"Seolhyun!"
Gözlerimi kapatarak sesini duymadığımı düşünmeye çalıştım. Soğuk betonda sırtüstü uzanıyordum ve ağzım kanla doluydu.
Min Yoongi kenardaki duvara sırtını yaslamış bir şekilde üzgün bakışlarla bana bakıyordu. Kendime bunu yapmamdan hoşlanmadığını biliyordum. Karanlık gözleri acıyla parıldıyordu çünkü.
"Bırakın onu!"
Karnıma sertçe tekmelerini geçiren çocuklardan biri kafasını kaldırıp önce sana sonra da Yoongi 'ye bakmıştı. Min Yoongi kafasını onay verir gibi yana eğdiğinde dirseklerimin üzerinde doğrularak ağzımdaki kanı kenara tükürmüştüm.
"Sırıtık, sen mi geldin ya? Biz de takılıyorduk işte."
Kendimi dövdürmüştüm çünkü senden nefret edemiyordum ve bu beni bitiriyordu. Sana karşı pozitif şeyler hissetmemeliydim, bu fazla yanlıştı.
Yanıma gelip avuçlarınla yüzümü kavramıştın. "Sana bunu neden yaptılar? Agust D ile yakınsınız sanıyordum."
"Ben yaptım. Ben istedim beni dövmelerini."
Gözlerin irileşmişti. Dehşete düştüğün belliydi. "Neden?"
"Çünkü hak ettim."
"Anlamı-"
"Çok boş konuşuyorsun. Kalkmama yardım etmeyeceksen başımdan git."
Sana hissettiğim tüm olumlu şeylerden nefret ediyorum.
