Sertçe arabaya fırlatılan Yaren inleyerek hızla oturur pozisyona geldi. Cama vurmaya başlayarak, "Aç kapıyı!" diye bağırdı ama bu Mert'in umrunda bile olmadı. Kapıyı açmaya çalıştı ama eli boş çıkınca iyice korkmaya başladı. Gözlerini bir ümit sokakta gezdirdi ama havanın soğuk olmasıyla herkes evine çekilmişti. Sokak boştu. Sıkıntılı bir nefes alıp veren kadının eli karnına değince hızla üzerindeki hırka ile kendini hafif belli eden karnını sakladı.
Sürücü koltuğuna geçen adamla korkusu tavan yapınca zorla yutkundu Yaren. Adama uzak olan tarafın kapısına kayarak aralarına mesafe koydu. Gözleri dolarken, "Bırak beni lütfen," dedi.
Küçük bir arabanın içinde kendinden kaçmaya çalışan kadına alayla bakan Mert, "Olmaz seninle birazcık işim var." dedi yüzünde pis bir sırıtışla.
İşittikleriyle tüyleri diken diken olan Yaren yutkunamadı. Nefesi kesildi. Korku sardı dört bir yanını. Elleri titremeye başlayınca zorla, "Ne işi?" diye sorabildi büyük bir korkuyla.
Yaren'in korkusu Mert'i eğlendirirken adam sırıtarak önüne dönüp arabayı çalıştırdı. Araba hareket etmeye başlayınca aynadan Yaren'e bakıp, "Yarım kalan bir işimiz vardı ya, o işte.." dedi göz kırparak.
Ağzından kaçan hıçkırığa engel olamayan Yaren, "Hayır. Bırak beni lütfen. İmdat!" diyerek cama vurdu ama sokaklar boştu şansına. Ne arabadan çıkabiliyordu, ne de biri ona yardım ediyordu. Endişesi artarken kapıya iyice yanaştığı an yaşlarda tek tek gözlerinden akıp yanağına düşmeye başladı.
"İstediğin kadar bağır çağır. O kadar para verdim ve karşılığını geçte olsa alacağım. Ben insanlık edip seni nikahıma alacaktım ama bunu sen istedin. Sizin yüzünüzden kaç aydır sefiller gibi yaşıyor, polisten kaçıyorum. Ne demişler sabreden derviş muradına ermiş.." diyerek güldü ve ekledi, "Bende muradıma ereceğim." diyerek.
Hızlı bir şekilde nefes alıp veren Yaren'in ağlaması duyduklarıyla daha da şiddetlendi. Kolunu hırkasının üstünden karnına sardı. Eğer bu adam kendisine dokunursa ölürdü. Düşüncesi bile midesini bulandırıyordu. Yüzü buruşurken hıçkırarak, "Be-Bedirhan seni öldürecek." diyebildi. Tek umudu kocasıydı. Kendisini nasıl bulurdu bilmiyordu ama kurtaracağına inanmak istiyordu.
Duyduğu isimle dişlerini sıkan adam kin dolu gözlerini aynadan ağlayan kadına çevirerek, "O biraz zor çünkü kendisi bir kaç saat önce diğer tarafa göç etti." dedi, Yaren'in gözlerindeki umut ışıklarının tek tek söndüğüne zevkle şahitlik ederek.
Duyduklarıyla içine bir yangın düşen Yaren başını sallayarak, "Yalan söylüyorsun!" diye bağırdı ve bu adamın keyfini daha da yerine getirdi. Kahkaha atarak sevinen Mert, "Doğruyu söylüyorum. Seni becerirken aramıza kimse girsin istemiyorum." dedi.
Aynadan adamın gözlerinin içine bakan Yaren inanmak istemiyordu. Yaşlar artık boynuna doğru yol almış akıyordu. Başını tekrardan olumsuz anlamda sallayarak adamın gözlerinde gördüğü zafer pırıltılarını yok sayıp, "Hayır.." diye mırıldandı, "Yalan söylüyorsun." dedi.
Fakat adamın rahat bir tavırla omuz silkerek yola odaklanmasıyla dehşet verici bir çığlıkla, "BEDİRHAN!" diyerek bağırdı acı dolu bir sesle. Bu çığlığı yüreğini dağlarken ellerini başının yanlarına yasladı parmaklarını saçlarına dolayarak. Gözlerinden yaşların biri bitmeden diğeri akıyordu. Başını olumsuz anlamda sallayarak inanmadığını gösteriyordu.
Sürücü koltuğundaki adam kadının bağırışıyla yüzünü buruşturarak, "Kulağımı siktin, sus lan!" derken Yaren onu umursamadan sarsılarak ağladı.
Yüreğinde öyle bir acı vardı ki anlatılmazdı. Biri kalbini çıplak elle sıkıyordu sanki. Ciğerleri nefessiz kalmıştı.
"Hayır.." diye sayıklarken bile inanmak istemiyordu. Kocası ölemezdi ki. Onu yalnız bırakmazdı ki Bedirhan. Hayır olmazdı. Daha bebekleri doğmamıştı bile. Ağzından kaçan bir hıçkırıkla, "Bedirhan beni bırakmaz ki.." dedi yüreği parçalanırken.
