"Hey Seolhyun, akşama bir mekanda parti varmış. Ortam fena. Gelecek misin sende?"
Burun kıvırarak siyah saçlı çocuğa bakmıştım. Adını biliyordum ama söylemeyecektim. "Tch, gelmeyeceğim. Şimdi işine bak... çocuk."
Kaşlarını çatmıştı. "Adımı bildiğini biliyorum. Hiç kimsenin adını kullanmaz mısın sen?"
"Sadece nefret etmediklerim."
Kaşları sorgular biçimde havaya kalkmıştı."İyi de herkesten nefret ediyorsun ki."
"Herkes değil."
Elinde yeşil renkli çantanla karşımızda dikildiğini gördüğümde adımlarım yavaşlamıştı. Gözlerin kırgın bakıyordu, seni kırmaktan nefret ettiğimi daha önce söylemiştim ve şimdi kırdığımı bilmek bende kötü bir etki yaratmıştı.
İlk defa gözlerine bu kadar uzunca bakarken bulutlu gözlerini üzerimden çekmiş ve başka taraflara bakmaya başlamıştın. Sen benim hiçbir şeyimdin ve seni üzdüğüm için üzülmek benim prensiplerime aykırıydı.
Yanına gideceğim sırada duraksamış ve elimi yumruk yaparak sıkmıştım. Seni nasıl teselli edebilirdim ki sanki? Bu konuda hiçbir fikrim yoktu ve sen benim cidden hiçbir şeyimdin.
Geriye dönüp sana bir daha hiç bakmadan okuldan çıkarken sanırım hayatımda ilk defa ciddi ciddi bir şey için pişmandım.
Hüzün dolu gözlerinden, tesellilerden, seni teselli edememekten ve seni kırmaktan nefret ediyorum.
