Yaren şaşırmıştı. Kaç gündür buradaydı ama Bedirhan hiçbir şey söylememişti. Ona sözlüsünün olduğunu söylememişti. Nedenini bilmediği garip bir şekilde üzüldü. İçi sızladı. Niyesini, nedenini bilmeden üzüldü. Düz tutmaya çalıştığı bir ses tonuyla, "Kusura bakma, buyur ama Bedirhan evde yok." diyebildi.
"Biliyorum pastanedeydi o. Seni bir kontrol edeyim diye yolladı beni zaten," dedi Özlem evi iri iri açtığı gözlerle incelerken.
"Anladım," dedi Yaren ama aslında anlamamıştı. Kendisini kaç gündür evde tek başına bırakan adam neden sözlüsünü kontrol etmesi için yollamıştı ki?
Salona geçen Özlem gördüğü ilk koltuğa kendini bırakarak oturdu, yayılarak. Bu mahalle de Bedirhan'ın evine giren ilk kadın kendisi olmuştu. İlk olmanın verdiği mutlulukla yüzünde komik ve bir o kadar itici bir sırıtışla evi inceliyordu. Bir nevi evine girersem kalbine de girerim, dahası dikkatini çekebilirim gibi saçma düşünceler içindeydi. Seviyordu Bedirhan'ı mahalledeki diğer kızlar gibi ama korkuyordu ondan. Bedirhan kimseyi kendine yaklaştırmıyordu. Sert ve soğuktu. Şimdiye kadar hiçbir kıza yüz vermemişti, aksine hep uzak durmuş ve yaklaşanları da terslemişti.
Özlem'in diğer merak ettiği konusuysa Bedirhan'ın evinde kalan kızdı. Gerçekten aralarında bir şey var mı merak ediyordu. Yaren siyah, uzun dalgalı saçlarıyla ve kara kaş, kara gözleriyle gerçekten de çok güzel bir kızdı. Bir bakan bir daha bakmak istiyordu.
Yaren'de Özlem'in karşısındaki üçlü koltuğa geçip oturdu. Şaşkınlıkla, rahat rahat yayılarak oturan kıza bakıyordu. Yakıştıramadı Bedirhan gibi adama böyle birini nedense. Onun yanına daha ağır başlı biri yakışırdı ama yine de saygısızlık yapmak istemedi sonuçta gönül kimi seçerse insan onu seviyordu.
Boğazını temizleyerek, "Şey çay ister misiniz?" diye sordu.
Gözlerini Yaren'den ayırmayan Özlem, "Yok canım ben gideceğim birazdan zaten. Adın neydi senin?" diyerek başladı sor sormaya.
"Yaren."
Yaren'i baştan aşağı süzen Özlem, "Bu arada sen nereden geldin? Bedirhan'ın akrabası mısın? Konuşulanları duydum ama ben bilirim Bedirhan yapmaz öyle şey. Yakında gidersin herhalde," diyerek kızın ağzını aradı. Aralarında bir şey var diye duymuştu ama olmaması için de dualar ediyordu. Gerçi sözlüsüyüm derken bir tepki vermemişti Yaren.
"Yok akrabam değil. Ben evet gideceğim yakında,"
Kapının çalmasıyla Özlem'in rengi birden attı. Yüzü bembeyaz oldu, oturduğu yerde doğruldu hemen. Kimin geldiğini tahmin ediyordu çünkü Bedirhan'ın evine pek misafir gelmezdi. Bu eve girdiğinde var olan cesareti toz olup uçmuştu. Şansına küfür etti içinden.
Yaren kapıyı açmak için salondan çıkarken Özlem'de koşarak peşinden gitti. Hemen çıkması lazımdı bu evden çünkü Bedirhan'ın öfkesi gerçekten pisti. Ne yapacağı belli olmazdı.
Kapıyı açan Yaren kapıda duran Bedirhan'a kırgınlıkla baktı ve kapıyı tam açarak sözlüsünü görmesini sağladı.
Özlem'i gören Bedirhan'ın çenesi sinirle kasılırken, öfkeyle, "Senin ne işin var benim evimde?" diye yüksek sesle konuştu. Sesi kadar bakışları da sert ve korkutucuydu.
Yerinde sıçrayan Özlem, "Şey ben Yaren'le tanışmak.." diye konuştu ama sözlerini önünde sinirle kendisine bakan adam kesmişti.
"Sanane benim misafirimden? Kimsin lan sen? Defol git bir daha da evime sakın ayak basayım deme." dedi Bedirhan sinirle. Nefret ediyordu böyle yılışık kadınlardan. Sanki niyetini bilmiyordu.
