"Bu aralar çok yemek yemiyorsun, iyi misin?"
Yine yemediğim yemek arasında elimde telefonum, oyun dünyasına dalmış bir haldeyken sonunda sessizliği bozup bana seslenmiştin.
"Önceki dersimiz fizikti."
"Dün olmadığına eminim. Dün neden yemedin?"
"İnsanlar midemi bulandırıyor."
"Ama bu çok sağlıksız bir durum."
"Annemden daha boş konuşuyorsun. Sadece yiyesim gelmiyor işte."
Yüzünü buruşturarak telefonuma bakmıştın. "Radyasyon manyağı oldum desene sen şuna. Oyun bağımlısı seni."
"İnsanlardan daha ilgi çekiciler."
"Benden de mi?"
Ellerimin hafifçe titremesine sebep olmuştu sözlerin. Bozuntuya vermedim. "Kendini insan yerine koymuyorsan bile yine de evet."
Laflarım seni kırmıyor olsa gerek ki yine gülmüştün. "Senin şu aksi aksi konuşmalarına bayılıyorum, ma lionne."
Bir süre durmuş ve sonra bana dönmüştün. Sesin heyecanlı çıkıyordu. "Seni çizebilir miyim?"
Sağ elimi gözlerim halen telefonumdayken sana uzatmış ve avuç içlerimi göstermiştim. "Anladığını varsayarak söylemiyorum bile."
Homurdanmış ve bana kısa bir bakış atarak defterini karalamaya başlamıştın. "Kabul etsen ölmeyeceğini bilmelisin."
"Kahrımdan ölürüm."
"Ölme, sensiz yapamam ki ben."
Dudaklarım şaşkınlıkla aralanırken zorlukla birbirine bastırmıştım. "Yine boş konuşuyorsun."
Beni şaşırtmandan, insanlardan, fizikten ve benimle ilgilenmeye çalışmandan nefret ediyorum.
