Günler gelip geçiyor, her gün ayrı bir anlam ve önem katıyordu Yanmaz çiftinin hayatlarına. Dilay'ın günden güne gözlerinin önünde büyümesini hayranlıkla izliyorlardı. Kahverengi iri gözleri ve yanaklarındaki iki çukur ile anne ve babasının yüreğini ısıtıyordu her defasında Dilay. O kadar güzeldi ki Bedirhan bazen geceleri kızı büyüyünce ne yapacağını düşünüyordu kara kara ama Yaren onu bir sarılışıyla kurtarıyordu bu düşüncelerden.
İki ay içinde Barın ile de çok yol kat etmişlerdi. Bir çok kez onu ziyaret etmiş ve arada onu evlerine getirmişlerdi. Çok çaba göstererek Barın'a onu ne kadar sevdiklerini göstermişlerdi. Barın onlara alışmıştı artık. Özenle ve büyük bir ilgiyle onun küçük kalbini kazanmışlardı. Arada, çok olmasa bile konuşuyordu Barın. Ve en önemlisi gülümsüyordu. Emir'in ve Bedirhan'ın atışmalarına kahkaha atıyordu. Arkadaşlarıyla arasında halen gözle görülür bir mesafe olsa bile en azından onlara katılıyor ve oyunlar oynuyordu.
Emir ile Lale ise mutlu haberi bir hafta önce vermişlerdi. Lale hamileydi ve Emir mutluluktan resmen uçuyordu. Sonunda o da bebeğim olacak diye sevinçle ortalıkta dolanıyordu. Gökhan'ın kızın olursa oğluma alacağım demesine bile gülerek cevap veriyordu. Artık o da baba olacaktı. Sorumlulukları artıyordu.
Bu durumdan hoşnutsuz olan ise Bedirhan ve Demir'di. İki adam Emir ve Gökhan'dan bıkmışlardı çünkü Lale ve Elif'den daha heyecanlıydı ikisi sanki doğumu kendileri yapacaklarmış gibi.
Bedirhan gecenin bir vakti, on dakikadır beklediği apartmanın önünde bir sağa yürüyordu, bir sola. Ayın aydınlattığı sokakta bir tek kendisi vardı. Bir tek kendisi Yaren'siz, evsiz, yuvasız kalmıştı tabi.
Başını sıkıntılı bir şekilde kaldırdı ve güzel aya bakarak, "Bugün de Yaren'im bana gelsin ha ay kardeş?" diye mırıldandı.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Emir'e o kadar öfkeliydi ki şu an karşısına çıksa düşünmeden yüzüne indirirdi yumruğunu. Emir yine Emir'liğini yapmıştı ve olan yine Bedirhan'a olmuştu. Yaren'ini elinden almışlardı.
Öfkeyle, "Hay ağzımı eşek arısı soksaydı da git Ahmet babanın başının etini ye demeseydim." diye söylendi.
Tam olarak da dediği gibi olmuştu. Öğlen Emir pastaneye uğramış her zaman ki gibi saçma sapan şeyler söyleyerek sinirlerini hoplamıştı ve Bedirhan arkasında duran babasını görmeden sinirle Emir'e babasına gitmesini söylemişti. Söylemişti ama bin pişman olmuştu çünkü yaşlı adam onu bir güzel azarlamıştı, "Bu deliyi benim başıma sarmayın demedim mi ulan?" diye ve sonucunda karısını ve kızını aldığı gibi evine götürmüştü ona inat. Dahası onu içeri almıyordu ve tehdit etmişti.
Kapıda kalmıştı Bedirhan.
Biricik sevdiği ise babasına kıyamayıp onunla gelmişti. Yumuşak, masum kalbi yaşlı adamın hain planını anlamamıştı bile.
