een meisje ben? doe normaal. Hij keek zeer boos en maakte zijn zin af. 'MAAR ik vertel het wel aan jou omdat jij een slimme meid bent, en Jezus Christus stop met het slaan op mijn schouder. Op de lijst staat elk meisje die hier in de school rondloopt en met de punten daarachter.'

'punten waarvoor?' onderbrak ik hem.

'Uhm, tja, Je krijgt die punten als je met dat meisje naar bed bent geweest dus.' zei hij zachter.

'JEZUS, zijn jullie idioot in jullie hoofden?! Weet je hoe fout dat is?!' ik stopte even maar besefte toen dat mijn naam er waarschijnlijk dus ook bijstond.' Hoeveel punten staat er bij mijn naam.' vroeg ik snel door nieuwsgierigheid.

'Bij jou staan er 4.' zegt hij weer zacht.

'Wat is het hoogste?' was mijn vraag.

'5, telkens als je word gedaan dan- ja je begrijpt het wel' zei hij.

'OMG...' dus alle jongens wisten welk meisje hoeveel keer gedaan had. Ziek, oprecht ziek wie dit bedacht heeft en wie het speelt. En toen viel er een akelige stilte. Het voelde niet echt fijn.

'Dus, je bent geen maagd meer.' grijnst hij breed.

'Hoe kan je dat nog vragen, Jezus idioot! Mason, wtf! Het gaat jou toch niks aan...' riep ik verschrikt. Opeens ging de bel. OOOHH kut, ik had gezegd dat ik naar huis ging. snel, ik moet gaan.

'uuhmm zie ik je nog bij de grot?' vroeg hij nog snel.

'ik kijk nog wel, uhhm ik app je wel daarvoor!'

'oke! Dan tot straks misschien.' zei hij zenuwachtig.

'later!!'

#

Ding dong

Pff net thuis of de deurbel gaat weer. Wie is het nu weer.. welke idioot belt er nu om 1 uur middags aan iedereen is toch op school.. ik keek door het sleutel gat, OMG, het is die knappe pizzabezorger. Mijn hart versnelde, Ik had wel met hem ge-appt enzo maar echt had ik hem maar een keer gezien, dat was die ene keer toen hij een pizza aan mij gaf. 

'wacht heel even hoor ik kom zo!' riep ik.

Snel me haar doen voor zover het kan, zit me make up goed? Nee, OOOHH help!! Oké nu moet ik echt gaan, snel! riep ik tegen mezelf. wat echt geen zin heeft, want snel dat ben ik niet. beschaamd deed ik de deur open.

'Hey, hoe gaat het.' vraagt hij zonder twijfel toen ik de deur open deed.

'Goed hoor met jou? Wat onverwachts ik had je niet verwacht, rond dit tijdstip om een keer af te spreken.' zei ik verrast. Ik verwees hem door naar binnen. De radio stond aan met Queen- Bohemien Rhapsody op. Queen is echt mijn favoriete band van vroeger, die liedjes krijg je gewoon simpelweg energie van.

'ja ik heb geen school meer, ten minste ik heb stage en ik ben nu al uit. En jij dan?' vroeg hij.

'jawel, maar laten we zeggen dat ik geen zin meer in school hebt dus ik ben naar huis gegaan.'

'aha, we hebben hier een spijbelaar!' zei hij lachend terwijl ik wat te drinken voor hem inschonk.  Een klein glimlachje speelde op mijn gezicht.

'Gaat het echt wel goed? Je ziet zo bleek!' vroeg hij bezorgd. Maar ik voelde me niet echt op mijn gemak. Ook al is hij zo knap, ik ben niet echt goed in vrienden maken en vooral niet met een knappe jongen, met Mason is het een ander verhaal want- wacht, ho, stop Mason is niet knap, ja oké misschien een beetje maar op een vriendschappelijke manier.

'Ja ,ja alles gaat goed hoor, gewoon een beetje misselijk.' antwoordde ik maar. Hij zat in een stoel tegenover de bank waar ik op zat.

'Kom maar. Vind je het erg om bij me te komen zitten?' vroeg hij stoerder dan hij had verwacht.

'Ik weet niet hoor maar ik blijf wel zitten.' zei ik geschrokken. Zo'n reactie had ik niet verwacht. We gingen wel een film kijken, dus hij kwam naast me zitten, maar op dat moment kwam oma de kamer binnen lopen.

'Hoi oma.' riep ik hard vanwege haar slechte gehoor. Maar oma hoorde het niet. zoals gewoonlijk. Dus ik begon harder te schreeuwen.

'OMA, HOI IK BEN DER WEER!!' nog een poging tot gesprek.

'Hoi lief kindje van me, hoe gaat het?' hèhè eindelijk reactie.

'HET GAAT GOED HOOR OMA!' Riep ik keihard dat er zelfs een vogel die doof was er met veel kabaal op de vlucht ging.

'En wie zit er naast je? Ik ken hem helemaal niet.' zegt oma met een dun zielig stemmetje. Nick stond op om oma een hand te geven maar oma bleef alleen maar naar die hand staren. Ik fluisterde gauw in Nick z'n oor dat m'n oma dementie heeft. Dat maakte Nick niks uit, hij gaf haar toch de hand. Voordat ik nog wat kon zeggen was oma alweer weg naar der kamer toe.

'Doei oma, slaap lekker.' zei ik vlug.
Toen oma de kamer uit was keerde ik me weer terug naar Nick.

'Waarom vind je het niet raar dat me oma dementie heeft?' vroeg ik vlug, de meesten vinden het raar, dementie. Alsof het een hele besmettelijke ziekte is, Mason en Nick de pizzabezorger waren de enige die het niet raar vonden. 

'Oh, mijn ma heeft ook dementie gehad. En ik had daar ook moeite mee. Ze is 2 jaar geleden daar aan overleden.' zei hij, ik zag dat hij tranen achterhield

Bij het woord overleden kreeg ik een naar gevoel. Wat als mijn oma overlijd? Dan heb ik NIEMAND meer. Alleen Mason waarvan ik niet zeker weet of hij nog lang mijn vriend is en Nick die ik pas net ken. Ik zei maar niets. Ik zag in zijn ogen waterig worden. Maar hij huilde niet.

'wil je erover praten?' vroeg ik zorgzaam.

Hij schudde zijn hoofd. 'Het doet gewoon pijn als ik eraan denk.' was het enige wat hij zei. Hij heeft gelijk als ik aan mijn ouders denk doet het ook pijn. En mijn opa die heb ik nog nooit gekend of het doet al pijn als ik er aan denk.

'Zullen we hier maar niet aan denken, ik zet wel een comedy film op.' lachte hij pijnlijk. Waarop ik snel knikte.

Na de film hadden ik en Nick nog heel veel gekletst, we leerde binnen dat ene gesprek zo veel van elkaar. We hebben nog lang gekletst.